Тое, што Вамі асабіста на працы кіруе жанчына, яшчэ ня значыць, што ў Беларусі няма гендэрных праблем.
Паспрабуйце ўявіць гомельскага відэаблогера Максіма Філіповіча, прыбраўшы з кантэксту жонку. Перад ім паўстаў бы выбар: працягваць праяўляць грамадзянскую пазыцыю, пераклаўшы клопат пра дачку на бабулю, альбо выконваць бацькоўскія абавязкі.
Цуду не адбылося, і дзявятага сакавіка «самая мілая, прыгожая і натхняльная» жанчына зноўку становіцца шматфункцыянальным робатам.
Абмяркоўваючы дэкрэт № 3, людзі часам забываюцца, што гэта дэкрэт прэзыдэнцкі. Ён Лукашэнкам падпісаны, а ня Шчоткінай.
Проста ўявіце: прыходзіць чалавек у храм памаліцца за хворую на анкалёгію маці, а яго побач зь месцам продажу сьвечак перахоплівае доктар мэдычных навук і кажа, што варта адмовіцца ад цемрашальства і зьвярнуцца да сучаснай мэдыцыны.
Як казаў кот Матроскін, для таго, каб нешта прадаць, трэба спачатку нешта набыць. Схема «абароны жанчын» дакладна такая ж: каб былі абаронцы, патрэбныя нападнікі.
Беларуская талерантнасьць існуе ў вельмі вузкіх межах і са зьместам, супрацьлеглым першапачатковаму. Колькі адсоткаў беларусак і беларусаў пагадзіліся б жыць побач з самімі сабой?
На пытаньне малазнаёмых людзей, ці выйшла я ўжо замуж, звычайна адказваю «ой, сплюньце!»
Калі схуднець да пэўнага памеру, дык усё ў жыцьці мусіць «зайграць новымі фарбамі» — зьявіцца ўпэўненасьць у сабе, родныя перастануць сьмяяцца з тваіх мараў, гадавая справаздача на працы напішацца самастойна, хутка знойдзецца ідэальны партнэр, замест здымнай аднапакаёўкі зьявіцца ўласны катэдж, а касмэтычныя кампаніі будуць рэгулярна дасылаць падарункі.
Сёньня Лукашэнка кажа, што такой колькасьці льгот для дзяцей няма больш нідзе ў сьвеце. Вынікам становіцца выснова ў стылі «нараджаюць, абы вісець на шыі ў дзяржавы».
Гісторыю з аграгарадку ў Віцебскім раёне нельга называць «незвычайным» каханьнем. Гэта гісторыя дзяўчыны, якая заблыталася ў сваіх эмоцыях, і злачынцы, які скарыстаўся гэтай заблытанасьцю.
Жанчына, з якой «зьнялі скальп», ня стала падаваць заяву ў міліцыю. А дзяржава часта ігнаруе справы аб хатнім гвалце.
Тое, што падаецца такім зручным а першай ночы, калі вельмі ня хочацца выклікаць таксоўку і ехаць у прыёмны пакой найбліжэйшага шпіталя, у маштабах краіны — драма і нават трагедыя.
Яна заплаціць падатак і патэлефануе ў чарговую кампанію, дзе чарговы раз пачуе: «Замужам? Дзеці маленькія ёсьць? Выбачайце, вы нам не падыходзіце».
Кажуць, гвалтоўныя стасункі трэба спыняць ужо пасьля першага «эпізоду», і гэта, па вялікім рахунку, вельмі добрае і правільнае сьцьвярджэньне.
Калісьці паэт Андрэй Хадановіч напісаў, што «Беларускі мужчына жыве ў самым цэнтры Эўропы, калі верыць мапе: у гэтым цэнтры стаіць канапа, і беларускі мужчына ляжыць на канапе».
Тое, што хлопцы масава па ўласным жаданьні нібыта мелі сэксуальныя зносіны з дарослымі мужчынамі — гэта нейкая ненавуковая фантастыка. Магчыма, адказ на галоўнае пытаньне — той самы «тоўсты чыноўнік», які прымушаў падлеткаў займацца з ім аральным і анальным сэксам.
Ня мае значэньня, чым ты займаесься, — цябе заўжды будуць папракаць у прадажнасьці, неразумнасьці і жаданьні ўвагі да сябе асабіста
Калісьці мая маці выклікала міліцыю на суседа, які зьбіваў сваю жонку на лесьвічнай пляцоўцы. Адзін зь міліцыянтаў, што прыехаў на выклік, запытаўся: «А ён яе часта б’е, ці як усе?» Новы праект дае магчымасць убачыць сапраўдны маштаб гвалту ў дачыненні да жанчын у Беларусі.
Аказваецца, гатаваньне з мужам на кухні ня можа быць зьвязана з сэксуальным падтэкстам. Скажу каротка: порнарэжысэры не пагадзіліся б.
Беларускі мэталюргічны завод не адзін раз ужо выпускаў каляндар з цалкам ці часткова аголенымі супрацоўніцамі прадпрыемства, а стаць прыбытковым у яго так і не атрымліваецца.
Для таго, каб займець бясспрэчнае спачуваньне з боку грамадзтва, мала быць проста забітай — трэба адпавядаць пэўнаму вобразу ідэальнай ахвяры.
Прапанова выклікаць міліцыю на падлеткаў, якія паляць электронныя цыгарэты побач з прыпынкам грамадзкага транспарту — не прафіляктыка, а сапраўдны садызм.
Жанчыны застаюцца ня толькі таму, што ім страшна «руйнаваць сям’ю» — часта яны думаюць, што сэксуальны прымус у шлюбе — гэта норма.
Калі 50 дзяцей, што жывуць на дзяржаўным забесьпячэньні, павольна паміраюць ад голаду, бо адказным дзяржаўным асобам няма да іх аніякай справы, — гэта катастрофа нацыянальнага маштабу.
Лёгіка тут падобная да лёгікі працы з ВІЧ-інфікаванымі: пацыентаў часта лічаць вінаватымі ў набытай хваробе і ня вартымі ня тое, каб шкадаваньня, але нават проста адэкватнага чалавечага стаўленьня.
Амаль 85% ўсіх злачынстваў у Беларусі ўчыняюць мужчыны, і гэта не выпадковасьць, а заканамернасьць... Так званыя цялесныя пакараньні — ні што іншае, як парушэньне Крымінальнага кодэксу.
Мне цікава, у наколькі сацыяльна бясьпечным становішчы знаходзіцца Коля Лукашэнка — маці не прымае ўдзелу ў выхаваньні, бацька ўвесь час у разьездах і альбо перакладвае свае абавязкі на адпаведных памочнікаў, альбо возіць хлопчыка з сабой, вырываючы з навучальнага працэсу.
Наста Захарэвіч спрачаецца з прапановай Насты Дашкевіч пра рэлігійныя ўрокі. «Значна лягічней было б рабіць акцэнт менавіта на каштоўнасьцях, а не на рэлігіі. Сьвятары ў гэтай карціне — лішні элемэнт».
Найлепшае, што можна зрабіць для свайго цела — гэта любіць яго. І любая хвароба не павінна станавіцца нагодай для ганьбы, а мусіць толькі падштурхоўваць да большага клопату.
Дзеці не атрымліваюць ўсяго патрэбнага лячэньня, кепска харчуюцца і маюць абмежаваны доступ да сродкаў рэабілітацыі. А дарослыя, якія «сядзяць» з імі дома, пакутуюць праз пачуцьцё віны
Яны ня ўмеюць прайграваць і здавацца, бо ніколі не спрабавалі. Нам, дарослым, варта гэтаму павучыцца — поўнай адданасьці справе і абсалютнай бясстрашнасьці перад сьветам.
У Беларусі афіцыйна забаронена выстаўляць гендэрныя і ўзроставыя абмежаваньні ў вакансіях, але гэты закон не працуе нават фармальна.
Мяркуючы па тым, як «дарожная тэма» асьвятляецца ў беларускіх СМІ, галоўныя прычыны дарожна-транспартных здарэньняў у Беларусі — жанчыны і бесьпілётныя аўтамабілі.
«Мы губляемся, бо вельмі баімся аказацца з няправільнага боку барыкадаў. Займець рэпутацыю прыхільніцы дзіцячай парнаграфіі ці займець рэпутацыю аматаркі Мізулінай — ня надта прыемны выбар». Наста Захарэвіч пра скандальную выставу амэрыканскага фатографа Джока Стэржэса ў Маскве.
Асноўная ідэя ў тым, каб выратаваць немаўля. У Беларусі ж сыстэма працуе такім чынам, што галоўнае — пакараць бацькоў.
Калі кандыдат сацыялягічных навук сьцьвярджае, што жаночая сьмяротнасьць ад абортаў знаходзіцца на высокім узроўні ва ўсім сьвеце, то гэта ня проста падман, а брудная маніпуляцыя.
Нас вучаць быць зручнымі для навакольных і абясцэньваць уласныя эмоцыі і жаданьні.
Я прапаную парадавацца. Не наіўнай радасьцю, поўнай ілюзій пра глябальную перамогу, але радасьцю як вынікам працы. З намі вымушаны пачынаць лічыцца.
Валасы на жаночым целе — тэма строга рэглямэнтаваная, і адступаць ад выпрацаваных канонаў катэгарычна нельга.
Абясцэньваньне сябе, сваіх намаганьняў і вынікаў уласнай працы — вельмі характэрная для жанчын рыса, якой у патрыярхальным грамадзтве дзяўчатак навучаюць яшчэ з раньняга дзяцінства.
Невядомая хвароба косіць шэрагі беларускіх мужчын — як толькі мужчына сядае, ягоныя геніталіі павялічваюцца ў некалькі разоў.
Наўрад ці можна знайсьці хоць адну сфэру жыцьця жанчыны, якую не спрабавалі б кантраляваць дзяржава, рэлігія і шырокая грамадзкасьць увогуле.
Біць як дзяўчынка — значыць біць з усяе моцы. Быць як дзяўчынка — значыць быць такой, якой можаш і хочаш быць.
Некалькі гадоў таму я ўпершыню адкрыта ідэнтыфікавала сябе як фэміністку, і з таго часу амаль штодзень вымушана чытаць і слухаць, якой я павінна быць.
Новы ролік ад «Мова Нанова»: шмат падтэкстаў і ніякіх правакацый.
Як людзі паводзяць сябе пасьля разводу і чаму звычайнае для жанчын лічыцца гераізмам для мужчын.
Калі ў сям’і здараецца бяда, увесь фокус увагі аказваецца на жанчынах, якія па змоўчаньні павінны даглядаць хворых дзяцей і ўласных бацькоў, а нярэдка і бацькоў мужа.
Калі мне было 11 гадоў, у мяне былі штаны колеру хакі з нізкай пасадкай. Сужыцель маёй маці лічыў іх добрым апраўданьнем для таго, каб лезьці мне пад майткі. Камэнтатары ў большасьці абвінавачваюць ува ўсім мяне і маю маці.
