У апошнія дні для выхаванцаў дзіцячых садкоў і школ праводзілі шмат імпрэзаў, зьвязаных з вайскоўцамі. Гэта тлумачылі датай 23 лютага і 105-й гадавінай Узброеных сіл Беларусі. Дзецям пры гэтым дазвалялі трымаць зброю, зьбіраць аўтамат Калашнікава, страляць.
Паглядзелі, якія заняткі і экскурсіі праводзілі з выхаванцамі, і запыталіся ў псыхоляга, як такі ідэалягічны складнік у сыстэме адукацыі ўплывае на дзяцей.
Дашкольнікам паказалі вайсковую тэхніку і рыштунак
Дашкольнікі зь дзіцячага садка № 3 «Церамок» у Жодзіна наведалі вайскоўцаў 65-й аўтамабільнай брыгады. Як паведамляла вайсковае выданьне «Ваяр», дзеці пазнаёміліся з побытам вайскоўцаў і наведалі музэй транспартных войскаў. У той жа дзень вайскоўцы-аўтамабілісты таксама прыйшлі ў «Церамок», паведамляла прэс-службы Мінабароны.
«Вайскоўцы расказалі дзецям пра Ўзброеныя сілы, вайсковую службу і падрыхтавалі для дзяцей розныя актыўнасьці», — пісала ведамства.
Дашкольнікі зь дзіцячага садка пасёлка Сапоцкін Горадзенскага раёну 23 лютага наведалі памежную заставу «Сонічы» на мяжы з Польшчай. Дзеці павіншавалі вайскоўцаў, супрацоўнікі садка падарылі памежнікам пірагі.
Прадстаўнік заставы расказаў дашкольнікам, як памежнікі заступаюць на баявое дзяжурства, паказаў, як тыя жывуць на заставе. Выхаванцам садка прадэманстравалі віды вайсковай тэхнікі, рыштунку і зброі. Дзецям дазволілі ня толькі глядзець, але і патрымаць у руках «прадстаўленыя ўзоры», піша аддзел адукацыі Горадзенскага аблвыканкаму.
Школьнікі зьбіралі і разьбіралі аўтамат Калашнікава
Выхаванцы комплекснай навучальнай установы Барысаўскага раёну ў вёсцы Ганцавічы, які наведваюць і школьнікі, і дашкольнікі, езьдзілі на экскурсію ў гвардзейскі цэнтар падрыхтоўкі прапаршчыкаў і малодшых спэцыялістаў у Барысаве.
«У вайсковай частцы арганізавалі вучэбныя месцы, на якіх госьці патрэнаваліся ў разьбіраньні-зьбіраньні АК-74», — піша «Ваяр».
Узросту дзяцей не ўдакладнілі.
Падобны ўрок вайскоўцы правялі для вучняў вёскі Дзераўная Слонімскага раёну. Дзеці мералі на сябе вайсковы рыштунак, вывучалі мэханізм ручных гранат і аўтамата Калашнікава, трэнаваліся зьбіраць і разьбіраць вучэбную зброю, зараджаць патроны ў магазын, піша «Ваяр».
Школьнікаў з Барысаўскага раёна ня толькі правялі па вайсковай частцы з экскурсіяй, але і «пачаставалі смачнай салдацкай кашай і гарачай гарбатай».
Берасьцейскую дэсантна-штурмавую брыгаду нядаўна наведалі больш за 550 навучэнцаў Берасьцейскай вобласьці. У праграме было ня толькі знаёмства з вайсковай тэхнікай, але і прымерка парашутаў.
У палку сувязі ў Горадні ў межах прафарыентацыі школьнікам дазволілі пастраляць у ціры.
«Падрастаючае пакаленьне патрыётаў» з Нароўлі і Менску, як іх акрэсьліла дзяржаўнае выданьне, наведала супрацьмінны цэнтар. Дзецям прапанавалі пафатаграфавацца на фоне маскавальнай сеткі.
Камэнтар псыхоляга: «Мы маем сытуацыю выкарыстаньня дзяцей з боку дзяржавы ў сваіх мэтах»
Псыхоляг Натальля Станкевіч расказала, як на дзяцей уплываюць ідэалягічныя «клясныя гадзіны» і экскурсіі да вайскоўцаў.
«У тым выглядзе, як гэтая практыка існуе цяпер, яна абсалютна агідная і непрымальная. Але небясьпека ад яе крыецца не зусім там, дзе звычайна думаюць людзі», — мяркуе спэцыялістка.
Яна сьцьвярджае, што ўплыў прапагандысцкіх мерапрыемстваў на дзіцячы розум даволі абмежаваны. Калі вядзецца пра падлеткаў, то яны ўвогуле пераасэнсоўваюць сваю сыстэму каштоўнасьцяў, у іх у адно вуха ўляцела, у другое вылецела. Калі гэта маленькія дзеці, тлумачыць псыхоляг, то для іх думка бацькоў, іхная пазыцыя значна важнейшыя, чым чыясьці яшчэ.
Што датычыць дзяцей і зброі або, шырэй, агрэсіі, то псыхоляг мяркуе, што ня варта дарослым баяцца даваць дзецям цацачную зброю або дазваляць ім гуляць у «вайнушку».
«Агрэсія — гэта нармальны складнік нашага жыцьця. Агрэсія — гэта ня толькі пра гнеў, ня толькі пра тое, што хтосьці кагосьці пакрыўдзіў. Агрэсія таксама пра канкурэнцыю. Калі вы ўдзельнічаеце ў конкурсе і жадаеце перамагчы — гэта агрэсіўнасьць. Яна ляжыць у аснове ўменьня дабівацца сваёй мэты. Зрэшты, нават гнеў — нармальная эмоцыя, якая падказвае, што нашыя межы парушылі», — разважае экспэртка.
Таму, на ейную думку, варта вучыць дзяцей дзяцей кіраваць эмоцыямі, у тым ліку гневам, вучыць выкарыстоўваць сілу, каб клапаціцца пра іншых, каб дасягаць сваіх мэтаў, а не каб крыўдзіць.
«У самім факце таго, што дзіця патрымае ў руках незараджаную зброю, паглядзіць на вайскоўцаў і нават, магчыма, зацікавіцца іхным ладам жыцьця, няма нічога страшнага. Вайскоўцы — гэта такая ж прафэсія, як іншыя», — разважае Натальля Станкевіч.
На ейную думку, ідэалягічныя клясныя гадзіны непрымальныя зь іншай прычыны.
«Мы маем тут сытуацыю выкарыстаньня дзяцей з боку дзяржавы ў сваіх мэтах. Дзяцей спрабуюць зрабіць пешкамі ў гульні палітыкаў, ідэолягаў і рэжыму ў цэлым. Адначасова дзеці становяцца закладнікамі ў барацьбе дзяржавы і сям’і: ня пойдзеш на экскурсію — выклічам на раду прафіляктыкі, сямʼёй зоймецца служба апекі», — працягвае яна.
Такая сытуацыя, паводле спэцыяліста, зьвязвае бацькам рукі. Ім цяжэй вырашыць, як размаўляць зь дзецьмі, калі дома адна пазыцыя, а ў школе іншая, як не забараняць дзіцяці свабодна выказвацца, але пры гэтым яму не нашкодзіць з такой сыстэмай адукацыі.
«Вось гэта дзяцей траўмуе вельмі моцна — бачыць бездапаможнасьць сваіх дарослых. Вось пра гэта варта і размаўляць, і думаць, што з гэтым рабіць. Бо беларускія бацькі, папраўдзе, пачуваюцца ў пастцы: як не падставіць дзіця і сямʼю на небясьпеку, а з другога боку — не прадаць сумленьне», — падсумоўвае Натальля. Яна прапаноўвае крокі для вырашэньня гэтай дылемы.
Па-першае, раіць размаўляць зь дзецьмі пра тое, што адбываецца, як дарослыя адчуваюць сябе ў гэтай сытуацыі са школай, з прапагандай, з візытамі да вайскоўцаў.
Па-другое, яна прапануе ставіцца да дзіцяці як да свайго партнэра ў вырашэньні праблемы, а не як да аб’екта, якому трэба расказаць, што ён павінен зрабіць. Тут дапамогуць пытаньні. Што дзіця думае пра тое, што гавораць у школе пра паездку да вайскоўцаў, пра тое, што дома кажуць адно, а ў школе іншае? Як яно само думае, як варта зрабіць у тым ці іншым выпадку?
Па-трэцяе, спэцыялістка раіць заставацца гнуткімі.
«Можа, у адной сытуацыі трэба паводзіць сябе так, а ў іншай гэтак; можа, штосьці памяняецца з часам, з абставінамі; рашэньне, слушнае сёньня, заўтра можа стацца неактуальным. Гэта няпроста, аднак толькі такая гнуткасьць, магчымасьць адаптацыі, дапамагае ператрываць складаныя часы», — падсумоўвае Натальля Станкевіч.
