Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Зьнясіленыя дзеці «сацыяльнай дзяржавы»


Наста Захарэвіч.
Наста Захарэвіч.

Калі 50 дзяцей, што жывуць на дзяржаўным забесьпячэньні, павольна паміраюць ад голаду, бо адказным дзяржаўным асобам няма да іх аніякай справы, — гэта катастрофа нацыянальнага маштабу. І ні за якімі статыстыкамі, дзірамі ў бюджэтах і прафэсійнымі выгараньнямі немагчыма схаваць гэтую жудасную беларускую рэальнасьць, у якой няма месца дзецям з «нулявым прагнозам прыходу да нормы».

Пяцьдзесят дзяцей (і гэта толькі ў адным інтэрнаце), якія адчуваюць боль, справядліва злуюцца і дэманструюць злосьць даступнымі ім сродкамі, ускалыхнулі нас так, як нішто, здавалася, не магло б ускалыхнуць. Як соцыюм, мы столькі нацярпеліся і столькі адчаю пабачылі, што сарказм і іронія закладзеныя ў нас генэтычна. Але тут немагчыма жартаваць, бо гэтая гісторыя нібыта агаляе самае сэрца беларускай сацыяльнай арыентаванасьці — яе бесчалавечную цынічнасьць.

У глыбіні душы мы працягваем верыць, што ўва ўсім гэтым павінна быць хоць нейкая справядлівасьць і здаровы сэнс.

Нягледзячы на тое, што выплаты беспрацоўным складаюць каля 20 рублёў на месяц, а калі патрабуецца больш-менш сур’ёзнае абсьледаваньне, мэдыцына ў большасьці выпадкаў перастае быць бясплатнай, дзесьці ў глыбіні душы мы працягваем верыць, што ўва ўсім гэтым павінна быць хоць нейкая справядлівасьць і здаровы сэнс. Мы суцяшаем сябе высновамі кшталту «хто хоча працаваць, заўжды знойдзе працу» і «трэба заўжды мець адкладзеныя грошы на форс-мажорныя сытуацыі». Але ж задача сацыяльнай абароны ў тым, што яна павінна абараняць. І калі міністарка працы і сацыяльнай абароны кажа, што мы павінны «круціцца» і працаваць на некалькіх працах адначасова, то гэта значыць, што міністэрства трэба ліквідаваць, сыстэму падаткаў кардынальна зьмяняць, а Марыяне Шчоткінай асабіста не плаціць больш за пражытачны мінімум на новым працоўным месцы.

Але сыстэма працягвае працаваць па-старому, нягледзячы ні на што. І асноўная прычына такога становішча — адчуваньне поўнай беспакаранасьці, уласьцівае беларускім чыноўніцам і чыноўнікам. Яны ўпэўнены, што ім усё сыдзе з рук, і гэтая ўпэўненасьць, на жаль, мае сур’ёзныя падставы. Галоўнае — правільна аформіць дакумэнты, а няма дакумэнту — няма праблемы.

Я не зьдзіўлюся, калі праз пару дзён дырэктар дому-інтэрнату заявіць, што таксама не ведаў пра існаваньне праблемы.

Ірына Дудка, намесьніца старшыні Камітэту па працы, занятасьці і сацыяльнай абароне Менгарвыканкаму, сьцьвярджае, што ў Камітэце нічога ня ведалі пра «інтэрнатаўскіх дзяцей», і вінаваціць у гэтым найперш Аляксея Моматава — таго самага пэдыятра, які адважыўся зрабіць усю гэтую гісторыю публічнай. А разгортваецца гісторыя такім чынам, што я не зьдзіўлюся, калі праз пару дзён дырэктар дому-інтэрнату заявіць, што таксама не ведаў пра існаваньне праблемы. Прынамсі, ён ужо сьцьвярджае, што артыкул «В 27 лет Артём весит как 3-летний ребёнок» поўны хлусьні.

Вось што яшчэ цікава: няўжо ў інтэрнаце не бывае праверак? Няўжо нават на сьвяты туды не завітваюць з падарункамі «высокапастаўленыя асобы»? Няўжо гэта магчыма, каб гадамі ніхто нічога не ведаў? Я адмаўляюся верыць у тое, што ў Менскі інтэрнат за ўвесь час прыяжджалі толькі аўстрыйцы, якія ў 2014 годзе прывезьлі партыю энтэральнага харчаваньня, дастатковую, каб адзін месяц даваць гэтае харчаваньне ўсім, каму яно неабходна.

Дык што ж адбывалася насамрэч? Усе гэтыя людзі, якія прывозілі ў інтэрнат падарункі на Новы год і Раство, яны ня бачылі зьнясіленых дзяцей? Ці бачылі і думалі, што практычна поўная адсутнасьць мяккіх тканак паміж косткамі і скурай — гэта норма? Ці дырэктар і падначаленыя казалі, што такая зьнясіленасьць — аб’ектыўнае наступства хваробы, і стан ніяк нельга палепшыць?

У мяне асабіста адчуваньне, што гэта ўсё — вялікі экспэрымэнт, праграма «Розыгрыш»...

У мяне асабіста адчуваньне, што гэта ўсё — вялікі экспэрымэнт, праграма «Розыгрыш», і вось-вось хтосьці расьсьмяецца і скажа «выдыхайце ўжо, вас здымала схаваная камэра». Што фотаздымкі акажуцца малюнкамі ў жанры гіпэррэалізму, чынавенства — нанятымі акторкамі і акторамі, што выйдзе аўтарка ці аўтар экспэрымэнту і скажа «усім дзякуй, мы ў вас не памыліліся, грошы, пераведзеныя на закупку харчаваньня, вернем на працягу трох дзён». Але куды больш імаверна, што ў хуткім часе мы «ўсёй грамадой» будзем шукаць новае месца працы маладому неабыякаваму пэдыятру.

Як бы ні разгортвалася гэтая гісторыя далей, дзеці ў ёй ужо перамаглі, і рана ці позна вінаватыя адкажуць за свае злачынствы. А калі ўжо мы за суткі знайшлі 13 тысяч даляраў, то і працу маладому неабыякаваму пэдыятру, ў выпадку чаго, знойдзем.

Меркаваньні, выказаныя ў блогах, перадаюць погляды саміх аўтараў і не абавязкова адлюстроўваюць пазыцыю рэдакцыі.

Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG