Сяргей Дубавец

Юркойцеў суд. Ленін сказаў дзяліцца

На судзе пачалася драматургія. Допыт падсудных для мяне – нагода разгледзець, чым Алесь Юркойць адрозьніваецца ад сваіх калег-мытнікаў.

Юркойцеў суд. Зьверху група, зьнізу група – бутэрброд

Пракурор скончыў чытаць абвінавачаньне. Тры дні чытаў. Судзьдзя апытвае падсудных – ці прызнаюць? Алесь Юркойць кажа: не прызнаю і не разумею, чаму мяне столькі трымаюць у турме, ні разу толкам не растлумачыўшы.

Юркойцеў суд. Лёгкая эстрадная музыка

Бог Марфэй наведаў працэс ашмянскіх мытнікаў. Пазяхае судзьдзя, пазяхаюць падсудныя, пазяхаем мы ў залі. Канвойныя міліцыянты спяць стоячы, з расплюшчанымі вачыма. Раз за разам пазяхае Алесь Юркойць.

Юркойцеў суд. Занелюбіў яго раённы кадэбіст

У Менску пачаліся судовыя працэсы над работнікамі Ашмянскай мытні. Сярод падсудных — вядомы культурны дзяяч з Астравеччыны, стваральнік таварыства «Вільняр», беларускамоўны мытнік Алесь Юркойць.

Пякельныя нажніцы беларускага фэмінізму

Сьвятлана Алексіевіч зрабіла першы ўнёсак за кватэру для сямʼі з 6 дзецьмі. Што вы на тое? Чалавек зрабіў добрую справу, вось і ўсё. Аказваецца, можна на гэта глядзець і па-іншаму.

Сьвятая прастата

Прарасейскі Лукашэнка і нацыяналіст Пазьняк аднолькава віталі абраньне Трампа. Каму зь іх ён дапаможа? Трамп націсьне на Расею, што выгадна і Лукашэнку і Пазьняку. Але ж і Пуцін таксама вітаў Трампа...

Забойства ў цёмным завулку – гэта наша гісторыя

Гляджу на маладых людзей, якія адкрываюць помнік Леніну, – што гэта для іх? Адказ будзе завучаны: «Гэта наша гісторыя».

Дынько падняў руку на Вітушку

Андрэй Дынько справакаваў дыскусію пра Міхала Вітушку – герой ці не герой?

Чаму беларусы любяць сьмерць

Калега спытаўся: чаму беларусы сьмерць любяць больш за жыцьцё?

Чаму Беларусь пажырае сваіх герояў

Чытаю апошняе слова Эдуарда Пальчыса і бачу дзіўныя паралелі.

Нобэль вярнуў сабе рэпутацыю

Слушна заўважана – даўшы Нобэля Алексіевіч, а пасьля Дылану, швэдзкія акадэмікі вярнулі сабе рэпутацыю.

Народжаны, каб задаць перцу

Пасьля здарэньня ў гандлёвым цэнтры «Эўропа», як заўсёды ў такіх выпадках, загаварылі пра «ідэальны сьвет». Той, дзе няма вар’ятаў і маньякаў.

Хто забіў Віктара Цоя?

«Мы сагнуліся пад цяжарам свабоды», – піша Сьвятлана Алексіевіч. Але як гэта магчыма?

Лукашэнка як антыўтопія

Учора на сустрэчы з чытачамі філёзаф Валянцін Акудовіч заўважыў, што нашы мысьляры яшчэ не адрэфлексавалі фэномэн беларускага аўтарытарызму (варыянт – дыктатуры). Наперадзе вялікая праца.

Калі народ зажыве шчасьліва

«Толькі тады, народзе, зажывеш шчасьліва, калі над табою маскаля ўжо ня будзе!»

Алена Анісім у Палаце прадстаўнікоў

Прыход Алены Анісім у Палату прадстаўнікоў – першы паўкрок наперад пасьля гіганцкага кроку назад, якім стаў рэфэрэндум 1995 году.

На чым трымаецца незалежнасьць

Зноў сустракаю меркаваньне, што незалежнасьць далася Беларусі выпадкова, паводле «саюзнай разнарадкі», «упала зь неба», а не была здабытая натхнёным намаганьнем тысяч людзей.

Ківач прафуко. Калі б путч перамог

Найноўшая гісторыя Беларусі падобная на ківач (маятнік).

Не ствары сабе ні ізгоя, ні куміра

Даўно хацеў пра гэта сказаць, хоць і ведаю, што выклічу хвалю абурэньня. Але ўжо не такую вялікую, як раней. Мабыць, прыйшоў час.

Плошча-2010: сірата пры жывых бацьках

Уся праўда пра Плошчу-2010: казаць ці не казаць

Паход на Дом ураду, пад завязку набіты амонам, быў клясычнай правакацыяй – безь ніякае рэалістычнае мэты.

Беларушчына: манэтызацыя замест палітызацыі

Кампутарнае пакаленьне мысьліць рацыянальна, яны існуюць у наскрозь кустамізаваным грамадзтве, яны найперш кліенты і спажыўцы.

Хто забіў Шарамета?

Пасьля весткі пра забойства Паўла Шарамета мы паспрачаліся.

Затарможаныя ў дзяцінстве

Чалавеку і нацыі гэта вельмі цяжка даецца – зірнуць на сябе як на іншага.

Пераступіць праз сваё паскудзтва

Гаворка пра слова і справу, дакладней, пра гаварэньне і дзеяньне.

Па што ісьці на БТ

Забаўна аднойчы паглядзець ток-шоў «Форум» на БТ.

Беларускія дзеці павінны вучыцца ў беларускай школе

Як бы і рэзкаваты лёзунг, але і лёгіка ў ім безумоўная. Толькі не прыпомню, каб нешта падобнае ў Беларусі гучала шырока. І сам лёзунг я ўзяў у іншай нацыі – пра чэскіх дзяцей і чэскую школу.

Думаць над сабою (размова з чытачамі)

Сёмым тэкстам да маёй сэрыі артыкулаў пра «Ўзьлёт і падзеньне сьвядомых змагароў» просіцца вось гэты Постскрыптум па матывах камэнтароў, якія сталі для мяне адкрыцьцём.

Узьлёт і падзеньне сьвядомых змагароў (канец)

На нашых вачах прыходзіць канец прыватызацыі нацыянальнай ідэі пэўнай групай асобаў.

Узьлёт і падзеньне сьвядомых змагароў (5)

Давайце пагаворым пра адказнасьць адраджэнцаў перад краінай. У чым яна выяўляецца?

Узьлёт і падзеньне сьвядомых змагароў (4)

Найбольшыя жарсьці кіпяць вакол незалежнасьці. Маўляў, не было б яе без «сьвядомых змагароў».

Узьлёт і падзеньне сьвядомых змагароў (3)

У сеціве сустрэў рэакцыю на мае папярэднія тэксты, маўляў я «зноў абрынуўся на БНФ». У пару спытацца – на каторы зь іх?

Узьлёт і падзеньне сьвядомых змагароў (2)

Толькі мы, беларусы, маем раскошу дзяліцца на сьвядомых і несьвядомых і сумнеўнае шчасьце не прызнаваць сябе нацыяй, вартай параўнаньня з чэхамі, літоўцамі ці грузінамі...

Узьлёт і падзеньне сьвядомых змагароў

Калісьці з вуснаў Лукашэнкі «сьвядомыя» прагучала як насьмешка і было ўспрынята як найвялікшая абраза. Мяне таксама карабаціла – як гэта так, нападаць на грамадзян за іх «сознательность»?

Джамала як катарсіс

Скажу інтэлігенцкую непрыстойнасьць – я заўсёды гляджу Эўравізію. Але ніколі так не не шкадаваў пра гэта, як сёлета.

Таталітарны кіндл

Не выключаю, што інжынэрам газавых печак у Асьвенціме таксама бачыўся нейкі «залаты век». «У залежнасьці ад таго, як на гэта паглядзець».

Радуніца як фэтыш

Мы больш любім нашых памерлых, чым нашых жывых.

Нарысы Тараса. Пена і валуны

Віталь Тарас не хацеў быць пісьменьнікам, а хацеў быць журналістам. За ўсё жыцьцё я так і не зразумеў – чаму? Сёньня Віталю споўнілася 60.

Праяўленыя на тле

Публіка з усіх сілаў рабіла выгляд, што яе няма, што няма сьцен, між якіх яе няма, а значыць, няма тут пра што гаварыць і пісаць.

На каго раўняецца Беларусь

Ня самая пасьпяховая ў сьвеце краіна, ня самая камфортная для самарэалізацыі чалавека. Гэта ж так, здавалася б, натуральна – глядзець, як зладжана ў іншых, і пераймаць.

Што забылі сказаць пра Саўку

Што адораны, сьмелы, вясёлы, чулы – сказалі, і гэта было літаральна навідавоку, напісанае ў яго проста на твары. Не сказалі пра выразнае сэміцкае аблічча, што дасталася яму ад бабкі.

Мацкевіч напісаў Шуневічу…

Філёзаф Уладзімер Мацкевіч напісаў адкрыты ліст міністру міліцыі Шуневічу, разьмясьціў спасылку ў фэйсбуку і заінтрыгаваў... На рэдкасьць знакавы для нашага часу тэкст, – піша Сяргей Дубавец.

Цяжка быць Нілам Гілевічам

Пра Ніла Гілевіча ў мяне цяпер адна важная думка.

Пра «ерась чалавекапаклонства»

Сама прырода – дактыляскапічны малюнак на пальцы – робіць нас – кожнага – непаўторным, унікальным, адзіным такім на ўсім сьвеце.

Пра тое, чаго мала

Масавае ня мусіць паглынаць тыя пляцоўкі, дзе жыве элітарнае – у літаратуры, у СМІ, у культуры ў цэлым. Інакш непазьбежна выходзіць прафанацыя.

Для чаго патрэбная ідэалёгія

Любая ідэалёгія ў наш час патрэбная выключна для таго, каб засланіць сабой прынцыпы свабоды, роўнасьці і братэрства.

Лямпачка, ад якой цямнее ўваччу

У Беларусі ўсталёўваецца новая форма грамадзка-палітычнага ладу – дзяржаўны бандытызм.

Дзьве душы: па-расейску і па-беларуску

Дзьве культурныя падзеі, «добрая і дрэнная», займаюць думкі гэтымі днямі. Пачну з добрай.

Навошта Лукашэнку расстрэльны пісталет

Ненармальна, што вырашэньне гэтай справы ляжыць у плоскасьці асабістае ўлады і нічога больш.