Алена Рудава 12 гадоў працуе на сябе: гадуе і прадае куранят, гусянят і качанят. Мае добры прыбытак. Адзіны мінус — безьліч праверак з боку ўладаў. «Арганізатарка» бясконцых чыноўніцкіх візытаў — Аленіна суседка.
Гарадзенка Вераніка Гайдэль атрымала разьмеркаваньне ў прэстыжны праектны інстытут. Аднак празь некалькі год кінула дзяржаўную працу, а за ёй і некалькі прыватных фірмаў, і пачала працаваць на сябе. Цяпер яна зарабляе на жыцьцё керамічнымі гаршчэчкамі, глязураванымі кубкамі, гогалеўскімі насамі.
Павал Максімчык разам з братам Валерам набылі фургон, італьянскую печ на дровах і пачалі пячы там піцу, якую прадаюць проста на горадзенскіх вуліцах. Гэта яны прыгатавалі да Дня Волі піцу з выявай Пагоні, фота якой абляцела байнэт.
Сяргей і Наста Дабравольскія нарадзіліся ў невялікіх гарадах. У раньняй маладосьці за лепшым жыцьцём яны выправіліся ў Менск. Са сталіцы пераехалі ў маленькую вёску пад Лоевам. Зарабляюць на жыцьцё продажам сваіх ганчарных вырабаў і мыла. «Нам тут ідэальна!», — кажуць былыя гараджане і «дармаеды».
Былы палітычны актывіст Алег Мяцеліца пасьля Плошчы-2010 правёў больш за тры гады за межамі Беларусі. А пасьля вярнуўся на радзіму, каб уратаваць памяць пра вёску сваіх продкаў.
Паліна Кузьняцова займаецца ў жыцьці тым, што ёй падабаецца. Мастачка паводле адукацыі, яна самастойна навучылася ткаць, уласнаручна змайстравала кросны, а яе вырабы цяпер знаходзяць пакупнікоў па ўсім сьвеце.
Сям’я Гуляшовых зь вёскі Кароўчына, што ў Дрыбінскім раёне на Магілёўшчыне, адмаўляецца ад беларускага грамадзянства і просіць Аляксандра Лукашэнку даць ім магчымасьць жыць і працаваць на зямлі паводле ўласных перакананьняў.
Ніка Ракіціна 10 гадоў жыве «безь дзяржавы». У 2009 годзе яна разьвіталася з афіцыйнай працай, каб пісаць фэнтэзі. Выдала 7 кніг. «Рэалістычныя тэксты мне не цікавыя. Рэал — ён вакол, навошта пра яго яшчэ і пісаць». Але «рэал», не пакінуў яе без увагі. Улады абвясьцілі пісьменьніцу «дармаедкай».
