Аўтарам якой ужо напісанай кнігі вы хацелі б быць? — Хацела б быць Льюісам Кэралам і напісаць яго кніжкі.
«Па талерантнасьці паводле 5-бальнай сыстэмы я паставіла б беларусам двойку з плюсам». Размова зь Сьвятланай Курс — пісьменьніцай, перакладчыцай, журналісткай.
Віктар Шніп нарадзіўся 26 сакавіка 1960 у вёсцы Пугачы Валожынскага раёну Менскай вобласьці. Цяпер – галоўны рэдактар выдавецтва «Мастацкая літаратура».
Галоўнай спружынай кнігі ёсьць супрацьстаяньне бальшавізму як ідэі. Фактычна гэта збор твораў Лукашука, бо ў адным томе суседзяць пяць ягоных кніг.
Каб яшчэ больш зацікавіць вас беларускім прыгожым пісьменствам, рэдакцыя Радыё Свабода прыдумала міні-апытанку для пісьменьнікаў.
Марыя Мартысевіч — паэтка, перакладчыца, публіцыстка. «Пачуцьцё абсалютнай свабоды я адчула толькі двойчы ў жыцьці. Гэта было, калі ў мяне цалкам сканчаліся грошы».
«Мэлянхолія супраціву» — прыклад кнігі, беручы якую ў рукі, сьледам за аўтарам вялікую працу робіць чытач.
Ва ўмовах міжнародных санкцыяў і эканамічнага крызысу Расея сёлета сьвяткуе Год літаратуры — мерапрыемства паклікана зьяднаць нацыю, прадэманстраваць яе веліч.
Тацяна Барысік пра кнігу Сяргея Ўкраінкі «Белы бусел, чорнае пяро».
Пісаць я магу толькі пальцамі, трэба, каб рука ўдзельнічала, дык патрабую клявіятуру ці паперу з асадкай. Ня я, рука піша. А калі — калі ёсьць сілы перамагчы свой страх, ляноту, спакусы.
Лета — сэзон адпачынкаў, і доўгім вольным вечарам асабліва прыемна пачытаць кнігу. Крытык Павел Абрамовіч абраў для слухачоў Радыё Свабода пяць рознабаковых бэстсэлераў.
У Варшаве 12-14 чэрвеня адбыўся Big Book Festival.
Сяргей Балахонаў нарадзіўся ў 1977 на Гомельшчыне. Выдаў кнігі прозы «Імя грушы» (2005) і «Зямля пад крыламі Фэнікса. Нарысы з паралельнай гісторыі Беларусі» (2012).
«Пісаць (тварыць, прыдумляць) і зьберагаць напісанае — не адно і тое ж. Першае — усюды, дзе адна. Асабліва ноччу. Другое — за сваім сталом».
Літаратурная прэмія імя Ежы Гедройця быццам лакмусавая паперка праявіла факт пячорнага дзікунства: беларускія пісьменьнікі амаль ці зусім не чытаюць творы сваіх калег.
Колькі ў Эўропе моваў? Напэўна, ня менш, чым 100. А магчыма, што і ня менш, чым 150.
Адсутнасьць у Беларусі паўнавартаснай электроннай «вэрсіі» беларускага мастацтва даўно зрабілася агульнанацыянальнай праблемай.
Пра Макса Шчура даўно ўжо варта было б напісаць нешта сур’ёзнае, ледзь не манаграфічнае — настолькі вялікі і аб’ёмны ягоны даробак.
У кнізе ўсё мусіць быць прыгожа: і твар, і адзеньне, і душа, і думкі.
Пісьменьнікі, канечне, самотныя паляўнічыя. Але калі існуе ў горадзе філія пісьменьніцкай арганізацыі, то лягічна меркаваць, што яе ўдзельнікі часам сустракаюцца, каб паразмаўляць пра літаратуру.
Віктар Марціновіч нарадзіўся ў 1977. Ляўрэат літаратурнай прэміі «Дэбют» імя Максіма Багдановіча і прэміі Эўрапейскага таварыства навуковай фантастыкі (2014). Жыве ў Менску.
Апошні з жывых народных паэтаў — пра нацыянальную ідэю, сучаснае грамадзтва, беларускую мову і літаратуру.
Мару дажыць таго часу, калі БДУ ў Менску нарэшце навучыць кітайскай і беларускай мовам хоць аднаго чалавека, які быў бы ў змозе добра перакласьці «Гару душы» і «Вялікія цыцкі, шырокія клубы».
На сьвеце ёсьць тры вартыя ўвагі рэчы — агонь, вада і праца. Калі пачынаю працаваць, я захапляюся працай, і тады адчуваю сябе найлепш.
Якую кніжку вам яшчэ хочацца напісаць? Такую, каб чыталася запоем і была пры тым абсалютна ні пра што.
Пісьменьніца Джэні Эрпэнбэк (нар. 1967) напісала кніжку пра сваё дзяцінства ў ГДР, «Слоўнік» («Wörterbuch», 2004). Гэтым мяне й зацікавіла.
Хочацца засяродзіцца і напісаць нешта доўгае пра часы вайны Жыгімонта са Швітрыгайлам.
Выйшла дэбютная кніжачка Машы Лапо: чатыры навэлкі і адзін верш. Зрэшты, анатацыя паведамляе, што вы трымаеце ў руках «некалькі тэкстаў, якія хацелі быць вершамі, але не ўтрымаліся і сталі апавяданьнямі».
Мой ідэальны чытач — я сам; я пішу для сябе і для вузкага кола разумных і чулых, крыху дзіўнаватых людзей, якім няма чаго губляць, апрача літаратуры.
Прэзыдэнт Пятро Парашэнка падпісаў закон, які забараняе ва Ўкраіне шмат якія фільмы і сэрыялы з краіны-агрэсара (то бок Расеі). Ці эфэктыўныя такія радыкальныя захады ў змаганьні з расейскай прапагандай і што ў гэтай сытуацыі трэба рабіць Беларусі?
Тацяна Барысік піша вершы і прозу. Аўтарка вершаванага зборніка «Гаркну ў бліскучы мацюгальнік» (2003) і зборніка апавяданьняў «Жанчына і леапард» (2014).
Загрузіць яшчэ
