Апошнім часам у беларускім грамадзтве разгарнулася дыскусія пра тое, ці мусіць Беларусь пасьля вайны плаціць рэпарацыі за напад зь яе тэрыторыі расейскіх войскаў на Ўкраіну.
25 гадоў на Радыё Свабода Сяргей Дубавец знаходзіць сэнсы беларускага жыцьця і адказвае на вашы пытаньні.
Тое, што любыя заявы Лукашэнкі трэба пераправяраць, добра вядома ўсім незалежным журналістам, якія асьвятляюць беларускую палітыку. Здавалася б, ужо цяжка чым-небудзь зьдзівіць. Але апошняе інтэрвію Лукашэнкі «Россия 1» стала асабліва шчодрым на спрэчныя і сумнеўныя сьцьвярджэньні.
Аляксандар Лукашэнка выкарыстаў паездку па Менскай вобласьці, каб агучыць некалькі важных тэзісаў, прапанаваць сваю вэрсію падзей, якія мелі апошнім часам вялікі розгалас.
Дзьве мовы, два сьцягі, два БНФ, нарэшце, паводле Гарэцкага, дзьве душы. Ну вось, цяпер будуць яшчэ і дзьве арганізацыі былых сілавікоў — ByPol. Запасьлівасьць беларусаў даўно стала прадметам жартаў.
12 чэрвеня ў РФ адзначаюць Дзень Расеі. Гэта сьвята, бадай, увасабляе ўсю сумную і пустую натуру таго, ува што дэградавала расейская дзяржаўная ідэалёгія і расейская нацыянальная сьвядомасьць за постсавецкі час.
Нядаўна грамадзкая назіральная камісія пры Віцебскім аблвыканкаме наведала Наваполацкую калёнію, дзе адбываюць пакараньне многія палітвязьні, у тым ліку Віктар Бабарыка і Ігар Лосік. У выніку інспэкцыі парушэньняў яна ня выявіла. Як так атрымалася і ці магло быць па-іншаму?
Пра тое, чаго кіраўнікі спэцслужбаў калісьці саромеліся, — датычнасьці да мэтадаў дзейнасьці сталінскіх карных органаў, гістарычнай пераемнасьці зь імі, — цяпер пачынаюць гаварыць з гонарам, як пра ўзор для перайманьня.
Уяўлялася, што людзі, чыёй прафэсіяй было гарантаваньне бясьпекі, змогуць захаваць яе хаця б у сваёй арганізацыі. Аказалася, што не
Навіны беларускай культуры што ўнутры краіны, што за яе межамі почасту не паддаюцца лёгіцы і асэнсаваньню.
9 чэрвеня адбылася чарговая сустрэча Аляксандра Лукашэнкі і Ўладзіміра Пуціна — пятая з пачатку году. Гэтым разам галоўнай стала тэма хуткага разьмяшчэньня расейскай тактычнай ядзернай зброі ў Беларусі. Пуцін расказаў Лукашэнку, што ў гэтай справе адбываецца на беларускай тэрыторыі.
Не дарма Лукашэнка заўжды так баяўся мясцовага самакіраваньня і не падкантрольных яму — нават самых бяскрыўдных і апалітычных — аб’яднаньняў. Як толькі людзі бачаць, што могуць самі на штосьці ўплываць, у іх (нас) зьяўляецца заканамернае пытаньне, ці трэба ім (нам) увогуле такія ўлады.
Уяўленьні Лукашэнкі пра навакольны сьвет, якімі ён падзяліўся з гасьцямі з АДКБ, зусім немудрагелістыя і грунтуюцца на некалькіх пастулятах. Аднак ніводзін з прапанаваных тэзісаў не вытрымлівае крытыкі.
Паўгода таму, у студзені 2023 года, Лукашэнка адмовіўся памілаваць Сафію Сапегу. А 7 чэрвеня яе нечакана вызвалілі. Чаму?
Парлямэнцкія і мясцовыя выбары ў лютым 2024 году пройдуць, пэўна, без удзелу апазыцыі і незалежных назіральнікаў, а колькасьць палітычных партый, якія на той момант будуць зарэгістраваныя і дапушчаныя да кампаніі, наўрад ці перавысіць тры.
30 гадоў таму адбылася падзея, якой было наканавана самым істотным чынам паўплываць на хаду нацыянальнай гісторыі. 4 чэрвеня 1993 году Вярхоўны Савет зацьвердзіў «антыкарупцыйную камісію» і выбраў яе старшыню. З гэтага прызначэньня пачаўся імклівы рух Лукашэнкі да пасады прэзыдэнта.
Жорсткімі рэпрэсіямі і перасьледам палітычных апанэнтаў Лукашэнка імкнецца самасьцьвердзіцца як паўнаўладны гаспадар гэтай тэрыторыі, прадэманстраваць сабе і іншым, што ягоны рэжым па-ранейшаму непахісны.
Цяжка чуць лаянку і несправядлівую крытыку ад тых, хто нібыта знаходзіцца з табой з аднаго боку палітычных барыкад. Толькі Лукашэнку і тым, хто абараняе ягоны рэжым, патрэбна, каб мы трацілі больш сілаў на барацьбу паміж сабой, чым на барацьбу зь ім.
З мовай дакладна такая ж гісторыя — як часта нам кажуць, што няма розьніцы, на якой мове гаварыць, маючы пры гэтым на ўвазе, што гаварыць трэба менавіта па-расейску!
Палітычнае кіраўніцтва Расеі і Беларусі афіцыйна абвясьціла пра пачатак разьмяшчэньня расейскай ядзернай зброі на беларускай тэрыторыі.
Загадаўшы праверыць арганізацыю цэнтралізаванага экзамэну (ЦЭ), Лукашэнка імкнецца вярнуць грамадзкую падтрымку, страчаную тры гады таму. Утрымліваць уладу толькі з дапамогай грубай сілы, сядзець на штыках яму яўна некамфортна.
Гісторыя з твітам Валеры Цапкалы пра цяжкі стан здароўя Аляксандра Лукашэнкі - яскравая ілюстрацыя таго, як функцыянуе мэдыйная прастора
Лукашэнка не вялікі аматар ордэнаў і мэдалёў.
Ці існуе простая формула суадносінаў паўнаты свабоды і колькасьці ахвяраў змагароў за яе? Якія пачуцьці — радасьць ці скруха — пераважаюць у чытачоў новага выданьня «Імёнаў Свабоды» Ўладзімера Арлова? Пра гэта разважае Зося Сухавей.
25 траўня міністар абароны Сяргей Шайгу і Віктар Хрэнін падпісалі дакумэнты, якія вызначаюць парадак утрыманьня ядзернай зброі на тэрыторыі Беларусі.
25 траўня стаў вельмі адметным днём у дачыненьнях Беларусі і Расеі.
Калі я вучылася ў школе, майму аднаклясьніку не стварылі дадатковых праблем пасьля таго, як міліцыя затрымала яго на акцыі пратэсту. Ва ўнівэрсытэце ў 2010 годзе выкладчыкі і выкладчыцы падтрымлівалі тых, каму далі 10 і 15 сутак пасьля Плошчы.
Варожае стаўленьне ў міліцыі і спэцслужбах, а таксама ў калёніях і турмах да палітычных вязьняў, якія размаўляюць на беларускай мове, набыло сыстэмны характар.
Сваёй заявай на ІІ Эўразійскі эканамічны форум прэзыдэнт Казахстану фактычна адмовіў Беларусі ў дзяржаўнай суб’ектнасьці, але Аляксандар Лукашэнка, здаецца, гэтага не зразумеў.
Уся гісторыя з судом, прысудам і наступным хуткім памілаваньнем Рамана Пратасевіча з самага пачатку была часткай палітычнай гульні.
Пакутуючы ад дыктатарскага рэжыму, людзі з надзеяй прыглядаюцца да самых малых прыкмет нядужасьці і хваробы састарэлага тырана.
У расповедах тых, хто прайшоў праз лукашэнкаўскія турмы, уражвае, наколькі становішча чалавека можа залежаць ад дробнай дэталі, напрыклад заўважанага турэмнікам незашпіленага гузіка. Што ўжо казаць пра тэлефонны званок начальству турмы ад асобы, якая асацыюецца з уладай і зьяўляецца яе рупарам.
Беларуская кіроўная эліта, намэнклятура — не суб’ект палітыкі. Яна толькі інструмэнт у руках Лукашэнкі для рэалізацыі ягонай волі.
Больш за 10 гадоў таму Лукашэнка заявіў, што «лепей быць дыктатарам, чым блакітным». І гэта было ня проста хамскае выказваньне, а, фактычна, апісаньне дзяржаўнай палітыкі. Дыктатару ў Беларусі добра, а вось гомасэксуальным людзям — зусім не.
Не сказаць, каб моцна ўразіла масавая рэакцыя на раптоўную хваробу Лукашэнкі і зьнікненьне яго на нейкі час з грамадзкай прасторы: здаралася такое і раней. Больш важным падаецца пытаньне: што зь Віктарам Бабарыкам, рэальным прэтэндэнтам на перамогу ў выбарах 2020 году?
З 9 траўня незалежныя мэдыя кожны дзень нагадвалі, колькі часу Аляксандар Лукашэнка не зьяўляецца на публіцы. Гэтае пытаньне стала галоўным у інфармацыйным парадку дня Беларусі.
Сёньня ў нямецкім Ахэне прэзыдэнт Украіны Ўладзімір Зяленскі атрымаў прэмію Карла Вялікага. На цырымоніі прысутнічала леташняя ляўрэатка гэтай узнагароды, дэмакратычная лідэрка Беларусі Сьвятлана Ціханоўская, якая была запрошаная адмыслова на сёлетнюю цырымонію.
Тэзіс «Расея ня можа прайграць у гэтай вайне» гучыць у Менску ўсё радзей і ўсё больш няўпэўнена. Між сабой беларускія чыноўнікі і «сілавікі» ужо амаль адкрыта абмяркоўваюць: чаму Расея аказалася такой слабой і бездапаможнай у гэтай вайне?
14 траўня 1995 года па ініцыятыве Аляксандра Лукашэнкі ў Беларусі правялі рэфэрэндум, у выніку якога былі зьмененыя дзяржаўныя сымбалі, расейская мова атрымала статус дзяржаўнай, краіна ўзяла курс на яшчэ больш шчыльную інтэграцыю з Расеяй, а прэзыдэнт атрымаў права распускаць парлямэнт.
Тэлеканал АНТ паказаў прапагандысцкі фільм, у якім абвінаваціў украінскія спэцслужбы ў падрыхтоўцы тэрарыстычнага акту ў Беларусі.
Галоўная выснова са сьвяткаваньня Дня Перамогі, якую зрабіла беларуская грамадзкасьць, назіраючы за Лукашэнкам 9 траўня, палягае ў тым, што кіраўнік Беларусі мае вялікія праблемы са здароўем.
Тое што адбываецца цяпер, — сапраўдная катастрофа, але для рэжыму Лукашэнкі гэта проста сацыяльная палітыка мары. Гэта быццам экспэрымэнт, у межах якога дзеці — гэта маёмасьць дзяржавы.
Раптоўнае ўвядзеньне пашпартнага кантролю на мяжы з Расеяй выклікае пытаньні пра матывы гэтага кроку.
Другі год сьвяткаваньне Дня Перамогі ў Расеі і Беларусі адбываецца на тле расейскай агрэсіі супраць Украіны.
Зьвесткі, якія фрагмэнтарна, урыўкамі даходзяць ад палітвязьняў зь беларускіх турмаў і калёній, усё больш трывожаць і непакояць.
Загрузіць яшчэ
