100 словаў

Майстар

Зламалася ў мяне лядоўня. На ўсіх палiцах холад, як трэба, i маразільнік добра працуе. А ў нiжняй скрынi, куды я кладу агароднiну, пачала зьбiрацца вада.

Пытаньне пэрспэктывы

Няцотны

Тэлефануе знаёмы, хоча параіцца: у Максіма Багдановіча Дзень народзінаў, сто дваццаць пяць гадоў.

Чаму ня тоўсты

Калі бялковыя целы з фэрмаў і падворкаў сканчаюць зямны шлях, яны патрапляюць у рай на радзіму Дантэ Флярэнцыю, Цэнтральны рынак, мясныя крамы.

Мы ня можам! Мы ня можам!

«Верым!», «Можам!», «Пераможам!» — больш засяроджана, чым звычайна, гаворыць для Мары Зьміцер. Двухгадовая гарэза ў сваю чаргу паўтарае па-свойму: «Мы ня можам!», «Мы ня можам!».

Савіцкі і мыш

Міхаілу Савіцкаму ў вызваленым ад немцаў Менску далі памяшканьне для майстэрні, у якім былі голыя сьцены. У адной сьцяне чарнела дзірка. Мастак дзірку адразу не заладзіў, а потым ужо і ня стаў, бо зь яе выбягала мышка.

Безыменныя

Мы шмат гаворым аб дэмакратычным грамадзтве, але цi ўсе разумеем, што дэмакратыя гэта ня толькi законы? Гэта — склад розуму, склад душы, выяўлены ў стаўленьні людзей ня толькi адзiн да аднаго, але i да «братоў нашых меншых».

Красачка

Яе чакалі ў красавіку. Але ў небе здарыўся нейкі пярэпалах і яна прызямлілася ў студзені.

Самападман

Даказваем, што мы спрытнейшыя, разумнейшыя, лепшыя, чым мы ёсьць!

Гульня Надзеі

Перажываю, што ў іх гэта толькі гульня.

аплата

эй ты, плаці за праезд, в первые двері зашол, наглый такой! да?

Знайсьці паразуменьне з чыноўнікамі

«Ня трэба нам рамонту! У нашым доме 60 гадоў ніхто рамонту не рабіў, а як усё стала за наш кошт, вы тут жа панабеглі!» — сустракалі супрацоўнікаў жыльлёва-камунальнай гаспадаркі у пад’езьдзе.

Неспасьціжная таямніца

Выхаваны атэістам, я тым ня менш любіў прыходзіць у касьцёл, дыхаць мядовым паветрам, што сыходзіла ад цёплых, прылашчаных сонечным промнем, сьценаў...

Нечаканасьці!

НЕЧАКАНА нядаўна прачнулася ноччу ад нейчага пiльнага погляду.

Назубок

Памятаю, як у дзяцінстве, калі настаўніца літаратуры задавала вывучыць верш, прыгаворвала: «І каб так вывучылі, што нават калі б вас разбудзілі пасярод ночы, вы яго расказалі б без запінак.

З Масквы

Не забывайце, вы навучаецеся ў 3-й клясе, — кажа настаўніца бацькам.

Лекі

Сустрэла былую сынаву клясную кіраўніцу. Яе вочы выдавалі радасныя навіны, але я не сьпяшалася з роспытамі, ведаючы пра цяжкі стан мужа пасьля інсульту.

Стандартныя ўражаньні ад Менску

Сам даведаўся, дзякуючы сябрам, шмат цікавага і новага пра наш мэгаполіс.

Цёмныя вокны

Мо жыхары сышлі ў нябыт ці зьехалі кудысьці далёка...

Качка

У якія б чалавек не трапляў абставіны, заўсёды, каб супакоіцца, узяць сябе ў рукі, яму патрэбна убачыць альбо ўспомніць штосьці знаёмае з маленства.

Суцяшэньне

Праз пяць хвілін дачка ўжо бегае па дзіцячай пляцоўцы, лепіць кулічыкі зь пяску, жыве ў сваім Дзіцячым сьвеце.

Тайскі сьлед у перамозе Трампа

Храм ў паўднёвай правінцыі Тайлянду перапаўняюць ахвотныя да талісманаў манаха Чао Кун Тонгчай.

Самі па сабе

Не сьпяшаючыся iду па вузкай дарожцы старажытнага парку. Побач з гэтымі магутнымі, велiчнымi дрэвамі я заўсёды адчуваю спакой i нейкую ціхую радасьць.

Разам

Я люблю слухаць гісторыі. Некаторыя зь іх вартыя раману. Гэтая не была апісаная ў аніводнай з кніг.

Беспакаранасьць

Навошта ўсё гэта, калі злодзеі раз за разам сьвяткуюць пір, а ты выціраеш кроў з твару каханага чалавека?

Менская карма

Прыехаў у Менск амэрыканскі прэзыдэнт Рычард Ніксан у 1974, усклаў вянкі, выпіў за здароўе Вольгі Корбут, вярнуўся ў Вашынгтон і пайшоў у адстаўку.

Размова з калегай

Яе успамін пра СССР настальгічны. Мама сумуе па СССР, яна сумуе, і сынок-студэнт распавядае сваёй дзяўчыне пра роўнасьць у краіне, дзе ён ня жыў нават.

У цырку пасьля вайны

Сланоў вядуць з Таварнай станцыі па Маскоўскай. Яны плывуць паміж крушняў нібы аэрастаты.

Партызанскай сьцежкай

Ходзіць па мястэчку бабулька, апіраючыся на ядлоўцавы кіёк. Заходзіць у аптэку, просіць даць ёй бінтоў ды ёду, кажа, што панясе ў партызанскі атрад параненым.

У цемры, калісьці

Час ад часу, немаведама чаму, прыгадваецца эпізод больш чым 40-гадовай даўнасьці.

Першы сьнег

Першы сапраўдны сьнегапад сёлета. Вялiкiя белыя і павольныя шматкі пухнатым дываном кладуцца на зямлю. Лiстападаўскае неба зьнянацку дорыць белае адзеньне дрэвам, кустам, усяму навакольлю.

Лялькі

Зь лялечным тэатрам я пазнаёмiўся, калi мне было гадоў восем.

Дзяды ў Вільні

У другой палове кастрычніка, напярэдадні восеньскіх Дзядоў, Вільня фарбуецца найбольш яркімі колерамі.

Вячэра на Дзяды

А што там, між астраў прысохлых схавалася?

Бацька і праца

Чым далей жыву, тым больш разумею, як мне далёка да свайго бацькі!

Павяртаньне

У цягніку маладзіца з Расеі расказала мне аднойчы, як ейныя бацькі прах сваяка... зьелі.

Дуб

Сярод поля стаіць шматвяковы дуб. Папраўдзе, яго ўжо гадоў сорак як няма. Застаўся пень, вакол якога быльнёг.

Кампот з восеньскіх дзічак

Сонечны, але халодны, кастрычніцкі дзень. Выходжу з пад’езду.

Муха

Сёлета зiма рана даслала свае прывiтаньне. Сярэдзiна кастрычнiка. Рэзка пахаладала. Зьнянацку шэрае iмглiстае воблака рассыпала празрысты калючы сьняжок.

Анёл на службе

Малая доўга й настойліва дапытваецца, кім працуюць тата й мама, а таксама бабуля. Чатырохгадовая, яна яшчэ ня ведае панятку «прафэсія», і падступаецца з розных бакоў: а што вы робіце? а куды вы ходзіце на працу? а навошта гэта рабіць

Певень 

Кожнага ранку а шостай на вёсцы мяне будзіў певень. Яго кукарэканьне мяне раздражняла і хацелася адкруціць яму галаву.

Дакладнасьць і сапраўднасьць

Неяк трапiў да нас альбом Анры Маціса. Разглядаючы рэпрадукцыi мастака, успомнiлi яго словы, што дакладнасьць ня ёсьць сапраўданасьць.

У чаканьні Дзядоў

На зашарэлым небе нясьмела праяўляюцца табункі трымцьлівых зорак.

Новыя грошы

У апошні час, калі ў нас зьявіліся свае манэты, людзі сталі больш уважлівымі да сваіх грошаў.

Электрычнасьць

Я прасіў у Бога, каб зьявілася электрычнасьць. Часам яна тут жа зьяўлялася, і я верыў, што мне дапамог Бог.

Чаргаваньне часоў

У зьдзіўленьні ад абмежаванага мысьленьня, ратую Талстога і Някрасава.

Аладкі

На яе разьвітальнай вечарыне ва ўнівэрсытэце, якую сама і зладзіла для калегаў шаноўных, для студэнтаў, Паэтка прадказала: Яна знойдзе справу, ня будзе аладкі пячы.

Танцы на касьцях

Забіты камандзір прарасейскіх сэпаратыстаў. Выбухоўка абарвала жыцьцё забойцы, спыніла змрочную біяграфію.

Слухаю крокі

Звоніць мабільнік. «Алё» — кажу я. А ў адказ — ані слова, ані закаханага дыханьня.