Сяргей Дубавец

5 прычын, чаму беларусы на Дзяды не прыходзяць у Курапаты масава

Высакародны матыў памяці пра ахвяры датычыць кожнага і дае нагоду кожнаму адчуць еднасьць з уласным народам. Што замінае?

Моц рэжыму – у немачы апазыцыі

Наша апазыцыя – спрэс цудоўныя людзі, вартыя пашаны і падтрымкі. Гэта не абмяркоўваецца.

Хто, калі ня ён? У чаканьні альтэрнатыўнага суб’екта

Чаму так зьдзекліва, крытычна, раўніва, а галоўнае – шмат пішуць пра Караткевіч? Пры тым, што дакладных пераканаўчых аргумэнтаў супраць яе няма.

Забойства гея – злачынства «по неосторожности»

Для многіх у гэтай гісторыі тое, што Пішчэўскі быў геем, цалкам перакрывае той факт, што ён быў чалавекам. Бог ім судзьдзя.

Кніжная катастрофа дома і Нобэль у гасьцях

Сорамна, вядома ж, за сябе, за тое, што мы не выглядаем так, як іншыя і лепш за іх. Хоць усё для гэтага, нібыта, маем.

Яшчэ раз пра мараль

Вяртаюся да гэтай тэмы, бо яна ў мінулую выбарчую кампанію гучала без усякай меры, гучыць у сецівах і дагэтуль.

Хто першы нап’ецца кашэчай крыві

Выбары ў нас як абед у мэксыканцаў. Лукашысты і байкацісты ўсе як адзін пайшлі на сіесту, паляжаць.

Не праехалі. Успамін пра кампанію 2015

Чым адметныя былі гэтыя прэзыдэнцкія выбары, калі разглядаць іх праз «знакі часу» – на тле ўсіх папярэдніх і, магчыма, будучых.

Справа Юркойця і агульны крызыс даверу

Шкада, што Алесь Юркойць ня стаў героем нашай радыйнай рубрыкі «Сталкеры Свабоды». Не пагадзіўся б. Па-першае, «чалавек непублічны», па-другое, мытнік на дзяржаўнай службе.

Гонар за ігнор

Колькі ні чытаю пра байкот/ігнор выбараў (што, на маю думку, супрацьлеглыя дзеяньне/бязьдзеяньне), не знаходжу ніводнага аргумэнту «за».

Палітыка ў міноры

Калі думаеш пра Беларусь пасьля выбараў, увага ўвесь час зьбіваецца на дожд у туманным мроіве за вакном.

Байкот выбараў як байкот народа

Заклікі да байкоту, ігнору, няяўкі, на маю думку, – нашмат больш небясьпечная «інсьпірацыя ФСБ», чым усе іншыя варыянты ўдзелу разам узятыя.

Чым цікавыя нецікавыя выбары

Што адрозьнівае гэтыя выбары – нейкая дзяжурная абыякавасьць да іх з боку ўладаў і нікчэмнасьць крытыкі выбараў з боку ўладных апанэнтаў.

Ордэн і ордэр. Чаму Юркойць у турме

Доўга думаў, ці пісаць пра гэта. Казалі – нашкодзіш. Рознае казалі. Але калі пачуў: «Разьбяруцца, нявіннага не пасадзяць», – адчуў страшнаваты подых 1937 году і вырашыў – пара.

Мёртвы хапае жывога

Будзеш гнеўна выкрываць русіфікацыю, а ў самога электронны адрас на mail.ru…

Вяртаньне Міхалевіча

За часы прэзыдэнцтва зь Беларусі зьехалі сотні тысяч людзей, у большасьці сваёй – жывых, разумных і неабыякавых.

Разлажэньне

Год таму стан здароўя нашай апазыцыі мне давялося назваць словам «кома». Сёньня працэс зайшоў яшчэ далей. Гэта разлажэньне.

«Канфеткі» не «захацелась»

Калі казаць пра адрозьненьне сёлетняй прэзыдэнцкай кампаніі ад папярэдніх, дык яна цалкам зьмяшчаецца ў трэцяй групе – ня вельмі важна.

«Демократическая» прафанацыя

Уражаньне ад учорашняга пікету за свабоду слова спэцыфічнае. «Как-то все у вас, знаете ли, друзья, не о том».

Беларускія тараканы: 7. Самаедзтва

Калі цытаваць афарызм, дык якіх заўгодна геніяў, толькі не беларусаў, бо ці ж могуць быць беларускія геніі? Перастаньце. Мы тут кожны сам сабе геній.

«Описался» Хама, а засьмярдзела ад Яромы

Бывае, нехта страчвае пачуцьцё рэальнасьці. Калі ж гэта адбываецца з журналістам, гэта яшчэ і разьвітаньне з прафэсіяй.

Страшная праўда гнілога Захаду: геяў прымушаюць быць лесьбіянкамі

Сярод камэнтатараў Свабоды ёсьць такі Бенедзікт – дзядзя абстаяцельны і рассудзіцельны. У кожным разе, ягоныя допісы іншы раз змушаюць мяне засяродзіцца – што ня так думаю я сам.

Як з выбараў зьняць дыягназ Шчыгельскага

Гаворыцца і адбываецца шмат чаго, але сэнсу ва ўсім – нуль.

Ідэальны беларускі палітык

Перамены, калі гэта не інсьпірацыя ўладаў ці нейкае зьнешняе сілы, у аўтарытарнай дзяржаве могуць пачацца толькі і выключна палітыкамі, якія маюць каштоўнасны прыярытэт.

Шоў «Дзьве зьвязды»: Хто да каго прымазаўся

Удзельнікі сёлетняга паходу ў прэзыдэнты «крэатывяць» ня самі, а «на іншых» – на тым, што можа спрацаваць. Як тыя дзеці на санках, што падчапляюцца да трамвая. Дык хто да каго прымазаўся?

Каму зайздросьцяць беларусы?

Яшчэ адна характэрная рыса, якой наш народ адрозьніваецца ад суседзяў.

Тры прычыны не мяняць назву Беларусь

Ёсьць у сеціве такі пэрсанаж, які адчайна змагаецца з назваю нашай краіны – Беларусь.

Ці перамог Лукашэнка беларускую мову?

Мова сама падказвае нам шляхі нашага ратаваньня. Яе сацыяльную ролю можа замяніць і паступова заменіць мода.

90% зомбі: Ці верыць сацыёлягам?

Беларускае фэнтэзі: выбары без Лукашэнкі

Адзіная магчымая інтрыга гэтых выбараў – калі зь нейкіх прычын з гульні раптам выпадзе Аляксандар Лукашэнка.

Тры доказы таго, што «беларускі парадак» – фікцыя

Алесь Чайчыц напісаў пра «беларускі парадак». У параўнаньні з расейскім бязладзьдзем мабыць і просіцца такі тэрмін. Але, на маю думку, гэта фікцыя, якой проста не існуе ў прыродзе.

Зброя, страшнейшая за прапаганду

Вось сядзеў ты ў цёплай кватэры, еў ананас, а тут р-р-раз – і ты ўжо ня проста вязень ГУЛАГу, а ўмееш знайсьці гэтаму апраўданьне.

Беларусь не Расея. Адказ Андрэю Дынько

Сьледам за маім допісам «Чаму Беларусь не Расея: 7 прынцыповых адрозьненьняў» зьявіўся і тэкст Андрэя Дынько з такой самай назвай, але зь іншым сэнсам.

Чаму Беларусь не Расея: 7 прынцыповых адрозьненьняў

Нельга аспрэчыць аб’ектыўныя факты – адметнасьці прасторы і часу, – якія сфармавалі адрозныя мэнталітэты беларусаў і расейцаў.

Пішам РБ – чытаем ДНР

Рэспубліка Беларусь – гэта ДНР, якая ахапіла ўсю Ўкраіну.

Кітайская пральня. Накід рэканструкцыі

10 лютага — як гром сярод яснага неба — Юрку, Міхала, Колю і Валодзю арыштавалі. Іх вывелі проста з пральні і павялі па вуліцы пад канвоем...

Стрыптыз на Лініі Сталіна

Мардашкі і попкі ў тэме Дня Перамогі цалкам замянілі сабою ранейшыя складнікі – смутак і «слёзы на глазах».

Чым адказаць на «русский мир»

Ці патрэбная ў Беларусі дэкамунізацыя? Дакладней – забарона прапаганды камунізму.

Расея: масавы псыхоз як мэнтальная норма

Апошнім часам руйнуецца прышчэпленае яшчэ ў дзяцінстве ўяўленьне, што дрэнных народаў не бывае.

«Этат кусок зямлі»

Так кіраўнік РБ чарговы раз выказаўся на адрас Беларусі. Як пра што нядобрае.

Тры стадыі ператварэньня беларуса ў дранік

Дранік – штука смачная, духмяная. Але калі дранік – ты сам, есьці яго будзеш ужо ня ты.

Як беларусы свае правы з аднаполым шлюбам пераблыталі

Кожны грамадзянін РБ — вінаваты — самім фактам, што ён тут жыве і варушыцца.

«Вэтэраны вэрмахту паміраюць у чарзе па жыльлё»

Менавіта так мусіла б выглядаць Вялікая Перамога.

Шукальнікі бздураў

Мы шмат пра гэта дыскутавалі ў Празе, разам шукалі азначэньні і дзе тое выйсьце, шмат гаварылася бздураў, шмат — таксама і па дзелу.

Менскае «безобразие»

Менскі сталінскі ампір страціў сваю велічнасьць і ператварыўся ў цацкі.

Беларускі нацыяналізм перад выбарам

«Жыцьцё за цара» – так у арыгінале называлася опэра Глінкі «Іван Сусанін». Учора можна было пераназваць – «Жыцьцё за генсека», сёньня – «Жыцьцё за прэзыдэнта». Сутнасьць ня зьменіцца.

Здымеце з мужчын камуфляж

Не разумею тых, хто «прынцыпова не сьвяткуе» 23 лютага або 8 сакавіка, якія ў народзе даўно страцілі свой першапачатковы ідэалягічны сэнс і адзначаюцца проста як Дзень мужчын і Дзень жанчын.

Тры няпраўды пра фільм Міхалкова «Сонечны ўдар»

Фільм надзвычай цяжкі, зь яго выходзіш, нібы з дурнога сну, з чыгуннай галавой і немагчымасьцю адразу ўцяміць, куды ж ты выйшаў. Але гэта якраз – праўда пра «Сонечны ўдар».

Тры дзіцячыя пытаньні пра беларускую рэчаіснасьць

Часьцяком мне прыходзяць у галаву наіўныя пытаньні. Гэта калі тыя ўяўленьні пра рэчаіснасьць, якім мяне вучылі зь дзяцінства, перастаюць гэтай самай рэчаіснасьці адпавядаць.