Сяргей Дубавец

Яшчэ раз пра мову і нацыянальнасьць Алексіевіч

Вінцэсь Мудроў заклікаў калег-пісьменьнікаў пераходзіць на расейскую мову. «Урэшце, што мы пры гэтым губляем? Ды нічога. Усё адно застанемся беларускімі пісьменьнікамі».

Муму

Хто пра што, а я пра мову.

Беларускі Нобэль як разьвітаньне з фантомамі

Пачуўшы беларускую прыпавесьць у заключнай прамове Сьвятланы Алексіевіч у Стакгольме, я заплакаў.

Разьвітальнае слова з прыпахам нафталіну

Найлепшае, што магла паказаць і паказала Сьвятлана Алексіевіч у сваёй Нобэлеўскай лекцыі, гэта сябе такую, якая яна ёсьць, а не такую, якую нехта хацеў пабачыць.

Алексіевіч і «стрэлы нянавісьці»

Трэба прызнаць, што сёлетні выбар літаратурнага набэліста – найбольш зьмястоўны за апошнія гады.

Вялікія думкі напярэдадні Нобэля

Вялікія, казаў Уладзімер Караткевіч, ня ў сэнсе «великие», а ў сэнсе «большие».

Беларускія тараканы: 26. Мы ніколі так добра не жылі

Гэта інаўгурацыйны таракан, які раз-пораз варушыць вусамі ў зваротах прэзыдэнта да народа. Народ даверліва слухае.

Пра Алу Пугачову

Віёла Ермакова напісала ў фэйсбуку: «Ведаеце, калі б сёньня былі выбары, я б прагаласавала за Лукашэнку».

«Карціна сьвету» ў эпоху Вялікай Ілюзіі

Завяршаючы гэты трыпціх пра цывілізацыю, мушу адкрыць тайну – чаму гэта пісалася.

Двухполюсны сьвет: цывілізацыя і барбарства

Чалавек вяртаецца да свайго жывёльнага пачатку. Скраў пёсік сасіску, яму лапку і адсеклі. Болей пёсік сасіску красьці ня будзе. І ніякай вам адказнасьці ды прыватнасьці.

Цывілізацыя – адна

Надоечы разанула вока фраза «сутыкнуліся дзьве цывілізацыі». Гэта пра вайну ў Сірыі.

Гэтага ня раю ведаць нікому (апроч Фядуты)

Гэта зусім ня тыя веды, якія памнажаюць разумовае здароўе і пазытыўнае ўспрыманьне жыцьця.

Фэйсбучная «літасьць» – неміласэрная і бессэнсоўная

Па вялікім рахунку, Эўропа нясе за нас адказнасьць, а ня мы за яе.

Кампанія 2015: Дзе хавалася перамога

Пра сёлетнюю прэзыдэнцкую кампанію давялося пісаць шмат. Ці то бракавала падзеяў, ці то наадварот – шмат было нетыповага і ўпершыню.

Інаўгурацыя на фэрме

Дзяржава служыць асобе, а ня «корміць народ». Калі гэтага няма, посьпех краіны — гэта посьпех фэрмы, дзе ўтульна жывецца вясёламу пагалоўю.

Горда седзячы ў кустах, Айчыну не ўратуеш

У Беларусі паўстае новы падзел сілаў. І ня так, што сапраўдныя патрыёты ў адзін бок, а лукашысты ў другі. Развод адбываецца паводле прынцыпу перамен.

5 прычын, чаму беларусы на Дзяды не прыходзяць у Курапаты масава

Высакародны матыў памяці пра ахвяры датычыць кожнага і дае нагоду кожнаму адчуць еднасьць з уласным народам. Што замінае?

Моц рэжыму – у немачы апазыцыі

Наша апазыцыя – спрэс цудоўныя людзі, вартыя пашаны і падтрымкі. Гэта не абмяркоўваецца.

Хто, калі ня ён? У чаканьні альтэрнатыўнага суб’екта

Чаму так зьдзекліва, крытычна, раўніва, а галоўнае – шмат пішуць пра Караткевіч? Пры тым, што дакладных пераканаўчых аргумэнтаў супраць яе няма.

Забойства гея – злачынства «по неосторожности»

Для многіх у гэтай гісторыі тое, што Пішчэўскі быў геем, цалкам перакрывае той факт, што ён быў чалавекам. Бог ім судзьдзя.

Кніжная катастрофа дома і Нобэль у гасьцях

Сорамна, вядома ж, за сябе, за тое, што мы не выглядаем так, як іншыя і лепш за іх. Хоць усё для гэтага, нібыта, маем.

Яшчэ раз пра мараль

Вяртаюся да гэтай тэмы, бо яна ў мінулую выбарчую кампанію гучала без усякай меры, гучыць у сецівах і дагэтуль.

Хто першы нап’ецца кашэчай крыві

Выбары ў нас як абед у мэксыканцаў. Лукашысты і байкацісты ўсе як адзін пайшлі на сіесту, паляжаць.

Не праехалі. Успамін пра кампанію 2015

Чым адметныя былі гэтыя прэзыдэнцкія выбары, калі разглядаць іх праз «знакі часу» – на тле ўсіх папярэдніх і, магчыма, будучых.

Справа Юркойця і агульны крызыс даверу

Шкада, што Алесь Юркойць ня стаў героем нашай радыйнай рубрыкі «Сталкеры Свабоды». Не пагадзіўся б. Па-першае, «чалавек непублічны», па-другое, мытнік на дзяржаўнай службе.

Гонар за ігнор

Колькі ні чытаю пра байкот/ігнор выбараў (што, на маю думку, супрацьлеглыя дзеяньне/бязьдзеяньне), не знаходжу ніводнага аргумэнту «за».

Палітыка ў міноры

Калі думаеш пра Беларусь пасьля выбараў, увага ўвесь час зьбіваецца на дожд у туманным мроіве за вакном.

Байкот выбараў як байкот народа

Заклікі да байкоту, ігнору, няяўкі, на маю думку, – нашмат больш небясьпечная «інсьпірацыя ФСБ», чым усе іншыя варыянты ўдзелу разам узятыя.

Чым цікавыя нецікавыя выбары

Што адрозьнівае гэтыя выбары – нейкая дзяжурная абыякавасьць да іх з боку ўладаў і нікчэмнасьць крытыкі выбараў з боку ўладных апанэнтаў.

Ордэн і ордэр. Чаму Юркойць у турме

Доўга думаў, ці пісаць пра гэта. Казалі – нашкодзіш. Рознае казалі. Але калі пачуў: «Разьбяруцца, нявіннага не пасадзяць», – адчуў страшнаваты подых 1937 году і вырашыў – пара.

Мёртвы хапае жывога

Будзеш гнеўна выкрываць русіфікацыю, а ў самога электронны адрас на mail.ru…

Вяртаньне Міхалевіча

За часы прэзыдэнцтва зь Беларусі зьехалі сотні тысяч людзей, у большасьці сваёй – жывых, разумных і неабыякавых.

Разлажэньне

Год таму стан здароўя нашай апазыцыі мне давялося назваць словам «кома». Сёньня працэс зайшоў яшчэ далей. Гэта разлажэньне.

«Канфеткі» не «захацелась»

Калі казаць пра адрозьненьне сёлетняй прэзыдэнцкай кампаніі ад папярэдніх, дык яна цалкам зьмяшчаецца ў трэцяй групе – ня вельмі важна.

«Демократическая» прафанацыя

Уражаньне ад учорашняга пікету за свабоду слова спэцыфічнае. «Как-то все у вас, знаете ли, друзья, не о том».

Беларускія тараканы: 7. Самаедзтва

Калі цытаваць афарызм, дык якіх заўгодна геніяў, толькі не беларусаў, бо ці ж могуць быць беларускія геніі? Перастаньце. Мы тут кожны сам сабе геній.

«Описался» Хама, а засьмярдзела ад Яромы

Бывае, нехта страчвае пачуцьцё рэальнасьці. Калі ж гэта адбываецца з журналістам, гэта яшчэ і разьвітаньне з прафэсіяй.

Страшная праўда гнілога Захаду: геяў прымушаюць быць лесьбіянкамі

Сярод камэнтатараў Свабоды ёсьць такі Бенедзікт – дзядзя абстаяцельны і рассудзіцельны. У кожным разе, ягоныя допісы іншы раз змушаюць мяне засяродзіцца – што ня так думаю я сам.

Як з выбараў зьняць дыягназ Шчыгельскага

Гаворыцца і адбываецца шмат чаго, але сэнсу ва ўсім – нуль.

Ідэальны беларускі палітык

Перамены, калі гэта не інсьпірацыя ўладаў ці нейкае зьнешняе сілы, у аўтарытарнай дзяржаве могуць пачацца толькі і выключна палітыкамі, якія маюць каштоўнасны прыярытэт.

Шоў «Дзьве зьвязды»: Хто да каго прымазаўся

Удзельнікі сёлетняга паходу ў прэзыдэнты «крэатывяць» ня самі, а «на іншых» – на тым, што можа спрацаваць. Як тыя дзеці на санках, што падчапляюцца да трамвая. Дык хто да каго прымазаўся?

Каму зайздросьцяць беларусы?

Яшчэ адна характэрная рыса, якой наш народ адрозьніваецца ад суседзяў.

Тры прычыны не мяняць назву Беларусь

Ёсьць у сеціве такі пэрсанаж, які адчайна змагаецца з назваю нашай краіны – Беларусь.

Ці перамог Лукашэнка беларускую мову?

Мова сама падказвае нам шляхі нашага ратаваньня. Яе сацыяльную ролю можа замяніць і паступова заменіць мода.

90% зомбі: Ці верыць сацыёлягам?

Беларускае фэнтэзі: выбары без Лукашэнкі

Адзіная магчымая інтрыга гэтых выбараў – калі зь нейкіх прычын з гульні раптам выпадзе Аляксандар Лукашэнка.

Тры доказы таго, што «беларускі парадак» – фікцыя

Алесь Чайчыц напісаў пра «беларускі парадак». У параўнаньні з расейскім бязладзьдзем мабыць і просіцца такі тэрмін. Але, на маю думку, гэта фікцыя, якой проста не існуе ў прыродзе.

Зброя, страшнейшая за прапаганду

Вось сядзеў ты ў цёплай кватэры, еў ананас, а тут р-р-раз – і ты ўжо ня проста вязень ГУЛАГу, а ўмееш знайсьці гэтаму апраўданьне.

Беларусь не Расея. Адказ Андрэю Дынько

Сьледам за маім допісам «Чаму Беларусь не Расея: 7 прынцыповых адрозьненьняў» зьявіўся і тэкст Андрэя Дынько з такой самай назвай, але зь іншым сэнсам.