Пісаць я магу толькі пальцамі, трэба, каб рука ўдзельнічала, дык патрабую клявіятуру ці паперу з асадкай. Ня я, рука піша. А калі — калі ёсьць сілы перамагчы свой страх, ляноту, спакусы.
Лета — сэзон адпачынкаў, і доўгім вольным вечарам асабліва прыемна пачытаць кнігу. Крытык Павел Абрамовіч абраў для слухачоў Радыё Свабода пяць рознабаковых бэстсэлераў.
Каб яшчэ больш зацікавіць вас беларускім прыгожым пісьменствам, рэдакцыя Радыё Свабода прыдумала міні-апытанку для пісьменьнікаў.
У Варшаве 12-14 чэрвеня адбыўся Big Book Festival.
Сяргей Балахонаў нарадзіўся ў 1977 на Гомельшчыне. Выдаў кнігі прозы «Імя грушы» (2005) і «Зямля пад крыламі Фэнікса. Нарысы з паралельнай гісторыі Беларусі» (2012).
«Пісаць (тварыць, прыдумляць) і зьберагаць напісанае — не адно і тое ж. Першае — усюды, дзе адна. Асабліва ноччу. Другое — за сваім сталом».
Літаратурная прэмія імя Ежы Гедройця быццам лакмусавая паперка праявіла факт пячорнага дзікунства: беларускія пісьменьнікі амаль ці зусім не чытаюць творы сваіх калег.
Колькі ў Эўропе моваў? Напэўна, ня менш, чым 100. А магчыма, што і ня менш, чым 150.
Адсутнасьць у Беларусі паўнавартаснай электроннай «вэрсіі» беларускага мастацтва даўно зрабілася агульнанацыянальнай праблемай.
Пра Макса Шчура даўно ўжо варта было б напісаць нешта сур’ёзнае, ледзь не манаграфічнае — настолькі вялікі і аб’ёмны ягоны даробак.
У кнізе ўсё мусіць быць прыгожа: і твар, і адзеньне, і душа, і думкі.
Пісьменьнікі, канечне, самотныя паляўнічыя. Але калі існуе ў горадзе філія пісьменьніцкай арганізацыі, то лягічна меркаваць, што яе ўдзельнікі часам сустракаюцца, каб паразмаўляць пра літаратуру.
Віктар Марціновіч нарадзіўся ў 1977. Ляўрэат літаратурнай прэміі «Дэбют» імя Максіма Багдановіча і прэміі Эўрапейскага таварыства навуковай фантастыкі (2014). Жыве ў Менску.
Апошні з жывых народных паэтаў — пра нацыянальную ідэю, сучаснае грамадзтва, беларускую мову і літаратуру.
Мару дажыць таго часу, калі БДУ ў Менску нарэшце навучыць кітайскай і беларускай мовам хоць аднаго чалавека, які быў бы ў змозе добра перакласьці «Гару душы» і «Вялікія цыцкі, шырокія клубы».
На сьвеце ёсьць тры вартыя ўвагі рэчы — агонь, вада і праца. Калі пачынаю працаваць, я захапляюся працай, і тады адчуваю сябе найлепш.
Якую кніжку вам яшчэ хочацца напісаць? Такую, каб чыталася запоем і была пры тым абсалютна ні пра што.
Пісьменьніца Джэні Эрпэнбэк (нар. 1967) напісала кніжку пра сваё дзяцінства ў ГДР, «Слоўнік» («Wörterbuch», 2004). Гэтым мяне й зацікавіла.
Хочацца засяродзіцца і напісаць нешта доўгае пра часы вайны Жыгімонта са Швітрыгайлам.
Выйшла дэбютная кніжачка Машы Лапо: чатыры навэлкі і адзін верш. Зрэшты, анатацыя паведамляе, што вы трымаеце ў руках «некалькі тэкстаў, якія хацелі быць вершамі, але не ўтрымаліся і сталі апавяданьнямі».
Мой ідэальны чытач — я сам; я пішу для сябе і для вузкага кола разумных і чулых, крыху дзіўнаватых людзей, якім няма чаго губляць, апрача літаратуры.
Прэзыдэнт Пятро Парашэнка падпісаў закон, які забараняе ва Ўкраіне шмат якія фільмы і сэрыялы з краіны-агрэсара (то бок Расеі). Ці эфэктыўныя такія радыкальныя захады ў змаганьні з расейскай прапагандай і што ў гэтай сытуацыі трэба рабіць Беларусі?
Тацяна Барысік піша вершы і прозу. Аўтарка вершаванага зборніка «Гаркну ў бліскучы мацюгальнік» (2003) і зборніка апавяданьняў «Жанчына і леапард» (2014).
Сёньня мы жывем у эпоху росквіту жанру твітаў і эсэмэсак, таму спрабуем лавіць гэтую літаратурную тэндэнцыю.
Ці памятаеце ўступ да рамана Ўладзімера Караткевіча «Хрыстос прызямліўся ў Гародні»?
Другі год раблю сябрам журы прэміі Ежы Гедройця. Чытаю дзясяткі кніг прозы, нешта адкрываючы, а нешта назаўсёды закрываючы для сябе.
Сам Луі Зампэрыні не любіў, калі яго называлі героем. Ён казаў, што героі — гэта тыя, хто вярнуўся з вайны бяз ног, альбо бацькі, браты і сёстры, якія страцілі сваіх блізкіх, што загінулі за Радзіму.
Павел Абрамовіч прачытаў для нас "Кнігу зданяў" Андрэя Гуцава, якая ўвайшла ў шорт-ліст сёлетняй прэміі Гедройця.
Сёньня памёр Гюнтэр Грас, найзначнейшы нямецкамоўны пісьменьнік другой паловы ХХ стагодзьдзя.
Анка Упала дзеліцца ўражаньнямі ад кнігі Сірожкі Пістончыка, якая сёлета трапіла ў лонг-ліст прэміі Гедройця.
Зборнік апавяданьняў пісьменьніцы Тацяны Барысік «Жанчына і леапард» сёлета трапіў у лонг-ліст літаратурнай прэміі імя Ежы Гедройця.
Пісьменьнік Юры Станкевіч выдаў новую кнігу прозы, якая сёлета трапіла ў лонг-ліст літаратурнай прэміі імя Ежы Гедройца. Называецца яна «Брамнік заўжды самотны» і разьлічана пераважна на падлеткаў. У склад кнігі ўвайшлі адна аповесьць і адзінаццаць апавяданьняў.
Цяпер чытачы могуць зьвяртацца ў таемных справах да шаптуна Віталя Воранава, які працуе за-МОВАЙ. Але хто чакае ад яго толькі гэтага — можа зьдзівіцца.
«Брама» — Літаратурна-мастацкі альманах Магілёўскага абласнога аддзяленьня Саюзу беларускіх пісьменьнікаў, № 2, 2014.
Лявон Юрэвіч, наш чалавек у Нью-Ёркаўскай публічнай бібліятэцы, за часамі беларускай незалежнасьці выдаў кніг, бадай, ня менш, як народныя паэты ў сямідзесятыя гады.
На тле крызыснага стану сучаснай беларускай сцэны ўвогуле і купалаўскай у прыватнасьці нарэшце зьявілася «Чайка» як тая доўгачаканая саламінка, за якую можна ўчапіцца, уратавацца, а мо нават і ўзьляцець.
Героі, пра якіх ідзе гаворка не ў адной кнізе, а ў цэлым цыкле раманаў, становяцца чытачу ня проста добрымі знаёмцамі, але сапраўднымі сябрамі.
Загрузіць яшчэ
