Сяргей Дубавец

Не ствары сабе ні ізгоя, ні куміра

Даўно хацеў пра гэта сказаць, хоць і ведаю, што выклічу хвалю абурэньня. Але ўжо не такую вялікую, як раней. Мабыць, прыйшоў час.

Плошча-2010: сірата пры жывых бацьках

Уся праўда пра Плошчу-2010: казаць ці не казаць

Паход на Дом ураду, пад завязку набіты амонам, быў клясычнай правакацыяй – безь ніякае рэалістычнае мэты.

Беларушчына: манэтызацыя замест палітызацыі

Кампутарнае пакаленьне мысьліць рацыянальна, яны існуюць у наскрозь кустамізаваным грамадзтве, яны найперш кліенты і спажыўцы.

Хто забіў Шарамета?

Пасьля весткі пра забойства Паўла Шарамета мы паспрачаліся.

Затарможаныя ў дзяцінстве

Чалавеку і нацыі гэта вельмі цяжка даецца – зірнуць на сябе як на іншага.

Пераступіць праз сваё паскудзтва

Гаворка пра слова і справу, дакладней, пра гаварэньне і дзеяньне.

Па што ісьці на БТ

Забаўна аднойчы паглядзець ток-шоў «Форум» на БТ.

Беларускія дзеці павінны вучыцца ў беларускай школе

Як бы і рэзкаваты лёзунг, але і лёгіка ў ім безумоўная. Толькі не прыпомню, каб нешта падобнае ў Беларусі гучала шырока. І сам лёзунг я ўзяў у іншай нацыі – пра чэскіх дзяцей і чэскую школу.

Думаць над сабою (размова з чытачамі)

Сёмым тэкстам да маёй сэрыі артыкулаў пра «Ўзьлёт і падзеньне сьвядомых змагароў» просіцца вось гэты Постскрыптум па матывах камэнтароў, якія сталі для мяне адкрыцьцём.

Узьлёт і падзеньне сьвядомых змагароў (канец)

На нашых вачах прыходзіць канец прыватызацыі нацыянальнай ідэі пэўнай групай асобаў.

Узьлёт і падзеньне сьвядомых змагароў (5)

Давайце пагаворым пра адказнасьць адраджэнцаў перад краінай. У чым яна выяўляецца?

Узьлёт і падзеньне сьвядомых змагароў (4)

Найбольшыя жарсьці кіпяць вакол незалежнасьці. Маўляў, не было б яе без «сьвядомых змагароў».

Узьлёт і падзеньне сьвядомых змагароў (3)

У сеціве сустрэў рэакцыю на мае папярэднія тэксты, маўляў я «зноў абрынуўся на БНФ». У пару спытацца – на каторы зь іх?

Узьлёт і падзеньне сьвядомых змагароў (2)

Толькі мы, беларусы, маем раскошу дзяліцца на сьвядомых і несьвядомых і сумнеўнае шчасьце не прызнаваць сябе нацыяй, вартай параўнаньня з чэхамі, літоўцамі ці грузінамі...

Узьлёт і падзеньне сьвядомых змагароў

Калісьці з вуснаў Лукашэнкі «сьвядомыя» прагучала як насьмешка і было ўспрынята як найвялікшая абраза. Мяне таксама карабаціла – як гэта так, нападаць на грамадзян за іх «сознательность»?

Джамала як катарсіс

Скажу інтэлігенцкую непрыстойнасьць – я заўсёды гляджу Эўравізію. Але ніколі так не не шкадаваў пра гэта, як сёлета.

Таталітарны кіндл

Не выключаю, што інжынэрам газавых печак у Асьвенціме таксама бачыўся нейкі «залаты век». «У залежнасьці ад таго, як на гэта паглядзець».

Радуніца як фэтыш

Мы больш любім нашых памерлых, чым нашых жывых.

Нарысы Тараса. Пена і валуны

Віталь Тарас не хацеў быць пісьменьнікам, а хацеў быць журналістам. За ўсё жыцьцё я так і не зразумеў – чаму? Сёньня Віталю споўнілася 60.

Праяўленыя на тле

Публіка з усіх сілаў рабіла выгляд, што яе няма, што няма сьцен, між якіх яе няма, а значыць, няма тут пра што гаварыць і пісаць.

На каго раўняецца Беларусь

Ня самая пасьпяховая ў сьвеце краіна, ня самая камфортная для самарэалізацыі чалавека. Гэта ж так, здавалася б, натуральна – глядзець, як зладжана ў іншых, і пераймаць.

Што забылі сказаць пра Саўку

Што адораны, сьмелы, вясёлы, чулы – сказалі, і гэта было літаральна навідавоку, напісанае ў яго проста на твары. Не сказалі пра выразнае сэміцкае аблічча, што дасталася яму ад бабкі.

Мацкевіч напісаў Шуневічу…

Філёзаф Уладзімер Мацкевіч напісаў адкрыты ліст міністру міліцыі Шуневічу, разьмясьціў спасылку ў фэйсбуку і заінтрыгаваў... На рэдкасьць знакавы для нашага часу тэкст, – піша Сяргей Дубавец.

Цяжка быць Нілам Гілевічам

Пра Ніла Гілевіча ў мяне цяпер адна важная думка.

Пра «ерась чалавекапаклонства»

Сама прырода – дактыляскапічны малюнак на пальцы – робіць нас – кожнага – непаўторным, унікальным, адзіным такім на ўсім сьвеце.

Пра тое, чаго мала

Масавае ня мусіць паглынаць тыя пляцоўкі, дзе жыве элітарнае – у літаратуры, у СМІ, у культуры ў цэлым. Інакш непазьбежна выходзіць прафанацыя.

Для чаго патрэбная ідэалёгія

Любая ідэалёгія ў наш час патрэбная выключна для таго, каб засланіць сабой прынцыпы свабоды, роўнасьці і братэрства.

Лямпачка, ад якой цямнее ўваччу

У Беларусі ўсталёўваецца новая форма грамадзка-палітычнага ладу – дзяржаўны бандытызм.

Дзьве душы: па-расейску і па-беларуску

Дзьве культурныя падзеі, «добрая і дрэнная», займаюць думкі гэтымі днямі. Пачну з добрай.

Навошта Лукашэнку расстрэльны пісталет

Ненармальна, што вырашэньне гэтай справы ляжыць у плоскасьці асабістае ўлады і нічога больш.

Міністэрства кампосту

У Беларусі шырыцца армія дармаедаў. Міністэрства культуры стварыла камісію, якая будзе «разглядаць» мастакоў і вырашаць, мастакі яны ці дармаеды.

Калі пупок прыліпне да хрыбта

«Беларускі народ будзе жыць дрэнна, але нядоўга», – сказаў 20 гадоў таму правіцель. Але не ўгадаў.

Абое рабое – «сэксоты» і «змагары»

У фэйсбуку абмяркоўваюць новаадкрытыя дакумэнты пра Леха Валэнсу, былога польскага прэзыдэнта і нобэлеўскага ляўрэата, які ў 1970-я гады нібыта супрацоўнічаў са спэцслужбамі ПНР.

У пошуках страчанага электарату

«Значыць, надзеньце кайданкі тым, хто ня выканаў даведзеныя па маім распараджэньні тарыфы. Надзеньце і публічна пасадзіце дзясятак-другі чалавек».

Партыя Jhonа Silverа ідзе на выбары

Прыгажосьць – страшная сіла.

Прорва, якая расьце

Разрыў паміж уладай і рэальнай грамадзкай актыўнасьцю ў Беларусі павялічваецца.

Ці патрэбнае Беларусі масонства

Беларусь – апошняя ў Эўропе краіна, дзе няма сваёй масонскай юрысдыкцыі.

Страшнае прызнаньне віцэ-прэм’еркі Качанавай

У Беларусі ўсталяваная абсалютная манархія.

Вып’ем за сьмерць!

Камэнтары пад маім апошнім тэкстам «Адкрыцца на Літву», на шчасьце, не адлюстроўваюць думкі ўсіх беларусаў. Інакш пры першым грамадзкім абвастрэньні ні ў каго з нас не было б шанцаў выжыць.

Адкрыцца на Літву

Для беларускага мэнтальнага вуха літоўскае «лабас» нічым не чужэйшае за расейскае «здравствуй».

Генадзь Давыдзька як вянец рэжыму

Афарызмы рэдка гавораць праўду. Падобнымі да праўды іх робяць прыгожае слова, парадаксальная думка, падмена паняткаў.

Радзіма — цёплыя месцы сьвядомасьці

Радзіма – гэта калі няма адчуваньня, што ты не ў сябе, ня дома, што дадому трэба яшчэ кудысьці ехаць, ляцець, дабірацца.

2016. Канец мэдыйнай ілюзіі

Калі ў цябе ў фэйсбуку пяць тысяч фрэндоў, гэта зусім ня значыць, што тваё слова важыць болей, чым у таго, у каго сяброў – пяць.

2016. Беларусь – твар Эўропы ці зад Расеі?

Часьцяком чуваць водгукі расейцаў пра Беларусь, што прыехалі ў Эўропу. Гэта ўражаньне нават не ад чысьціні і дагледжанасьці зямлі і паселішчаў, а ад людзей.

2016. Год пустаты

Ад прагнозаў на наступны год робіцца крыху вусьцішна. Бо няма ніякіх прагнозаў. Быццам усё пушчана на самацёк, аддадзена на волю лёсу і ніхто нават не спадзяецца, што тая воля будзе добрай.

Бедныя людзі

Чытаю дашкольнікам «Каток – залаты лабок». Ужо ведаю, што народныя казкі зь іх сялянскім бытам не ўспрымаюцца гараджанамі ў трэцім пакаленьні.

Яшчэ раз пра мову і нацыянальнасьць Алексіевіч

Вінцэсь Мудроў заклікаў калег-пісьменьнікаў пераходзіць на расейскую мову. «Урэшце, што мы пры гэтым губляем? Ды нічога. Усё адно застанемся беларускімі пісьменьнікамі».

Муму

Хто пра што, а я пра мову.