Варта

Вакольны сьвет і яго героі — Апіўнікі, Лятарэйнікі, Увішнікі, Дзікі-людажэры, Бадзюлі...

Гісторык, якога не жадалі ў Менску

М. Улашчык, «Даць народу гісторыю. Успаміны, лісты», 560 старонак. Сэрыя «Беларуская мэмуарная бібліятэка», Мінск, «Лімарыус», 2016.

Роля мамы ва ўсталяваньні аўтарытарных рэжымаў

Да 500-годзьдзя беларускай Бібліі

Ці то фільм, ці то амбіцыя

Колькі б Андрэй Курэйчык не іранізаваў над беларускай кінаіндустрыяй, кінакрытыкамі і самім сабой, яго ўласнае кіно ад гэтага лепшым ня стане. Піша І. Кацяловіч.

Як паверыць у долю праўды: падарожжы польскага дэтэктыва

Варшавянін і пракурор Тэадор Шацкі любіць забойствы, але ня любіць «холаду, бязглуздых спраў, некампэтэнтных адвакатаў і правінцыйных судоў».

Мэтодыка шчасьця беларускага настаўніка

Да саракавінаў Алеся Белакоза.

Куцьця: абаранкі, балваны, сьліжыкі, чарнушка

Што агульнага ў «Песьні пра зубра» зь «Песьняй песьняў»?

Да 500-годзьдзя беларускай Бібліі.

Быць сьмелай

Юля Цімафеева, Цырк; Мінск, Выдавец Зміцер Колас, 2016.

Трагедыя чалавечага сьледу

Здаецца, у паўтарагадзінным дакумэнтальным фільме «Ты сюды больш ня вернесься» нічога не адбываецца. Канечне, толькі здаецца.

Кватэра ад Шамякіна

Чырвоны чалавек на белым фоне альбо гісторыя неразьдзеленага каханьня

Альтэрнатывай драпежнаму патрыярхальнаму шавінізму і бясконцай вайне ідэйна-сацыяльных дактрын можа стаць безыдэйны жаночы прагматызм і мірная фэмінізацыя грамадзтва.

Напужацца па-беларуску

Страшная кніга — зборнік «1813» Уладзімера Садоўскага, што ўключае аднайменную навэлу і пяць апавяданьняў — выклікала ў чытачоў цікавасьць нават да свайго выхаду ў сьвет.

Маленькія і сымпатычныя наносяць удар у адказ

Да 500-годзьдзя беларускай Бібліі.

Танцы ў інвалідным вазку альбо каленцы кадрылі са смакам зьбітню

23-27 лістапада ў Віцебску адбываўся найбуйнейшы на постсавецкай прасторы міжнародны форум танцу. Ён разбурае звыклае ўяўленьне пра харэаграфічнае мастацтва і дорыць гасьцям гукі кадрылі, смак зьбітню і магчымасьці тым, хто абмежаваны імі.

Бацькаў касьцюм, дзедаў пінжак

— А эта сударагі былі ў яго сьмертныя, — тлумачыць мама, — мамуся тады чуць с ума не сашла, кажух схваціла і пабегла па вёсцы, кажух цягне па сьнегу за сабой. Бегла не адзетая, нічэво.

Айсэдора Дункан, белы сабака і тоўстая кадрыля

Фінальным акордам Віцебскай артыстычнай восені стане Міжнародны фэстываль сучаснай харэаграфіі, што традыцыйна адбываецца напрыканцы лістапада.

Сон Айчыны і бяссоньне нацыяналіста: акудовішчнае

Пэсымізм Акудовіча адносна монаэтнічнай, аднамоўнай ці «нацыяналістычнай» Беларусі даволі пераканаўчы і ўгрунтаваны ў тутэйшую гісторыю ды сучаснасьць.

Разбурыць саркафагі страху

Ці даводзілася Вам, шаноўныя, чытаць кнігу, дзе кожны тэкст знаёмы, вядомы, хоць кнігу трымаеш у руках упершыню? Але ўсё роўна перачытваеш старонку за старонкай, ня можаш адарвацца, бо напісана таленавіта, цікава.

Давід і Мэлхола, або Каханы ўлюбёнец

Да 500-годзьдзя беларускай Бібліі.

Менскі адрас Тодара Кляшторнага

Ёсьць у Менску раён, абмежаваны Маскоўска-Брэсцкай чыгункай, Сьляпянскай воднай сыстэмай і Партызанскім праспэктам. Сёньняшнімі менчукамі ён успрымаецца як пасёлак мотавэлязаводу, аднак узьнік ён нашмат раней за сталічнага вытворцу ровараў.

Не патрапіць у тройку Гедройця

Адляцела душа ў космас, на Салярыс.

Беларускі Эрас і Танатас: сучасная мітатворчасьць у кіно

«Ліхі вястун» Боба Дылана. Пераклад на беларускую

Адна з маіх улюбёных песьняў Боба Дылана, з альбому «John Wesley Harding» (1967).

Анджэй Вайда: Будаўнік і разбуральнік польскіх нацыянальных мітаў

9 кастрычніка на 91 годзе жыцьця памёр польскі рэжысэр Анджэй Вайда.

Ад мяшочка Ганны Карэнінай да чамадана Францішка К.

У гэты самы момант, калі прадавачка чакае адказу, Набокаў у вуху цытуе Льва Талстога голасам дыктара Яўгена Цярноўскага...

Прарочыца Дэвора, народны дэпутат

Да 500-годзьдзя беларускай Бібліі

Пэйзаж з паводкай

Валянцін Акудовіч, «Прачнуцца ранкам у сваёй краіне»; «Логвінаў», 2015.

Кнігіня ў крышталёвым садзе

Абсалютная свабода ад умоўнасьцяў — такая рэдкая зьява, што сутыкаючыся з ёю, бянтэжысься.

Спакусы ўлады і Біблія

Як вядома, усякая ўлада «ад Бога», хочаш згаджайся, хочаш не. Але прынамсі царкоўнікі ў гэтым упэўненыя. Іх навучыла так лічыць чытаньне Бібліі.

Чаму рыба гніе з галавы

У сучасным беларускім кінэматографе работы менавіта незалежных аўтараў, калі параўнаць іх з прафінансаванымі зь бюджэту праектамі, адрозьніваюцца актуальнасьцю. Чарговым доказам стала сацыяльная драма пра інвалідаў «Душы мёртвыя» Віктара Красоўскага.

Уладзімер Арлоў: Кавалак ЦэКа

У сэрыі Бібліятэка Свабоды. XXI стагодзьдзе выйшла другое выданьне кнігі Сяргея Навумчыка «Дзевяноста першы». Выданьне зроблена дзякуючы падтрымцы Фундацыі імя Пётры Крэчэўскага (Нью-Ёрк).

«Ня трэба са мной па-беларуску размаўляць»

Анатоль Санаценка, «Вяртаньне на Радзіму»; вершы, пераклады, зацемкі.

«Шкодны дарадчык» і «шклоўскі жаўранак»

Жыцьцё і сьмерць кузурак

Матылёк памірае доўга. Я акуратна, каб ня сьцерці пылок, апусьціла дрыготкую істоту ў шкляны слоік. Уважліва і паважліва назіраю агонію. Выратаваць матылька немагчыма.

Золата Якабіні

Кніга Зьмітра Дзядзенкі ня можа не парадаваць аматараў беларускай (псэўда)гістарычнай прозы.

Казлы адпушчэньня

Я з тых мужчын, якіх выхавалі піраты, ізгоі, разбойнікі і іншыя маргіналы. Выдуманыя наркаманы і алкаголікі, няісныя дармаеды, прывіды прыгодніцкага чытва.

Дзьве душы Андрэя Адамовіча

Андрэй Адамовіч, «Таўсьціла і лешч», Логвінаў, 2015.

«Партыя хоча зрабіць Кітай вялікай культурнай дзяржавай»

Гутарка пра кітайскую літаратуру і Мо Яня з расейскім перакладчыкам Ігарам Ягоравым.

«Калі ласка, пакіньце вагон...»: камэнтар да Ромавых дзёньнікаў

Сярпы і молаты Барыса Сачанкі

Барыс Сачанка быў буйным празаікам, адной зь вядомых асобаў у беларускай літаратуры. Памёр у 1995-м. Яму было толькі 59.

99 адсоткаў немагчымасьці

Марыя Роўда, Клінічны выпадак, альбо Дарэмныя ўцёкі. Менск, Кнігазбор, 2015.

Пташнікаў: напачатку і напрыканцы

Узрост «ціхага» крызісу

Прыкладаюцца сосны тварам да нябеснага сырадою

Гэтыя паэтычныя зборнікі на першы погляд лучыць міжсобку хіба толькі тое, што абодва аўтары — магілёўцы. І толькі пасьля, прыгледзеўшыся ўважліва, засяродзіўшыся на вершаваных радках, разумееш: яны па сутнасьці пра адно і тое ж — пра таямніцы беларускай душы, пра сьветлыя, цёмныя і немаведама якія яе бакі.

«Хвілінка», якая не спынілася

Нячаста хочацца пісаць пра кнігі — па-над імі штораз лунае дух фармалізацыі, завяршэньня, урэшце мёртвасьці ідэі. Чытаю новы «Дзеяслоў», а ў нумары — аповесьць «Францішак: словы за вакном», працяг «Хвілінкі» Ігара Бабкова.

7 сантымэнтаў Сяргея Астраўца

Постмадэрнізм на роварнай трасе

Зямля калючкі і васілька

Да 500-годзьдзя беларускай Бібліі