Варта

Жыцьцё і сьмерць кузурак

Матылёк памірае доўга. Я акуратна, каб ня сьцерці пылок, апусьціла дрыготкую істоту ў шкляны слоік. Уважліва і паважліва назіраю агонію. Выратаваць матылька немагчыма.

Золата Якабіні

Кніга Зьмітра Дзядзенкі ня можа не парадаваць аматараў беларускай (псэўда)гістарычнай прозы.

Казлы адпушчэньня

Я з тых мужчын, якіх выхавалі піраты, ізгоі, разбойнікі і іншыя маргіналы. Выдуманыя наркаманы і алкаголікі, няісныя дармаеды, прывіды прыгодніцкага чытва.

Дзьве душы Андрэя Адамовіча

Андрэй Адамовіч, «Таўсьціла і лешч», Логвінаў, 2015.

«Партыя хоча зрабіць Кітай вялікай культурнай дзяржавай»

Гутарка пра кітайскую літаратуру і Мо Яня з расейскім перакладчыкам Ігарам Ягоравым.

«Калі ласка, пакіньце вагон...»: камэнтар да Ромавых дзёньнікаў

Сярпы і молаты Барыса Сачанкі

Барыс Сачанка быў буйным празаікам, адной зь вядомых асобаў у беларускай літаратуры. Памёр у 1995-м. Яму было толькі 59.

99 адсоткаў немагчымасьці

Марыя Роўда, Клінічны выпадак, альбо Дарэмныя ўцёкі. Менск, Кнігазбор, 2015.

Пташнікаў: напачатку і напрыканцы

Узрост «ціхага» крызісу

Прыкладаюцца сосны тварам да нябеснага сырадою

Гэтыя паэтычныя зборнікі на першы погляд лучыць міжсобку хіба толькі тое, што абодва аўтары — магілёўцы. І толькі пасьля, прыгледзеўшыся ўважліва, засяродзіўшыся на вершаваных радках, разумееш: яны па сутнасьці пра адно і тое ж — пра таямніцы беларускай душы, пра сьветлыя, цёмныя і немаведама якія яе бакі.

«Хвілінка», якая не спынілася

Нячаста хочацца пісаць пра кнігі — па-над імі штораз лунае дух фармалізацыі, завяршэньня, урэшце мёртвасьці ідэі. Чытаю новы «Дзеяслоў», а ў нумары — аповесьць «Францішак: словы за вакном», працяг «Хвілінкі» Ігара Бабкова.

7 сантымэнтаў Сяргея Астраўца

Постмадэрнізм на роварнай трасе

Зямля калючкі і васілька

Да 500-годзьдзя беларускай Бібліі

Барадаты твар чалавечнасьці

Чытачка «Белай мухі» са Смаргоняў дзякуе Бахарэвічу за асалоду

А. патэлефанавала, што дачытала «Белую муху» Альгерда Бахарэвіча. Хоча пра гэта пагаварыць. Я за кнігу амаль ня бралася, бо толькі прывезла зь Менску, і пайшла яна па руках.

«Косьці, косьці! Хадзіце да нас у госьці!»

Дон-Кіхот у бібліятэцы

Андрэй Лазар піша такую сабе кніжную антыўтопію: сьвет будучыні, у якім утылізуюцца папяровыя кнігі, а мастацкая літаратура лічыцца анахранізмам.

Чаму я палю?

Паліў сам паэт таксама неміласэрна.

Магічныя гісторыі vaysrusishe бабамамы

Новая кніга Паўла Касьцюкевіча ўжо самой вокладкай намякае, што нічога страшнейшага за плян Бабарозы няма.

Варшава з кнігай у руках

Чэрвень — час правядзеньня ў Варшаве Big Book Festival. Якому папярэднічаў сёлета сьвежапрыдуманы «тыдзень камэральных кнігарняў».

Прыгоды брытанскага прафэсара

Да 75-годзьдзя Арнольда Макміліна.

І швец, і жнец, і гаманец

Да 500-годзьдзя беларускай Бібліі

Вялікі выбух Слова

Да мяжы паміж паэзіяй як літаратурнай дзейнасьцю і паэзіяй як замовай, сьветастварэньнем набліжаецца Наста Кудасава.

Амэрыканскі рэдактар Алексіевіч: «Я ня ведаў, што можна спаць на печы»

На гэтым тыдні пачынаецца амэрыканская паездка Нобэлеўскай ляўрэаткі Сьвятланы Алексіевіч. Напярэдадні дырэктар Радыё Свабода Аляксандар Лукашук наведаў выдавецтва Random House у Нью-Ёрку, якое выпусьціла кнігу «Час second hand», і гутарыў з рэдактарам кнігі Сэмам Нікалсанам.

Францішак Аляхновіч на віцебскай сцэне 

Да 90-годзьдзя тэатру ў Віцебску.

Пра ідэі і змаганьне зь імі

Безумоўна, мы можам кінуць чытаць кнігі, у якіх утрымліваюцца сэксісцкія, расісцкія, гамафобныя і іншыя такога ж кшталту погляды — але ці не давядзецца нам тады кінуць чытаць увогуле?

Цёця Яня, Арнольд С. і Сяргей Параджанаў

Я, канешне, усьведамляла, што цёця Яня ня будзе жыць вечна.

Высоцкі па-беларуску

Уладзімер Высоцкі. «Пра жыцьцё, пра волю, пра сябе...» Укладаньне, прадмова і пераклад Міхася Булавацкага. Менск, «Кнігазбор», 2015.

Пакуты юнага Сартра

«Дзіцячы маніфэст» —— сьмелы. Для некага, магчыма, неадназначны. Але ўспрымаць яго як юначую браваду памылкова.

Апавяданьне Быкава пра Быкава і Карпюка

Аляксей Карпюк быў у Горадні вельмі заўважным чалавекам. Чалавекам калярытным. І адзіным, па сутнасьці, празаікам.

Калі дысыдэнты былі прэзыдэнтамі

Дык каго ж тады абіраў кіраўнік краіны? Наступніка? Каманду? Ды, быццам, не... Манархія — новы этап у разьвіцьці краіны. Больш дзейсны спосаб кіраваньня пасьля ўлады прарокаў.

486 лістоў да беларускай эміграцыі

Янка Запруднік, «Па гарачых сьлядах мінуўшчыны. Мае лісты 1952-1959 гг.», 570 старонак. Выдавецтва «Лімарыус», Менск, 2015.

Як Віктар Швэд з Мора ў горад ехаў

Аўтар многіх паэтычных зборнікаў, адзін з заснавальнікаў літаратурнага аб’яднаньня беларускіх пісьменьнікаў Польшчы Віктар Швэд, пераступіўшы праз сваё дзевяностагодзьдзе, выдаў кнігу ўспамінаў «З Мора ў горад».

Аманда Палмэр — дрэздэнская лялька, жонка тэрарыста і голас цуду 

Чаму варта слухаць скандальную панк-кабарэ-сьпявачку, якой 30 красавіка спаўняецца сорак гадоў.

«Дзьве душы» як парад беларускай неўміручасьці

​​Маё перакананьне: Беларусь мае свой сапраўдны, вялікі, беларускі тэатар.

Нашы людзі ў Ерусаліме

Да 500-годзьдзя беларускай Бібліі.

5 рэчаў, якія «варта ня ведаць» пра Шэксьпіра

Да 400-х угодкаў сьмерці Шэксьпіра. Калі нарадзіўся і ад чаго памёр? Дзе навучыўся пісаць? Каму прысьвяціў свае санэты? Ці гэта ўсё напісаў адзін чалавек?

Пасябраваць з донам Кіхотам

Да 400-х угодкаў сьмерці Мігеля Сэрвантэса.

Сяргей Шупа: «Этгар Керэт — культавы пісьменьнік»

Сёньня, 19 красавіка, у Кнігарні Логвінаў адбудзецца сустрэча з нашым рэдакцыйным калегам Сяргеем Шупам, перакладчыкам і паліглётам (пачатак а 19.00).

Царква была за немцаў

Не, я не кажу, што ў душы яна была за іх. Яна разумела, што Сталін і Гітлер былі аднолькава чэрці з рагамі... А пры другім ёй далі нарэшце спакой

Наступствы Марлен Дзітрых

Хварэю. З мамай гляджу тэлевізар. Нешта паказваюць мыльна-няўцямнае. Мама адцягваецца ад экрана. Ёй не падабаецца вопратка гераіні, і мама ўспамінае, як выйгрышна на зьнешнасьць выглядала Марлен Дзітрых у адрозьненьне ад сучасных акторак.

Кніга пра кнігі Прынёманскага краю

Да свайго 85-годзьдзя знакаміты краязнаўца, літаратуразнаўца Аляксей Міхайлавіч Пяткевіч, выдаў дасьледаваньне культурнай спадчыны Гарадзеншчыны «Слова і кніга Прынёманьня».

Песьні смаргонскага акына, або Уварваньне ва ўласны сусьвет

Калі толькі пачынала чытаць кнігу, увесь час лавіла сябе на думцы, што і стыль, і тэмы, і сюжэты паасобных тэкстаў мяне вельмі моцна раздражняюць... Але апошнія старонкі дачытвала з неверагодным захапленьнем.

Жан-Поль Сартр на рыбалцы

Менш чым за два тыдні ён напісаў навэлу «Таўсьціла і лешч», напісаў, відавочна, на адным дыханьні, бо чытаецца яна гэтак жа — лёгка, за адзін прысест, без падазрэньня на штучнасьць ці змушанасьць.

Гарачае «Пахаладаньне» для Аляксандра Лукашэнкі

У Празе прэзэнтавалі шпіёнскі трылер пра дэмакратычную рэвалюцыю ў Беларусі, падаўленую Расеяй, што выклікала эўрапэйскі энэргетычны крызіс.

Якую Польшчу будуць бараніць беларусы?

«Сярожа», фільм Юрыя Каліны, «Белсат» 2015.

Гештальт-тэрапія для зачараваных Эўропаю

Калісьці, рэагуючы на выхад у альманаху «Беларус» аповесьці Макса Шчура «Мінор», я пісаў, што аўтар відавочна пачынае адыходзіць ад празаічнага экспэрымэнту сваёй першай празаічнай кніжкі «Ліст, знойдзены на папялішчы».