25 гадоў на Радыё Свабода Сяргей Дубавец знаходзіць сэнсы беларускага жыцьця і адказвае на вашы пытаньні.
Немалая праблема для сёньняшніх Лукашэнкавых сілавікоў — тое, што рэальных апазыцыянэраў і ворагаў рэжыму знайсьці цяпер на тэрыторыі Беларусі надзвычай складана: іх на свабодзе фактычна не засталося.
Ізноў у Беларусі стралялі ў юнака. Я, па шчырасьці, звыкла, што пра вулічную страляніну навіны звычайна прыходзяць з ЗША. І сьледам за такімі навінамі звычайна ідзе мэдыйная хваля абмеркаваньня законаў, зьвязаных з захоўваньнем і ўжываньнем агнястрэльнай зброі.
Гэта было першае пасланьне Лукашэнкі з пачатку вайны ва Ўкраіне і беспрэцэдэнтнага геапалітычнага канфлікту паміж Расеяй і Захадам. І менавіта гэтая тэма была вылучана як галоўная, зь яе пачаўся выступ, і да яе ж Лукашэнка неаднаразова вяртаўся на працягу ўсяго трохгадзіннага дакладу.
Сёньня, 30 сакавіка, стала вядома, што ў Зэльве зьнік помнік беларускай паэтцы і грамадзянцы БНР Ларысе Геніюш.
Абгрунтоўваючы намер Пуціна разьмясьціць на тэрыторыі Беларусі ядзерную зброю, і крамлёўскія, і лукашэнкаўскія прапагандысты пачалі спасылацца на амэрыканскія базы зь ядзернымі боегалоўкамі на тэрыторыі некаторых краінаў Заходняй Эўропы.
Магчымае зьяўленьне тактычнай ядзернай зброі на беларускай тэрыторыі ўсё моцна мяняе. Рэжым Лукашэнкі становіцца значна больш таксычным, чым раней. З усімі адпаведнымі наступствамі — і для яго, і для Беларусі.
Гінэкалёгія і акушэрства павінны быць арыентаваныя на жанчын ужо сёньня, і шмат для якіх зьмен зусім ня трэба траціць вялікія грошы.
25 сакавіка Ўладзімір Пуцін зрабіў беларусам «падарунак» на Дзень Волі. Ён абвесьціў, што прынята рашэньне разьмясьціць тактычную ядзерную зброю на беларускай тэрыторыі. Да чаго гэта можа прывесьці.
Рэаліі жыцьця тысяч беларускіх сем’яў сёньня — трывога за блізкіх, якія невядома за што апынуліся ў турмах і вымушаным выгнаньні.
Наўрад ці варта чакаць спыненьня жорсткіх палітычных рэпрэсій пры гэтым рэжыме. Калі гаварыць больш дакладна, тэрор ня спыніцца, пакуль Лукашэнка застаецца ва ўладзе.
Вайна абвастрае стаўленьне людзей да ня самых гарачых раней тэмаў — такіх як спорт. Многія больш рэзка і пасьлядоўна выбіраюць прыярытэты ў каштоўнасьцях. Стаўленьне да вайны, выказанае (ці ня выказанае) вядомымі спартоўцамі, становіцца важнейшым за пункты, сэты і перамогі.
Мяне заўсёды зьдзіўляе, калі пачынаюць разважаць пра беларускую намэнклятуру (будзем разумець пад гэтым тэрмінам цывільны чынавенскі апарат) як пра самастойную сілу. Якая нібыта вельмі ўплывовая і можа выканаць вырашальную ролю.
Сытуацыя ў нечым нагадвае справу аб «змове» Зянковіча — Фядуты — Кастусёва. Тая «змова» не была чыстай выдумкай, суб’ектыўна яе фігуранты дзейнічалі шчыра, але ўся ініцыятыва амаль ад пачатку знаходзілася пад кантролем беларускіх спэцслужбаў. Такой жа правакацыяй маглі быць і падзеі ў Горадні.
У мінулую суботу абвясьцілі пра стварэньне праўладнай палітычнай партыі «Белая Русь», адбыўся ўстаноўчы зьезд. Лукашэнкі на зьезьдзе не было.
Палітыка ня робіцца ў белых пальчатках. І нашчадкі часта даруюць сваім аўтарытарным правіцелям мінулага іхныя грахі і слабасьці. Даруюць многае, хоць і ня ўсё.
«У прысьценку старога лесу. Гісторыі людзей зь Белавескай пушчы» — гэта новая кніга, якая нядаўна выйшла ў Беластоку. Яе аўтарка Ганна Кандрацюк стварыла галерэю незвычайных вобразаў жыхароў Падляшша і расказала непаўторныя гісторыі, якія здарыліся ў пушчанскім краі.
Беларус жорстка забіў жонку на вачах іхнага сына пасьля таго, як яна сказала, што хоча разводу. І гэта не ўнікальнае здарэньне.
Пасьля словаў Алеся Бяляцкага аб патрэбе нацыянальнага прымірэньня з адкрытым лістом на гэтую тэму выступіў рэдактар «Народнай волі» Ёсіф Сярэдзіч.
Рыторыка Сьвятланы Ціханоўскай сёньня зусім іншая, чым была два з паловай гады таму. У чым прычыны, матывы і наступствы гэтай мэтамарфозы, якую можна акрэсьліць як палітычную «радыкалізацыю»?
Колькасьць зваротаў у камісію, якая займаецца вяртаньнем палітуцекачоў, паводле апошніх зьвестак, не дацягвае да трох дзясяткаў.
Дзяржава і грамадзтва даўно жывуць па-за межамі канстытуцыйных нормаў. Асабліва гэта яскрава выявілася пасьля 2020 году.
Паводле апытаньняў, якія праводзіліся на працягу апошніх 19 гадоў, за статус дзяржаўнай мовы толькі для беларускай выказвалася і выказваецца выразная меншасьць, і доля прыхільнікаў гэтага мянялася на працягу гэтых гадоў нязначна.
Штуршком для рэанімацыі актыўнай супрацы Беларусі і Ірану стала лёгіка геапалітычнага пазыцыянаваньня. Прычым ня толькі ў зьвязку з вайной ва Ўкраіне.
«Оскар» за фільм пра расейскага палітвязьня Навальнага — гэта як суцяшальны прыз расейскай апазыцыі, якая цярпіць суцэльныя паразы і ніяк ня здолее здабыць у сваёй краіне дэмакратыю і свабоду.
Крывавыя жорны жорсткіх палітычных рэпрэсій у Беларусі працягваюць круціцца, і ўжо нават не зусім зразумела — ці сам Лукашэнка працягвае іх прысьпешваць, ці Масква і ягонае атачэньне не дазваляюць іх спыніць ці хоць бы замарудзіць.
У «Бібліятэцы Свабоды. XXI стагодзьдзе» выйшла кніга Аляксандра Лукашука «Вянок Свабоды». Сваімі ўражаньнямі дзеліцца Зося Сухавей.
Спрабую ўявіць сабе чалавека ў Менску ці ў Віцебску, які «распаўсюджвае беларускую мову праз гвалт», і не магу: не хапае фантазіі.
Выкрываючы дывэрсантаў, якія пашкодзілі расейскі вайсковы самалёт у Мачулішчах, Лукашэнка абразіў прэзыдэнта Ўкраіны Ўладзімера Зяленскага, назваў яго «гнідай». Моцна, што тут скажаш. Далей ужо толькі мацюкі. Адказу Зяленскага не было і, думаю, не магло быць.
Калі ў краіне дыктатура ці ідзе вайна, ёсьць спакуса зноў і зноў адмахвацца ад жаночага парадку дня, кажучы, што цяпер для яго ня час.
Хоць дывэрсія нібыта і не атрымалася, але дывэрсанта злавілі. У Беларусі так здараецца. Праз два тыдні пасьля нападу на расейскі самалёт на аэрадроме ў Мачулішчах Лукашэнка агучыў сваю вэрсію падзей.
6 сакавіка ў Менскім гарадзкім судзе завочна вынесьлі прысуды фігурантам «справы Каардынацыйнай рады». Сьвятлану Ціханоўскую пакаралі 15 гадамі зьняволеньня, Паўла Латушку — 18 гадамі, астатнія фігуранты атрымалі па 12 гадоў пазбаўленьня волі. У чым адметнасьць гэтых прысудаў?
Апошнім часам заўважаю, як у публічнай прасторы мяняецца ракурс погляду на беларускую сытуацыю, за якім можа ўбачыцца і выхад зь цяперашняга тупіку.
Нават ва ўмовах беларускай прававой сваволі прысуд выглядае занадта жорсткім. Бо судзяць выключна за праваабарончую дзейнасьць. Таму такое «правасудзьдзе» выглядае адыёзным зь міжнароднага гледзішча.
Што й казаць, беларусы звыкліся камплексаваць перад суседзямі з прычыны сваіх стогадовых няўдач.
Калі ацэньваць практычныя вынікі візыту Лукашэнкі ў Кітай, то грандыёзных прарываў ён ня даў. А што афіцыйная прапаганда падае яго як велізарны посьпех, дык такая ў яе праца.
Фашызм хвалюе гэтых людзей не праз сваю сутнасьць. Ён хвалюе іх толькі тады, калі яны аказваюцца зь няўдалага боку «харчовага ланцужка».
Вось і прыйшла вайна ў беларускі дом. Сапраўдная
Якіх бы рэвэрансаў і кніксэнаў ні рабіў афіцыйны Кіеў перад Лукашэнкам, гарантый таго, што апошні не аддасьць загаду на ўварваньне ва Ўкраіну, ніякіх няма.
Ужо год увесь сьвет, рэгіён Усходняй Эўропы (у тым ліку Беларусь) жыве ва ўмовах вайны. Менавіта яна задала дынаміку, новыя трэнды, кірункі, паводле якіх будуць разьвівацца шмат якія сацыяльныя, эканамічныя, геапалітычныя працэсы.
Накіды гэтага тэксту я пачаў рабіць яшчэ ўвесну 2022-га, пасьля акупацыі, праглядаючы згаданае ў ім відэа з сынам з таго «мірнага» жыцьця. Пісаў, каб не забыць, ведаючы ўласьцівасьць сваёй памяці заціраць дэталі.
Праз год пасьля пачатку расейскага ўварваньня ўсё больш відавочна: Пуцін найперш імкнуўся спыніць дрэйф Украіны ў Эўропу.
Поўнамаштабная вайна, якую Расея пачала супраць Украіны год таму, дала беларусам некалькі важных урокаў — і пра сьвет, у якім мы жывём, і пра нас саміх.
Візыт Лукашэнкі ў Маскву і сустрэча з Пуціным у час, калі прагназуюць актывізацыю Расеяй баявых дзеяньняў ва Ўкраіне, спарадзілі розныя вэрсіі таго, якімі могуць быць блізкія пэрспэктывы Беларусі.
Стала вядома пра існаваньне ўнутранага дакумэнту расейскіх уладаў «Стратэгічныя мэты Расейскай Фэдэрацыі ў Беларусі», у якім расьпісаныя этапы паглынаньня Расеяй Беларусі да 2030 году.
Загрузіць яшчэ
