Журналістка Наста Захарэвіч, якая атрымала палітычны прытулак у Латвіі, піша пра цяперашнюю сытуацыю на мяжы Беларусі і Эўразьвязу.
Калі раней царква магла ўплываць на законы і ўвогуле мела рэальную ўладу, цяпер яна пераўтварылася ў служку нават не дзяржавы, а асабіста Аляксандра Лукашэнкі.
Дэманстратыўны гуманізм так званых уладаў Беларусі разьлічаны хіба на тых, у каго памяць, як у залатой рыбкі, і хто пасьпеў забыць, як катавалі людзей у Беларусі цягам апошняга году.
У Беларусі, дзе «часам не да законаў», разглядаюць новы законапраект, які мог бы стаць вялікім прарывам у супрацьдзеяньні хатняму гвалту. Але д’ябал, як звычайна, у дэталях.
Рэжым Лукашэнкі баіцца ня толькі нацыянальна арыентаванай актыўнасьці, але і жаночай эмансыпацыі.
Я напісала, што бібліятэкі будуць толькі ў турмах, бо ўсе прыстойныя людзі будуць сядзець. Наступныя дзевяць гадоў я лічыла гэты свой учынак праявай юнацкага максымалізму, але, як аказалася, амаль не памылілася.
Даволі прадказальна мае папярэднія ўяўленьні пра лягер цалкам зруйнаваліся, — я не таго загадзя баялася і ня тых радасьцяў чакала.
Нас катуюць, мы да гэтага звыкаем і ўвесь час прыніжаем свае пакуты параўнаньнем зь іншымі людзьмі, якім прыйшлося яшчэ горш.
Пакуль публічная падтрымка ці прынамсі адсутнасьць асуджэньня рэжыму будзе ўмовай для працы ў мэдыцыне, сытуацыя будзе пагаршацца.
Калі хочаце хутчэйшай адмены санкцый — пазбаўляйце рэжым Лукашэнкі сваёй падтрымкі. Чым менш людзей будзе дапамагаць яму ўтрымліваць уладу, тым хутчэй скончыцца гэтае пекла.
Ніводнае слова, сказанае палітвязьнямі іх катам, нельга лічыць праўдай, і ні за якія «прызнаньні» іх нельга асуджаць. Усё гэта — наступствы катаваньняў і знак таго, што чалавек яшчэ не да канца зламаны і дагэтуль змагаецца за жыцьцё.
Калі «за ўдзел у несанкцыянаваным масавым мерапрыемстве» затрымалі адну маю знаёмую, да яе дамоў прыйшлі з ператрусам. Дома ж была толькі вельмі немаладая маці, і пасьля такога сюрпрызу ад уладаў у яе рэзка пагоршылася здароўе, і яна зусім перастала хадзіць.
Як толькі ўлады адносяць кагосьці да «чужых», гэты чалавек аўтаматычна пазбаўляецца большасьці прапісаных і тым больш непісаных правоў.
Здавалася б, пасьля жахаў Другой сусьветнай вайны, зь якімі сутыкнулася Беларусь, тут як нідзе мусіць шанавацца лёзунг «ніколі зноў», але ў рэальнасьці куды больш папулярным усё яшчэ застаецца «можам паўтарыць».
Беларускі пратэст канчаткова перамог на ўзроўні сьвядомасьці. Больш ня можа быць сумневаў, бо проста цяпер мы назіраем, як руйнуецца адзін з найважнейшых падмуркаў старой сыстэмы каштоўнасьцяў — паміраюць конкурсы прыгажосьці.
У два разы павялічылася колькасьць так званых самотных татаў, якія самі выхоўваюць дзяцей. Колькасьць самотных маці таксама павялічылася.
Улады ў Беларусі заўжды казалі пра сьвятасьць мацярынства. Тое, што цяпер з гэтых жанчын зьдзекуюцца — гэта прадуманая акцыя запалохваньня ўсіх астатніх.
Нас наўмысна заражалі і забівалі, нам наўмысна адмаўлялі ў мэдычнай дапамозе на дзяржаўным узроўні.
Ня хочаш парушаць закон, але і вяртаньне да этыкі і гуманнасьці — таксама не тваё? Тады проста зьмяні закон.
Вядома ж, гэта ж проста такое супадзеньне, што закон перапісваюць менавіта тады, калі ўлады ўжо б’юцца ў гістэрыцы ад аднаго віду бел-чырвона-белага сьцяга і нават уводзяць тэрмін «бчб-схема».
Вось хто-хто, а прапагандысты дзяцей любяць. А дакладней, любяць маніпуляваць грамадзкай думкай, зьвяртаючыся да дзіцячай тэмы.
Новы працэсуальна-выканаўчы кодэкс аб адміністрацыйных правапарушэньнях стаў быццам бы лагаднейшы да некаторых жанчын, але ня варта даставаць запыленыя ружовыя акуляры.
Жанчын кранаць нельга, пакуль іх (нас) не ўспрымаюць сур’ёзна. І пакуль няма загаду.
Жанчыны падмываюцца з талеркі пасьля сьняданку, пакуль посуд яшчэ не забралі. Гэта адбываецца цяпер, у 2021 годзе ў эўрапейскай сталіцы.
У мяне не атрымліваецца паўнавартасна радавацца дапамозе, якую мы тут усе атрымліваем, бо разам з радасьцю заўжды ўзьнікае злосьць — я ніколі не забываю, чаму гэтая дапамога нам увогуле спатрэбілася.
Заканадаўцы ў Беларусі весяляцца як могуць — цяпер яны прапаноўваюць зьмены ў Крымінальны кодэкс, у адпаведнасьці зь якімі караць арыштам паводле крымінальных абвінавачаньняў будуць толькі мужчын. І не, гэтае новаўвядзеньне ня пойдзе жанчынам на карысьць. Ад яго ў выніку ўсім будзе толькі горш.
Лёгіка, якой кіруюцца турэмнікі, — своеасаблівае адлюстраваньне лёгікі Аляксандра Лукашэнкі.
З заводаў, унівэрсытэтаў і лякарняў рэпрэсіі перакінуліся на школы. Цяпер ахвярамі рэжыму становяцца дзеці. Проста таму, што пасьмелі ня быць пакорнымі.
Сёлета Дзень маці ў Беларусі — гэта хутчэй дзень жалобы. Сотні жанчын і мужчын у зьняволеньні, і сотні маці перажываюць гэты жах — іх дзеці ў турме.
Выглядае, што Лукашэнка жадае нам масава хварэць на каранавірус. Здаецца, яшчэ крыху, і ён будзе жадаць усім нам сьмерці, каб мы перасталі нарэшце яму замінаць у ягонай альтэрнатыўнай рэальнасьці.
Дзьвюх маіх знаёмых, ніяк не зьвязаных паміж сабой, нядаўна спрабавалі згвалціць. З адной гэта здарылася на працы, з другой — дома ў вельмі блізкага сябра. Абедзьве спрабуюць пакараць крыўдзіцеляў «у прававым полі», і ў абедзьвюх гэта ня надта атрымліваецца.
Ціск на жанчын з актыўнай грамадзянскай пазыцыяй праз іх дзяцей становіцца новым трэндам у Беларусі. Гэта ня новая зьява, але апошнім часам яна набывае ўсё больш вялізныя маштабы.
Нядаўна ў Горадні на акцыі пратэсту затрымалі цяжарную, але намесьніка прэм’ера Ігара Петрышэнку хвалюе не беспадстаўная жорсткасьць сілавікоў, а тое, што жанчыны самі абіраюць, як распараджацца часам у дэкрэтным адпачынку.
У разгар рэвалюцыі беларускіх жанчын зноў заклікаюць думаць найперш пра сям’ю. І хто гэта робіць? Прэс-сакратарка МУС! Жанчына з пасьпяховай кар’ерай у стэрэатыпна мужчынскай сфэры.
Шасьцігадовы Арцём Лазарчык нарэшце вярнуўся дамоў. Напярэдадні яго са школы накіравалі ў сацыяльны прытулак, бо маці своечасова не забрала яго праз затрыманьне з палітычных матываў.
Мяне затрымалі на жаночым маршы, я правяла ў няволі 7 дзён, а па вяртаньні даведалася іншую гісторыю майго арышту і ўтрыманьня. І гэтая гісторыя была быццам з паралельнага сусьвету.
Пакуль улады робяць гучныя заявы аб тым, што менскія сьвятыні трэба абараніць ад масавых беспарадкаў, рэальную павагу да сьвятыняў і прынцыпаў маралі дэманструюць толькі пратэстоўцы.
Цяперашнія ахвяры садыстаў у пагонах атрымліваюць такую грамадзкую рэакцыю, якую мусяць атрымліваць усе людзі, якія заяўляюць, што былі зьбітыя альбо згвалтаваныя.
Ніхто жанчын ня ставіў перад сабой. Ніхто намі не кіруе і ніхто нас не «адпраўляе на перадавую». Мы ўсё гэта робім самі, бо хочам і можам адстойваць сябе, сваіх родных і ўсю сваю краіну.
Самы небясьпечны пэрыяд для пацярпелых ад хатняга гвалту — той, калі яны абвяшчаюць агрэсарам, што зьбіраюцца сыходзіць. І мы цяпер праходзім праз гэта ўсёй краінай.
Валер Цапкала разам зь дзецьмі выехаў з краіны. Дзеці Сьвятланы Ціханоўскай разам з бабуляй нядаўна зрабілі тое самае. Самі Сьвятлана і Вераніка застаюцца тут.
Каранавірус вярнуўся ў Беларусь і атакаваць будзе найперш тых, хто зьбіраецца назіраць на выбарах.
Лукашэнка назваў жанчын небаракамі і заявіў, што Канстытуцыя – надта вялікі цяжар. Цяпер жанчыны паказваюць, хто ў гэтай краіне сапраўдны небарака.
На фоне «амаральных вычварэнцаў» Лукашэнка чарговы раз спрабуе намаляваць сабе вобраз добрага сем’яніна і бацькі. Праўда, атрымліваецца ня вельмі.
Як толькі гаворка пайшла пра візыт чыноўніцы высокага рангу, дык эпідэміялягічная абстаноўка рэзка палепшылася, мікробы «з вуліцы» перасталі быць страшнымі да немаўлят, а каранавірус увогуле зьнік.
Чарговы раз стала ясна, што ў надзвычайных сытуацыях спадзявацца на дзяржаву бессэнсоўна.
Мярзотна гучыць, калі багаты мужчына зь вялізнай уладай і магчымасьцямі разважае пра нейкую слабасьць жанчын.
За сьпінамі герояў звычайна ёсьць нябачнае войска — людзі, якія вырашаюць прыземленыя побытавыя праблемы, пакуль героі ўласна геройствуюць. Таму ў нашай палітыцы так шмат герояў і так мала гераінь — за жанчынамі вельмі рэдка калі ёсьць якасны тыл.
Не было агляду, не было ніводнага пытаньня пра мой стан. Мы проста абмяняліся паперкамі.
Немагчыма загадзя сказаць, ці справіцца жанчына зь цяперашнімі выклікамі, але «мужык» ня справіўся.
Загрузіць яшчэ
