100 словаў

Новыя іконы

Заходжу ў хату. Вітаюся з бацькамі. Стаю ў чаканьні адказу.

Куды сыходзяць грошы

— Дык за чые сродкі ўсё гэта адрэстаўравана?

Несупадзеньне

Сярод чэхаў ведаю людзей шматлікіх прафэсій, але ніводнага пісьменьніка, паэта, кампазытара, гісторыка, рэжысэра, палітыка...

Пропісь

Шкарпэткі для галоўнага

Галоўны рэдактар буйной маскоўскай газэты заўважае на шкарпэтках чальцоў рэдкалегіі дзіркі. Згадвае, што найлепшыя ў былым СССР шкарпэткі рабіў віцебскі «КІМ»...

елкі для мамы

Галоўнае ў жыцьці

У бабулі — «сельгасработы». Без мяне як асноўнай «цяглавай сілы» — ніяк. Адпрацаваўшы пару гадзін, прыселі ў цені — перадыхнуць і пачакаць, пакуль вялізнае, паважнае воблака напаўзе на сонца.

Выпускная лінейка

Не разумею тых бацькоў, што ня ўдзельнічаюць у навучальным працэсе сваіх дзяцей! — кажа маці вучня з нашай клясы, якая выпадкова апынулася побач на выпускной лінейцы.

мабільныя

і вось ён, вечар, мы зьбіраліся ў кіно... а замест гэтага сядзім перад уваходнымі дзьвярыма

Люлька Шэрлака Холмса

Мой бацька ў маладосьцi курыў. Курыў самакруткi. Мацi расказвала, у той дзень, калi я нарадзiўся, ён увесь тытунь выкiнуў у сьметнiк.

Лунна-Воля, зондэркаманда і кіно

Паглядзеўшы фільм «Сын Саўла», які атрымаў Оскар за лепшы фільм на замежнай мове, я згадаў паездку ў заходне-беларускае мястэчка Лунна.

Беларусь? А што гэта?

«Адна з маіх бабуляў з Антарыё. А іншая з Расеі, з той яе часткі, якая называецца Грузіяй. Наколькі я ведаю, там ёсьць горад Менск».

Канал псыхатрафіку

Антось зрабіўся разважлівым, вельмі асьцярожным чалавекам, сем’янінам што трэба, разьвітаўся з моцнымі напоямі...

Прачнуўся

Люблю вырошчваць кветкi. Для сябе, каб цешылi вока i душу. Заўсёды старанна рыхтую цыбулiны да вясны, а летась чамусьці забылася апрацаваць глядыёлюсы.

Час касьбы

Ляжу на скошанай траве. Непадалёку бацька на купіне курыць. Нам няма куды сьпяшацца. Дзялка скошана, а да заходу сонца яшчэ далёка.

Цацкі ад дзеда з Магілёўшчыны

Свайго дзеда з Магілёўшчыны я амаль ня памятаю. Але памятаю цацкі, якімі ён даваў гуляцца нам ўнукам.

Казачок

— Не падхадзіце, тут офіс асвешчают! — запыніў мне дарогу маладзён у крыху вялікай для яго камуфляжнай куртцы.

Чалавек з жалезам

Упершыню ўбачыў яго ў сакавіку — па завулку, вакол якога лепяцца гаражы, ішла... чыгунная ванна.

Адчуваньне

Цікава, што адбываецца з чалавекам, калі на сьвет нараджаецца яго другая палова.

Дэпутат

— Ты, Кіруха, — адказваю хлопцу, — сапраўдны дэпутат...

Лужына

Я люблю дождж. Калі яго кроплi пачынаюць барабанiць па аконнай шыбіне, я ўспамiнаю дзяцiнства.

Настаўніца, якой нельга быць

А якія яшчэ прадметы ёсьць у старэйшых клясах?» «Сусьветная гісторыя і гісторыя Беларусі. Можаш павыкладаць колькі гадоў гэтаксама».

Беларусь

Беларусь кожны бачыць сваімі вачыма. Нехта бачыць блакітныя азёры і зялёныя лясы, нехта трактары і БелАЗы, нехта сінявокіх дзетак і беларусачак з косамі, нехта брудную ваду.

Дарунак

Дрот яшчэ больш уразаўся у скуру, прычыняючы нясьцерпны боль, афарбоўваючы крывёю ваду. Але так хацелася жыць!

Мэдаль

...Шура любіў парады. Надзяваў доўгі бацькаў пінжак, да якога былі прышпілены кардонныя пагоны з намаляванымі зоркамі, строіў малышоў у шэраг і камандаваў: «На-пра-во! Шагом марш!»...

Хмара

Удзень ужо ўвесь пасёлак гаварыў пра аранжавыя агароды. і нехта нават казаў, што на ўласныя вочы бачыў той кукурузьнік.

Дарога зь Менску на Горадню

Ці дачакаюся, калі зь Менску будуць чатыры паласы?

Якім будзе лета?

Працягвае, відаць, сваёй жонцы тры галінкі, на якіх толькі-толькі пачынаюць прабівацца зялёныя лісточкі. Кажа: На, вызначай, якім будзе лета?

камандзіроўкі

сёньня я гутарыў з чалавекам, ад якога не чакаў ніякіх адкрыцьцяў... але яна мне распавяла, што ўжо пяты год запар зьяжджае кожныя тры месяцы ў камандзіроўку, якой насамрэч не існуе...

Брат з прэйскурантам

«Сектант! — выносіць мне прысуд брат Анатолій. — Вы ж ня хрысьціцеся! У вас жа ні ікон, ні бацюшак няма! Вы ж у пекле гарэць будзеце!»

Тонкая інтэрпрэтацыя

У адзін зь беларускіх крызысаў апошняга часу быў значна «вышчарбіўся» звыклы асартымэнт тытунёвых вырабаў. Дайшло да таго, што моцны пол стаў прыхавана паліць тонкія — выключна дамскія, як лічылася тады — цыгарэты.

Маміны дранікі

Але аднойчы праз хмельную шчырасьць прарвалася: «А вось у мамы дранікі!» І змоўк зьніякавела, так незнарок даўшы волю сынавай любові, якая перамагла ветлівасьць госьця.

Больш няма

Але аднойчы я не пачула звыклага «скрып, скрып...» I на другi дзень, i на наступны... А потым я даведалася, што iх разлучыла сьмерць.

За «рускіх» ці за «немцаў»?

У дзяцінстве мы гулялі ў «вайнушку». Драматычны момант наставаў тады, калі пачыналася разьмеркаваньне роляў: «Ты за „рускіх“ ці за „немцаў“?» І тут высьвятлялася , што «немцаў» альбо зусім няма, альбо дужа мала.

Медны таз

У кожнай хаце ёсьць рэч, якая перадаецца ў спадчыну. Звычайная рэч — напамінак аб мiнулым.

Учынак

1951 год. Набліжаўся прыём у піянэры, мяне проста расьпірала ад жаданьня зьдзейсьніць высакародны ўчынак.

Пазычаны розум

Два браты прыехалі ў госьці да старога бацькі. Старэйшы працуе на заводзе мэханікам, а ня простым рабочым, як малодшы, да таго ж машыну купіў.

Дзьве душы. Год 2016

І чым далей адплываеш ад сярэдзіны жыцьця, тым ясьней разумееш — зямля ніколі не адрыне цябе, але прыме і зразумее любым, якім бы ты ня быў.

Занадта ліпкая рэкляма

У краме сын бачыць жуйку, якую актыўна рэклямавалі. Я адмаўляю...

Амэрыканец

Джон Вашкевіч нарадзіўся ў Нью-Ёрку ў беларускай сям’і перамешчаных асобаў. Пасьля «адлігі» бацькі вярнуліся на радзіму.

Сымулянт

Тры дні сабака-хітрун кульгаў, акружаны агульнай увагай, спагадай і пяшчотай.

Энцыкляпэдычная хлусьня

Зьвесткі ў энцыкляпэдыі «Рэгіёны Беларусі» пра літжыцьцё ў Віцебску — хлусьня, пісаная ў разгар кампаніі ўладаў супраць Саюза беларускіх пісьменьнікаў.

Зноў вясна

У небе чуецца жураўлiнае «прывiтаньне, прывiтаньне, прывiтаньне...» Выходжу на двор. Махаю iм рукою, адказваючы: «Я таксама рада бачыць вас iзноў!»

Небясьпечная Сьвіслач

У маленстве я жыў у Менску на плошчы Перамогі. У нас, падшпаркаў, было хобі — «выратоўваць тапельцаў».

Там, дзе...

Глядзеў на захад, на сонца, якое чырвоным мячыкам ціха сядала на лес. І падалося мне, што гэта дзівосны дзіцячы спэктакль і ўсё ў ім так хораша-міла пастаўлена

Хутарская гасьціннасьць

1986 год, блізка Гальшанаў. Фальклорная экспедыцыя. — Ды родненькія, ды калі ласачка!.. Франачак!.. — гаспадыня хутара совае грошы ўнуку. — Ходзь да крамы, а я засьпяваю!..

Мама і Ўладзімер Караткевіч

Вяртаемся ў Берасьце, а паабапал буслы — ходзяць па полі, выглядваюць з бусьлянак, кружляюць над дарогай. Я міжволі ўсьміхаюся з памылкі Караткевіча ў «Зямлі пад белымі крыламі» — любы, над кім пралятаў бусел, ведае, што зьнізу крылы чорныя.

«Беспредел» як бясчынства

Панятак, які ўсё часьцей даводзіцца ўжываць — «беспредел», «ментовский беспредел» — па беларуску перакладаюць словам «бязьмежжа». Як не падумаўшы.

Міма Танка

Нарач... На ўзгорку, пад сонейкам, тры хаціны — першае, што бачу, прачнуўшыся, праз акенца Мацеевай хаты на ўскрайку Купы.

Беларускі Ordnung

Гомель, травень 1971-га, дзялкі «прыватнага сэктару». Мне, шасьцігадоваму, бабуля Марыя Сазонтаўна даручае пасеяць цыбулю.