Ранiца дыхае зімовым марозікам. Часам пад нагамі храбусьцяць тонкім шклом учорашнія лужынкі, парыпвае пашэрхлая за ноч трава. «І лісьце жоўтае, апалае на сьцежку, заслала покрывам замёрзлую траву...» — мiжволi складваецца ў галаве.
Наперадзе на дарожцы зьявілася суседзкая котка. Iдзе насустрач. Таксама не сьпяшаючыся. Зь відавочнай годнасьцю. Як гаспадыня парку, азірае навакольле.
Сустрэлiся.
— Прывiтаньне, суседка!
— М-р-р...
Дазволiла сябе пагладзiць. Потым кожная з нас пайшла сваёй дарогай, бо мы гуляем самi па сабе. Так нам абедзьвюм падабаецца.
Вікторыя Грыніна
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
Не сьпяшаючыся iду па вузкай дарожцы старажытнага парку. Побач з гэтымі магутнымі, велiчнымi дрэвамі я заўсёды адчуваю спакой i нейкую ціхую радасьць.
Самае папулярнае
1