«Пачакайце... Не зачыняйце...» Заўважаю суседку. Трохі расчырванелая, яна шпарка ідзе насустрач, трымаючы стары жаночы капялюшык, з коптурам набітым цьвёрдымі, нібыта дзіцячыя кулачкі, зялёнымі яблычкамі. Адно ўпала, пакацілася па асфальце, другое... Я кінуўся паднімаць: «Гэта ж дзічкі, навошта вам?» «А кампот навару... Даўно не было кампоту...»
Калісьці тут, у самым цэнтры Менска, здаўна квітнелі сады на прыватных сялібах. У 60-х гадах мінулага стагодзьдзя і хаты, і сады пайшлі пад сякеру і нож бульдозэра. Але, дзякуй Богу, захаваліся дзе-нідзе яблыні. Зьдзічэлі, праўда, але ў вясну квітнеюць, а восеньню звонка сыплюцца яблычкамі на асфальт.
Сяргей Ваганаў
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
Сонечны, але халодны, кастрычніцкі дзень. Выходжу з пад’езду.
Самае папулярнае
1