100 словаў

Жнівень. Вечар

А на дварэ ўжо вечарэе, і ночка блізка, змрок гусьцее... (Якуб Колас)

Размовы

Адны любяць гаварыць, іншыя — маўчаць. Адны любяць апавядаць, іншыя — слухаць. Калі абодва гавораць, то ці чуюць яны штосьці?

Спалох

Першы сапраўдны спалох у сваім дзіцячым жыцьці я зьведаў увосень 1952-га ў калідоры Опэрнага тэатру...

Ружа

Ружа памерла. Ня выпусьціла вясною ні аднаго парастка. Усе думалі, што не перажыла зіму. Гаспадыня ведала чаму. Ружа надакучыла ёй, патрабавала ўвагі, калола рукі.

Вечнае пытаньне

У мяне з iнтэрнэтам адносiны строга рэглямэнтаваныя. Толькi самае неабходнае. Нiчога лiшняга.

Усьпеньне бабулі Ісуса Хрыста

Спрабую ўявіць яе з унукам на каленях. Намагаюся пачуць ейныя казкі яму. Сілюся адчуць пахі згатаваных ёю прысмакаў для яго.

Абруч

Хто ў дзяцiнстве не ганяў па вулiцы абруч? Невялiчкая загагулiна з дроту ў руцэ — i пабег абруч. I ты бяжыш за iм, і рады, быццам гонісься за птушкай шчасьця. Найлепшая цацка.

6 жніўня: Усебеларускі дзень дарэньня кнігі

Чытаем з дачкою кнігу пра Скарыну. Даведаўшыся, што першая беларуская кніга была надрукаваная 6 жніўня, Альжбэта прапануе запачаткаваць сямейную традыцыю: у гэты дзень дарыць адзін аднаму кнігі альбо свае творы.

Заўтрашняя газэта

Сьцьвярджаюць, што папяровыя газэты зьнікнуць.

Казаць праўду

Не пасьпеў нарадавацца, што Белавія спраўна працуе, як на маніторы высьвечваецца чырвоны радок: «Наступная інфармацыя будзе праз 30 хвілін».

Патрыятызм

Шпацыруем зь дзецьмі па Батанічным садзе. Унуку шэсьць гадкоў, унучцы — чатыры. У аранжарэі патрапляем у джунглі. Малыя то выглядаюць у азерцы рыб, то гамоняць зь ціхмяным лебедзем.

Вы такая прыгожая!

У навуковую экспэдыцыю ўзялі мяне з дачкою. Адвячоркам дачка прыснула на маім плечуку, і мне ніяк не выпадае выйсьці разам з усімі з машыны.

Перад НАТО не ўстаім

У раённым парку Чэрыкава ў альтанку падсаджваецца малады п’янаваты мужчыны. Адна рука перабінтаваная. На бінце рудыя пляміны ад крыві. Жыхар райцэнтру доўга тлумачыць як, хто і за што яго траўмаваў.

Бацькоўскія пачуцьці

Ён паглядзеў мне проста ў вочы і яго твар сьвяціўся ад шчасьця.

суп

яна, якая ў жыцьці толькі здолела выйсьці замуж, і адхапіць тоўсты куш... варыць супы на вадзе Evian.

Чужы дождж

Я люблю яго! Вельмi! Даўно. Ён заўсёды прыходзiць летам. Разам з сонцам. Цёплы. Моцны. I заўсёды жаданы.

Каза

Як у кожным мястэчку, у нас таксама была свая вар’ятка. Вар’ятка была прышлая, не мясцовая. Бабуля клікала яе паесьцi, давала ёй што магла з адзеньня. Заходзячы да нас, яна заўсёды расказвала пра сваю казу, якую маляваў сябрук яе дзяцiнства.

Чорныя птушкі

Яны выпырхнулі зь дзьвярэй бажніцы спуджанымі птушкамі і паскакалі па сходах на шырокі цьвінтар.

Абанэнт

Вырашыў павіншаваць з Днём народзінаў былога сябра, які калісьці мяне моцна абразіў.

Маладая бульба

Нішто не зьмянілася. Толькі тады не было ў сэрцы жанчыны болю. Была задаволенасьць, што дачушка адпачне, хутка вернецца.

Выратаваньне

Мы з жонкай і дачкой у жончыных бацькоў. Рыжы, увішны хатні кот, прыносіць у пысцы напаўжывога вераб’я.

Постмадэрнізм

Я ніяк ня мог зразумець, што ж такое постмадэрнізм.

На радзіме

Летась у Міры ксёндз да мяне і стрыечнай сястры зьвярнуўся з ласкавым прывітаньнем па-расейску, як да чаканых гасьцей-турыстак. І не адказаў па-беларуску.

Бязьлітаснае вяртаньне ў рэчаіснасьць

«Цягнік на Нясьвіж» — магутная песьня. Асабліва калі ведаць год выданьня: 1989. І калі слухаць у цягніку, калі за шыбай стракаты агністы захад.

Псыхоляг

Пры сустрэчы суседка, як псыхоляг, вучыла нас, як трэба жыць, каб усё было добра ў сямейным жыцьці, як у яе.

Ніца з кветкамі

— Дзякуй, у нас усё ў парадку, — адказала сёньня раніцай знаёмая зь Ніцы.

Прыстойнасьць

Едзем ў перапоўненым аўтобусе. Каля мяне стаіць спадар інтэлігентнага выгляду ў паліце і з ладна зачасанымі сівымі валасамі.

Абразок

Прыгажосьць

Што толькi ні рабiлi, каб упрыгожыць жыцьцё у пасьляваенныя бедныя гады. Анiчога не выкiдвалi ў сьметнiк. Усе iшло ў справу. Розныя часопiсы друкавалi парады, як рабiць самаробкi амаль зь нiчога.

праца

прыехаў дамоў запозна, хацелася толькі аднаго — легчы спаць, але я пайшоў гуляць з сабакам.

Рэзананс

Калісьці яны сустрэліся ў Менску і рассталіся. Яна паехала дадому, на іншы край сьвету...

Нясьвіж

Год 2008-ы. Мы прыехалі ў Нясьвіж. На жаль, з-за рамонту замку, даступны толькі парк.

Гульні ў партыю

Папасьці ў партыю інтэлігенту ня проста. Іншая справа — рабочы. Цягнулі б на аркане.

Кабета на дарозе

Знаёмая любіць езьдзіць аўтаспынам. Але ж кабет на дарозе зазвычай прымаюць за жанчын лёгкіх паводзінаў. Што ж рабіць?

Лазьня

Лазьня працавала ў нашым мястэчку два днi на тыдзень. Адзiн дзень быў жаночы, а другi — мужчынскi. Зьбiралiся ў яе, як на сьвята.

Маскі

З пачуцьцём салодкай тугі згадваю пачатак 90-х. Люблю 90-я за шчырасьць: ніхто тады не карыстаўся маскамі — ні паэты, ні журналісты, ні выкладчыкі.

Сто гадоў беларускаму школьніцтву

У гэтым годзе Горадня адзначае стагодзьдзе першай дазволенай уладамі беларускай школы. А восем год таму я і некалькі бацькоў распачалі змаганьне за першую беларускамоўную групу ў садку, пазьней за магчымасьць навучаць дзяцей па-беларуску.

Малюнкі на шыбах

Хацела памыць вокны. Але...

Спрэчка з Шэксьпірам

Прачытаў душэўны ўспамін пра знакамітага актора.

Ліст да сябра: Забыцца і забіцца

Штодзённасьць і навіны пра Расею ды Ўкраіну выклікаюць стрэс.

Чарнасьліў

У нашым садзе чарнасьліву не было і я да школы не ведаў, што ёсьць такія сьлівы.

Бiблiятэкар

Парадны разьлік

...Калі б не мана, дык нічога ж дрэннага ў тым, каб паскакаць на Дзень перамогі «Лявоніху», няма?

Дзяржаўны бацька

ЗАГС. Чакаю даведку пра бацькаў сыход у іншы сьвет. У мажной дагледжанай кабеце пазнаю аднаклясьніцу.

Здаровае харчаваньне

Лепш да мяне дахаты прыйдзем — жонка штось хуценька і смачна прыгатуе.

Варыянты сьвяточнай традыцыі

Спрабую прыгадаць, калі на тыдні быў такі вятруга. І раптам цюкае ў галаву: нядаўні Дзень памежніка, кампаніі мужчын у зялёных бэрэтах — з узьнятымі кілішкамі, у гэтым жа невялікім бары...

Кампазытар і залаты горад

«Гэта залаты Мінск! Яго могуць бачыць толькі геніі! Калі вы бачыце гэты горад, то вы геній!»

Як добра

Усё нясмачнае — карыснае.

Перад таямніцай

Мы глядзелі адна на адну. Я — у поўным зьдзіўленьні і зьбянтэжанасьці. Яна — зь ледзь прыкметнай, спакойнай усьмешкай, якая заварожвае нечым невыказным.