У сёньняшняй перадачы:
…Навіна была такая радасная, што дзед хутка ачомаўся. І тут адбылася сцэна, якая, як мне здаецца, магла-б увайсьці ў італьянскі фільм 50-60-ых гадоў тыпу "Ла страда": вялікая пустка, усе хаты згарэлі, тырчаць адны каміны, наўкола ні душы. Пасярэдзіне дзядок і босая дзяўчынка, апранутая не па ўзросьце. Абодва плачуць і сьмяюцца. Нарэшце дзядок каша: "Галінка, давай мы з табой зьямо кавалак хлеба." Прапанова зьесьці хлеб была вельмі нязвычайнай. Зупы то было досыць, але хлеб быў дакладна разьлічаны на трох асобаў. Нашы порцыі зупы мы зь дзедам зьядалі адразу, а хлеб ён акуратна дзяліў на тры часткі й елі мы яго пасьля таго, як цёця, галодная, як воўк, вярталася з тэатру.
Галіна Руднік. Як мы ўпісвалі пераклады Арсеньневай у опэрныя лібрэта
Галіна Руднік. Чым закончыліся анэкдоты на кухні Шчагловых
Галіна Руднік: Тайна маёй лялькі
Галіна Руднік: Мамін лягер згадваў і Салжаніцын
Галіна Руднік: У сям’і камуніста нам сказалі, каб болей не прыходзілі
Галіна Руднік: “Колькі ворагаў народу аказалася на адной Пушкінскай вуліцы...”
Галіна Руднік: “У трыццаць сёмым мне было 7 гадоў...”
«Птушкі пералётныя». Прэм'ера да дня народзінаў Свабоды
