100 словаў

Дзіцячыя гульні

Аліку падабалася абзываць мяне фашыстам. У ягоных вуснах гэта гучала нават з падвойнай нянавісьцю: «У-у-у, жыд пархаты! Фашыст!»

танец

назіраў, як танчыла мая сяброўка. танчыла з хлопцам, якога я ня ведаю, але ўжо ненавіджу.

Ранішні дым

Ранiцой з комiнаў падымаўся дым. У спакойнае надвор’е просты, у непагадзь хiсткі. Але, як бы нi круцiла яго, iшоў ён заўжды ўверх, да неба, быццам апавяшчаючы яго, што прачнулiся людзi, жыве чалавек!

Як лёгка быць...

Як лёгка быць самотным паэтам! Загарнуцца з галавою ў швэдар, пад самыя вушы (менавіта, каб не расплёскаць уласнае сьвятло), і ісьці куды вочы глядзяць (да сваёй любімай лаўкі).

Канец вайне

Кожны з нас неаднаразова чуў прыгожы штамп: «вайна ня скончана, пакуль не пахаваны апошні салдат». Інтэрнэт прыпісвае яе расейскаму палкаводцу Аляксандру Сувораву.

Не дарую

Калі адбылася першая высадка чалавека на Месяц, па ўсяму сьвету ў наўпроставай трансьляцыі за гэтай гістарычнай падзей назірала каля мільярда чалавек. І толькі ў СССР трансьляцыя не вялася.

Бяз права на бязьдзейнасьць

Пасталелыя актывісты пашыраюць беларушчыну гэтак аддана, як і ў юнацтве. Толькі мэтады іншыя, кошт вышэйшы і права на бязьдзейнасьць няма.

Крышачку салодкага

Гульня

Ноч, як чорная пантэра, падкралася цiха, незаўважна i стаiлася у старажытным парку перад апошнiм кiдком.

Вольскі

Аднойчы ў кампаніі музы̜́каў размаўлялі, вядома ж, пра му́зыку. І адзін мой знаёмы, зь мянушкай «Валацуга», пачаў лаяць ледзь ня ўсіх сучасных музыкантаў, у тым ліку айчынных

Платы

Страх, зласьлівасьць, бессардэчнасьць, хцівасьць, здрадлівасьць — усё тое ж. Якім вырасьце дзіця, калі «вакол яго — платы, мяжы»?..

Бацькавы коні

Калі я быў малы, ён амаль кожны дзень на якой-небудзь паперчыне маляваў мне каня.

Станоўчае стаўленьне

Як можна назваць выбары, дзе вынік быў практычна прадказаны яшчэ на этапе зацьверджаньня кандыдатаў у дэпутаты? Гэта ня выбары, а быццам бы выбары.

«Любіце Расею!»

Пані Яўгенія і пан Іван ад вясны да зімы жывуць на лецішчы. Узорная сям’я, якой амаль паўстагодзьдзя, узорны кветнік, узорныя грады — усё ёсьцека. Адно царквы няма.

Плён і памяць

Урадзілі яблыкі. Дзень і ноч падае стары «штрыфэль» — мякка ў траву, гулка — на шыфэрны дах. Яблыкі дробныя, карэлыя, шмат гнілых. Дзесятак буйнейшых адбіраю на спажыў, а тры мяхі вывожу ў ямку.

Бацька

Бацька быў бы задаволены, што ўнук памежнік, а не дэзэрцір, як я.

Як трэба?

Адораны чалавек, як воўк-адзінец, павінен жыць самотна.

Партрэты і рамкі

Гледачы маюць права сказаць, што ўдала прыпячатаў ці, наадварот, у скрыўленым люстэрку выйшаў аўтапартрэт самога аўтара.

Сакрэт

«Гэта адміністрацыйны будынак». «А-а-а...» — сказаў мужчына, а я тузануў маці за руку: «Што гэта, што?». «Сакрэт».

Самае смачнае ў сьвеце піва

Згубленае пакаленьне

Мы чакалі зьменаў і надлому сыстэмы. Тры гады перад Лукашэнкам мы думалі, што гэта — пачатак, і краіна будзе мяняцца далей.

Дапамагае

Унучак, няўрымсьлівы ветрык, носіцца па сьцежках-дарожках у яе кветкавым раі, гольцае праз сходкі, пераскоквае праз высокія камяні на кветкавай горцы...

Разінавыя сапагі

Многія мае сябры прыйшлі да беларускасьці дзякуючы руплівым стараньням настаўнікаў роднай мовы, якія некалькі разоў на тыдзень прышчаплялі ім любоў і павагу да спадчыны, што засталася ад прадзедаў спакон вякоў.

Дон Кіхот

Кніга, якая раней табе не падабалася, цяпер, пад старасьць, раптам чапляе і сваім зьместам, і сваёй мовай.

«Братишка»

Вясковая крама, адбываецца разруб, на які зьяжджаецца шмат народу. Ня дзіва, мяса тут нашмат таньней, чым у горадзе. Аднойчы апынуўся тут і я.

Пляма

Cтарыя, людзі майго ўзросту і маладзейшыя за мяне на гадоў дзесяць пляму абыходзяць, а ўсе маладыя ідуць, ня гледзячы, што ў іх пад нагамі...

Разьвітаньне зь летам

Няўжо яшчэ ёсьць птушаняты? А можа гэта разьвітаньне з родным гняздом?

Не слабы пол

Згадаем выказваньне Маргарэт Тэтчэр: калі вы хочаце, каб нешта было сказана — папрасіце пра гэта мужчыну, а калі хочаце, каб было зроблена — папрасіце жанчыну.

Асацыяцыі

Прыяжджаюць госьці з Сэулу. Ваджу па горадзе, расказваю, што і як. Дайшло да Чарнобыля. «Гэта ж Украіна?» — кажуць госьці. Тлумачу, куды трыццаць год таму ветрык дзьмуў.

Рай

З фарысэйскай пагадай, гайдаючыся ў гамаку, стрыгу вушамі. Маўчу. Я паляўнічы. Каб здабыць зьвера, трэба яго заманіць ў пастку. Вось гэты... Цяльпук. Ёлупень...

Вясёлка

Пад ранічку прысьніўся сон.

8 верасьня

— Ты што не памятаеш? У 1514 годзе мы іх таксама перамаглі!

Хор

Я жадаў сьпяваць. Але ў мяне не было голасу.

Мама

Ня стала матулі. Узьнікла спрэчка адносна пахаваньня: я хацела нармальнае разьвітаньне і пахаваньне, сястра з татам — крэмацыю без цырымоніі, без сваякоў, попел разьвеяць.

Хутка восень...

Кожная пара мае свае прыкметы. Ёсьць устойлівыя прыкметы зьмены адной пары на другую: зьмены зімы на вясну, вясны на лета...

Сумка

вось ён ідзе, такі статны, стомлены, на ягоным плячы цяжкая спартовая сумка... што там?

Нажніцы

Іду ў школу на першаверасьнёўскую лінейку.

Мая свабода

Для мяне свабода — сямейны агмень.

Грыбная пара

Бывала, уваходзім у лес з Наваполацку, а выходзім каля Полацку. З поўным кошыкам выдатных грыбочкаў.

Ці трэба саступаць месца дзеўкам?

— Ну вось, стаіш у куце і нічога ня бачыш. Чаму саступіў сваё крэсла тым дзеўкам? Я ж займала табе!

Жыцьцё

Яна любіць рыбаліць на Дняпры. Утрапёна ўглядацца ў глыбіню. Так забывае бамбёжкі, разьюшаных бандытаў і ўедлівы страх.

Хай паскардзяцца курдам

Беларусь — незалежная. Астатняе — прыдасца.

Навіна, што вымагала цішыні

Праз хвіліну я крычу: «Ціха! Ціха! Беларусь абвясьціла незалежнасьць!»

Водар мовы

Адчуваю мову так, як людзі адчуваюць пахі.

Двойка

Цётка Поля гандлявала ягадамi. Бабуля купляла ягады толькi ў яе, бо ведала яе ад дзяцiнства.

Самасеі

Самыя моцныя, трывалыя з усіх расьлінаў. Не чакаюць іх, ня ведаюць нат, што зьявяцца дзесьці. А яны дазволу не пытаюць.

Ясева краіна

Жыў на сьвеце Ясь. І была ў яго краіна. Усё ў ёй Ясь рабіў сам.

Сапраўдны палкоўнік

13 студзеня 1991 году, Масква. Зьнясілены клопатамі, валюся на гатэльны ложак, уключаю тэлевізар.

Журба

У садку было добра! Усюды цацкі, на занятках весела... Толькі я тады гэтага не цаніла.

Як дуб Яна Чачота

Езьдзілі сям’ёю на гасьціны да Алы Петрушкевіч, а зь ёю — па Гарадзеншчыне.