Можна доўга спрачацца, ці правільнымі былі стратэгіі супраціву ў 2020 годзе, але адно бясспрэчна — у гэтым супраціве мы па-новаму адкрылі для сябе дабрачыннасьць і валянтэрства. І гэта акурат тое, што шмат каму з нас дапамагло прайсьці празь пекла зь меншымі стратамі.
Журналістка Наста Захарэвіч, якая атрымала палітычны прытулак у Латвіі, піша пра цяперашнюю сытуацыю на мяжы Беларусі і Эўразьвязу.
Калі раней царква магла ўплываць на законы і ўвогуле мела рэальную ўладу, цяпер яна пераўтварылася ў служку нават не дзяржавы, а асабіста Аляксандра Лукашэнкі.
Дэманстратыўны гуманізм так званых уладаў Беларусі разьлічаны хіба на тых, у каго памяць, як у залатой рыбкі, і хто пасьпеў забыць, як катавалі людзей у Беларусі цягам апошняга году.
У Беларусі, дзе «часам не да законаў», разглядаюць новы законапраект, які мог бы стаць вялікім прарывам у супрацьдзеяньні хатняму гвалту. Але д’ябал, як звычайна, у дэталях.
Рэжым Лукашэнкі баіцца ня толькі нацыянальна арыентаванай актыўнасьці, але і жаночай эмансыпацыі.
Я напісала, што бібліятэкі будуць толькі ў турмах, бо ўсе прыстойныя людзі будуць сядзець. Наступныя дзевяць гадоў я лічыла гэты свой учынак праявай юнацкага максымалізму, але, як аказалася, амаль не памылілася.
Даволі прадказальна мае папярэднія ўяўленьні пра лягер цалкам зруйнаваліся, — я не таго загадзя баялася і ня тых радасьцяў чакала.
Нас катуюць, мы да гэтага звыкаем і ўвесь час прыніжаем свае пакуты параўнаньнем зь іншымі людзьмі, якім прыйшлося яшчэ горш.
Пакуль публічная падтрымка ці прынамсі адсутнасьць асуджэньня рэжыму будзе ўмовай для працы ў мэдыцыне, сытуацыя будзе пагаршацца.
Калі хочаце хутчэйшай адмены санкцый — пазбаўляйце рэжым Лукашэнкі сваёй падтрымкі. Чым менш людзей будзе дапамагаць яму ўтрымліваць уладу, тым хутчэй скончыцца гэтае пекла.
Ніводнае слова, сказанае палітвязьнямі іх катам, нельга лічыць праўдай, і ні за якія «прызнаньні» іх нельга асуджаць. Усё гэта — наступствы катаваньняў і знак таго, што чалавек яшчэ не да канца зламаны і дагэтуль змагаецца за жыцьцё.
Калі «за ўдзел у несанкцыянаваным масавым мерапрыемстве» затрымалі адну маю знаёмую, да яе дамоў прыйшлі з ператрусам. Дома ж была толькі вельмі немаладая маці, і пасьля такога сюрпрызу ад уладаў у яе рэзка пагоршылася здароўе, і яна зусім перастала хадзіць.
Як толькі ўлады адносяць кагосьці да «чужых», гэты чалавек аўтаматычна пазбаўляецца большасьці прапісаных і тым больш непісаных правоў.
Здавалася б, пасьля жахаў Другой сусьветнай вайны, зь якімі сутыкнулася Беларусь, тут як нідзе мусіць шанавацца лёзунг «ніколі зноў», але ў рэальнасьці куды больш папулярным усё яшчэ застаецца «можам паўтарыць».
Беларускі пратэст канчаткова перамог на ўзроўні сьвядомасьці. Больш ня можа быць сумневаў, бо проста цяпер мы назіраем, як руйнуецца адзін з найважнейшых падмуркаў старой сыстэмы каштоўнасьцяў — паміраюць конкурсы прыгажосьці.
У два разы павялічылася колькасьць так званых самотных татаў, якія самі выхоўваюць дзяцей. Колькасьць самотных маці таксама павялічылася.
Улады ў Беларусі заўжды казалі пра сьвятасьць мацярынства. Тое, што цяпер з гэтых жанчын зьдзекуюцца — гэта прадуманая акцыя запалохваньня ўсіх астатніх.
Нас наўмысна заражалі і забівалі, нам наўмысна адмаўлялі ў мэдычнай дапамозе на дзяржаўным узроўні.
Ня хочаш парушаць закон, але і вяртаньне да этыкі і гуманнасьці — таксама не тваё? Тады проста зьмяні закон.
Вядома ж, гэта ж проста такое супадзеньне, што закон перапісваюць менавіта тады, калі ўлады ўжо б’юцца ў гістэрыцы ад аднаго віду бел-чырвона-белага сьцяга і нават уводзяць тэрмін «бчб-схема».
Вось хто-хто, а прапагандысты дзяцей любяць. А дакладней, любяць маніпуляваць грамадзкай думкай, зьвяртаючыся да дзіцячай тэмы.
Новы працэсуальна-выканаўчы кодэкс аб адміністрацыйных правапарушэньнях стаў быццам бы лагаднейшы да некаторых жанчын, але ня варта даставаць запыленыя ружовыя акуляры.
Жанчын кранаць нельга, пакуль іх (нас) не ўспрымаюць сур’ёзна. І пакуль няма загаду.
Жанчыны падмываюцца з талеркі пасьля сьняданку, пакуль посуд яшчэ не забралі. Гэта адбываецца цяпер, у 2021 годзе ў эўрапейскай сталіцы.
У мяне не атрымліваецца паўнавартасна радавацца дапамозе, якую мы тут усе атрымліваем, бо разам з радасьцю заўжды ўзьнікае злосьць — я ніколі не забываю, чаму гэтая дапамога нам увогуле спатрэбілася.
Заканадаўцы ў Беларусі весяляцца як могуць — цяпер яны прапаноўваюць зьмены ў Крымінальны кодэкс, у адпаведнасьці зь якімі караць арыштам паводле крымінальных абвінавачаньняў будуць толькі мужчын. І не, гэтае новаўвядзеньне ня пойдзе жанчынам на карысьць. Ад яго ў выніку ўсім будзе толькі горш.
Лёгіка, якой кіруюцца турэмнікі, — своеасаблівае адлюстраваньне лёгікі Аляксандра Лукашэнкі.
З заводаў, унівэрсытэтаў і лякарняў рэпрэсіі перакінуліся на школы. Цяпер ахвярамі рэжыму становяцца дзеці. Проста таму, што пасьмелі ня быць пакорнымі.
Сёлета Дзень маці ў Беларусі — гэта хутчэй дзень жалобы. Сотні жанчын і мужчын у зьняволеньні, і сотні маці перажываюць гэты жах — іх дзеці ў турме.
Выглядае, што Лукашэнка жадае нам масава хварэць на каранавірус. Здаецца, яшчэ крыху, і ён будзе жадаць усім нам сьмерці, каб мы перасталі нарэшце яму замінаць у ягонай альтэрнатыўнай рэальнасьці.
Дзьвюх маіх знаёмых, ніяк не зьвязаных паміж сабой, нядаўна спрабавалі згвалціць. З адной гэта здарылася на працы, з другой — дома ў вельмі блізкага сябра. Абедзьве спрабуюць пакараць крыўдзіцеляў «у прававым полі», і ў абедзьвюх гэта ня надта атрымліваецца.
Ціск на жанчын з актыўнай грамадзянскай пазыцыяй праз іх дзяцей становіцца новым трэндам у Беларусі. Гэта ня новая зьява, але апошнім часам яна набывае ўсё больш вялізныя маштабы.
Нядаўна ў Горадні на акцыі пратэсту затрымалі цяжарную, але намесьніка прэм’ера Ігара Петрышэнку хвалюе не беспадстаўная жорсткасьць сілавікоў, а тое, што жанчыны самі абіраюць, як распараджацца часам у дэкрэтным адпачынку.
У разгар рэвалюцыі беларускіх жанчын зноў заклікаюць думаць найперш пра сям’ю. І хто гэта робіць? Прэс-сакратарка МУС! Жанчына з пасьпяховай кар’ерай у стэрэатыпна мужчынскай сфэры.
Шасьцігадовы Арцём Лазарчык нарэшце вярнуўся дамоў. Напярэдадні яго са школы накіравалі ў сацыяльны прытулак, бо маці своечасова не забрала яго праз затрыманьне з палітычных матываў.
Мяне затрымалі на жаночым маршы, я правяла ў няволі 7 дзён, а па вяртаньні даведалася іншую гісторыю майго арышту і ўтрыманьня. І гэтая гісторыя была быццам з паралельнага сусьвету.
Пакуль улады робяць гучныя заявы аб тым, што менскія сьвятыні трэба абараніць ад масавых беспарадкаў, рэальную павагу да сьвятыняў і прынцыпаў маралі дэманструюць толькі пратэстоўцы.
Цяперашнія ахвяры садыстаў у пагонах атрымліваюць такую грамадзкую рэакцыю, якую мусяць атрымліваць усе людзі, якія заяўляюць, што былі зьбітыя альбо згвалтаваныя.
Ніхто жанчын ня ставіў перад сабой. Ніхто намі не кіруе і ніхто нас не «адпраўляе на перадавую». Мы ўсё гэта робім самі, бо хочам і можам адстойваць сябе, сваіх родных і ўсю сваю краіну.
Самы небясьпечны пэрыяд для пацярпелых ад хатняга гвалту — той, калі яны абвяшчаюць агрэсарам, што зьбіраюцца сыходзіць. І мы цяпер праходзім праз гэта ўсёй краінай.
Валер Цапкала разам зь дзецьмі выехаў з краіны. Дзеці Сьвятланы Ціханоўскай разам з бабуляй нядаўна зрабілі тое самае. Самі Сьвятлана і Вераніка застаюцца тут.
Каранавірус вярнуўся ў Беларусь і атакаваць будзе найперш тых, хто зьбіраецца назіраць на выбарах.
Лукашэнка назваў жанчын небаракамі і заявіў, што Канстытуцыя – надта вялікі цяжар. Цяпер жанчыны паказваюць, хто ў гэтай краіне сапраўдны небарака.
На фоне «амаральных вычварэнцаў» Лукашэнка чарговы раз спрабуе намаляваць сабе вобраз добрага сем’яніна і бацькі. Праўда, атрымліваецца ня вельмі.
Як толькі гаворка пайшла пра візыт чыноўніцы высокага рангу, дык эпідэміялягічная абстаноўка рэзка палепшылася, мікробы «з вуліцы» перасталі быць страшнымі да немаўлят, а каранавірус увогуле зьнік.
Чарговы раз стала ясна, што ў надзвычайных сытуацыях спадзявацца на дзяржаву бессэнсоўна.
Мярзотна гучыць, калі багаты мужчына зь вялізнай уладай і магчымасьцямі разважае пра нейкую слабасьць жанчын.
За сьпінамі герояў звычайна ёсьць нябачнае войска — людзі, якія вырашаюць прыземленыя побытавыя праблемы, пакуль героі ўласна геройствуюць. Таму ў нашай палітыцы так шмат герояў і так мала гераінь — за жанчынамі вельмі рэдка калі ёсьць якасны тыл.
Не было агляду, не было ніводнага пытаньня пра мой стан. Мы проста абмяняліся паперкамі.
Загрузіць яшчэ
