Набіваў тату з 14 гадоў
Ільлю Жалезьнякову 34 гады, паходзіць з Гомля. Усё жыцьцё працаваў татуіроўнікам. Кажа, «пачаў круціць машынку» ў 14 гадоў.
«Я з тых мамантаў», – заўважае Ільля, бо даўно займаецца сваёй прафэсіяй.
Ільля жанаты. Шмат працаваў, каб зарабіць на сям’ю, часам з ранку да ночы, – працягвае ён аповед пра сваё жыцьцё.
«Здарылася трагедыя. Мы вельмі доўга хацелі дзіця. Не атрымлівалася. Потым атрымалася. Цяжарнасьць праходзіла цяжка. У нас нарадзілася дачка, сямімесячная. І памерла праз чатыры дні. Гэта яе (жонку. – РС) зламала. Гэта мяне зламала», – Ільля плача, калі пра гэта ўспамінае.
У 2018 годзе, з словаў суразмоўцы, ён пераехаў у Польшчу, у Сылезію (Сьлёнск, рэгіён на паўднёвым захадзе краіны, на мяжы з Чэхіяй. – РС). Яго запрасілі там рабіць тату. Думаў, што неўзабаве далучыцца і жонка. Але яна вырашыла застацца ў Беларусі.
Цяжка падняцца па сходах
Тры гады таму, успаміне мужчына, ён стаў кепска пачувацца. Адзначае, што заўсёды вёў актыўны лад жыцьця, езьдзіў на ровары, хадзіў у горы, гуляў з сабакам, хоць курыў і часам выпіваў.
«Неяк пачаў сябе цяжка адчуваць. Нешта дыхаць цяжка. Я жыў на другім паверсе. І мне было цяжка падняцца ў кватэру па сходах. Пайшоў да лекара. Лекар зрабіў ЭКГ, паглядзеў. «Трэба вам да кардыёляга схадзіць», - сказаў. Я запісаўся да кардыёляга, увесь час хадзіў на працу. Адчуваю, што ў мяне ацёкі вялізныя. Ногі распухлі, як у слана. Ступні ў красоўкі не ўваходзяць», – успамінае суразмоўца.
Візыту да кардыёляга Ільля не дачакаўся.
«Еду з працы, а ў мяне перадынфарктны стан. Прыяжджаю дадому. Я тады пачаў сустракацца з дзяўчынай. І кажу: „Я зараз памру. Я проста адчуваю, што зараз памру“», – пераказвае ён.
З словаў Ільлі, яго забрала «хуткая». У шпіталі зь яго «спусьцілі шмат вады», якая ўтварала ацёкі. Урэшце паведамілі, што ягонае сэрца працуе толькі на 16%. Вырашылі, што трэба паставіць кардыёстымулятар. Апэрацыю зрабілі ў 2022 годзе. Суразмоўца заўважае, што асноўную праблему адразу не заўважылі. Яна была ў тым, што не да канца закрываўся кляпан у сэрцы паміж страўнічкамі.
«Кляпан не стварае ціску. Кроў брудная і чыстая зьмешваюцца, органам бракуе кіслароду. Органы перастаюць працаваць і ацякаюць… Потым стала ясна, што мне спачатку павінны былі зрабіць кляпан, а потым ужо ўпіхваць стымулятар», – разважае Ільля.
Ён зьявязвае сваё захворваньне ў такім маладым узросьце з тым, што перажыў шмат стрэсаў, у тым ліку страту дзіцяці.
Патрэбная імплянтацыя
Ільля успамінае, што праз паўтара году пасьля апэрацыі яму зноў стала блага.
«З таго часу ўсё па шпіталях. Другая апэрацыя ў мяне была ўлетку (2024 году. – РС), калі ў мяне дасталі стары кардыёстымулятар, бо ён быў разраджаны. Заражэньне крыві пайшло, настолькі ўсё не цыркулявала. Яго дасталі, антыбіётыкам мяне вылечылі і ўставілі новы. Гэта трэцяя апэрацыя», – пералічвае ён.
Калі прыйшоў час рабіць апэрацыю на кляпане ў сэрцы, Жалезьнякову паведамілі: «Усё настолькі кепска, што мы ня ведаем, дзе падшыць», – расказвае ён.
Адзіным выхадам была імплянтацыя сэрца. Беларуса пачалі абсьледаваць, ці надаецца ён да такой апэрацыі, і ўрэшце паставілі ў чаргу. Ён чакаў тры месяцы. Кажа, што выпадак быў пільны. Колькі чалавек было перад ім у чарзе, ня ведае. Тлумачыць, што гэта залежыць таксама ад групы крыві донарскага сэрца.
«Лепш донарскі орган атрымае чалавек, якому ён дапаможа, чым чалавек, у якога ёсьць іншыя захворваньні, якія не дадуць сэрцу прыжыцца. Выйграе той, у каго больш шанцаў скарыстацца гэтым і нармальна жыць», – разважае суразмоўца пра тое, як выбіраюць паміж прэтэндэнтамі.
«Праз усю Польшчу тэрмінова везьлі орган»
У сакавіку ён зноў трапіў у шпіталь, бо кепска пачуваўся, расказвае Жалезьнякоў.
«Знайшлі для цябе орган, усё, едзем. На ноч гледзячы. Праз усю Польшчу тэрмінова везьлі орган. Сказалі, што мы ўжо будзем гатовыя да апэрацыі. Калі прыедзе сэрца, яго адразу правяраюць. Калі яно не пасуе да імплянтацыі, то едзеш назад у сваю палату. Думаю, гэта язда на матацыкле або аварыя», – дзеліцца мужчына тым, як яму везьлі сэрца.
Увечары яму сказалі, што а шостай ранку паедзе на апэрацыйны стол.
«Нá табе машынку (для галеньня. – РС), нá шапку адмысловую, фартух, пагаліся, памыйся і чакай. А там або атрымаецца, або не. Гледзячы ў якім стане сэрца даедзе. Пры чаканьні сэрца людзі штодня як на іголках, бо гэта можа быць сёньня, можа быць праз паўгоду, можа быць і ўдзень, і ўначы. Табе проста тэлефануюць, на «хуткай» забіраюць і ўсё», – расказвае Ільля.
Прызнаецца – ехаць на апэрацыю было страшна, бо лекары адразу папярэджвалі, што ён можа ня выжыць.
16 сакавіка, расказвае Ільля, яму зрабілі апэрацыю перасадкі сэрца ў варшаўскім шпіталі. Пасьля яму расказалі, што ён тройчы паміраў на апэрацыйным стале, але яго здолелі апрытомніць. Два тыдні пасьля Ільля ляжаў у рэанімацыі.
Мужчына расказвае, што ў канцы сакавіка яго перавялі ў звычайную палату, але асобную, у ізаляцыі, бо яго «кожная прастуда можа забіць». Прымае лекі, якія дапамагаюць прыжыцца новаму органу. Заўважае, што пачуваецца лепш, ідзе на папраўку.
Пакуль яму цяжка ўставаць. Каб падняць яго зь нізкага сядзеньня, патрэбныя два чалавекі. Таксама яму цяжка дыхаць, нос забіты выдзяленьнямі. Спаць можна толькі на сьпіне. Рэабілітолягі дапамагаюць яму распрацоўваць цягліцы, бо яны амаль атрафаваліся, уставаць, пакрысе хадзіць.
«Бо адкрывалі грудную клетку, усе косткі разварочвалі ў бакі… Атрымліваецца, яшчэ пералом сьпераду зажывае», – тлумачыць ён сур’ёзнасьць апэрацыі.
Чыё сэрца яму перасадзілі, Ільля ня ведае і не пытаўся.
«Мяне вельмі моцна непакоіць, чыё яно. Стараюся пра гэта ня думаць. Хтосьці мусіў разьвітацца з сваім жыцьцём… Мне сказалі: „Супакойся. Ты атрымаў новае, маладое сэрца. Ты атрымаў другі шанец на жыцьцё“», – плача Ільля.
Падтрымалі незнаёмыя беларусы
Мужчына расказвае, што падчас ягоных праблемаў з сэрцам новая партнэрка, зь якой ён пазнаёміўся ў Польшчы і якая нарадзіла ад яго дачку, парвала зь ім. Сказала, каб забраў свае рэчы і зьехаў. З словаў суразмоўцы, партнэрка не хацела зь ім заставацца, бо ён хворы, бо ня мог дапамагаць і «бо яна ня хоча застацца ўдавой зь дзецьмі».
«Як толькі яна мяне пакінула, я ўпаў, і ўсё, з шпіталя больш не выходжу. Я страціў сэнс. Я мала бачыў малое дзіця», – кажа Ільля.
Суразмоўца дадае, што паміж часам у шпіталях жыў у гостэлі. Рэчы захоўвае ў сваім аўтамабілі і на складзе. Лекаваньне ў шпіталі для яго бясплатнае, бо ён працуе ў Польшчы афіцыйна, мае страхоўку.
Некалькі разоў са жніўня мінулага году Ільля зьвяртаўся да беларусаў у эмігранцкай інтэрнэт-суполцы ў Польшчы з просьбай прывезьці яму ў шпіталь пітной вады, мусаў, кашы, бо няма каму дапамагчы. Людзі ў камэнтарах самі сталі прапаноўваць пералічыць яму грошы, замовіць дастаўку ежы. Ужо пасьля апэрацыі ён прасіў пераслаць 20 злотых (5 даляраў), якіх не хапала, каб набыць спэцыяльны карсэт. З словаў суразмоўцы, яму тады даслалі больш за 150 даляраў.
У размове з Свабодай Ільля патлумачыў, што ягоныя старыя знаёмыя засталіся на Сьлёнску. У Варшаву ён пераехаў нядаўна. Ільля расказаў, што яму дапамаглі вельмі шмат людзей, «можа, тысяча». Пералічвалі грошы, прыносілі хатнюю ежу ў шпіталь: салату, суп, боршч, дранікі. Празь нейкі час пасьля публікацыі допісу беларус у камэнтарах просіць не дасылаць яму больш грошай, бо яму ўжо хопіць. Ён прызнаецца, што прасіць было вельмі сорамна, асабліва ў першы раз.
«Я жыву цяпер толькі дзякуючы дапамозе гэтых цудоўных людзей. Я непераборлівы. Мне шмат ня трэба. Мне патрэбнае чыстае пітво. І часам мяса. Замест 30 або 50 [злотых] часам сума дабягае да тысячы. Я пішу ў камэнтарах: „Стоп, стоп! Хопіць, хопіць!“ І яшчэ ляціць, ляціць, ляціць», – дзеліцца ён.
З словаў Ільлі, яшчэ каля месяца яго плянуюць назіраць у шпіталі. Калі сэрца добра прыжывецца, то яго выпішуць. Яшчэ паўгоду яму будзе патрэбны спакойны, ашчадны лад жыцьця. Нельга цяжка фізычна працаваць. Раз на месяц трэба правярацца ў кардыёляга і пульманоляга. Далей, ён кажа, людзі з донарскім сэрцам могуць жыць звычайным жыцьцём.
Форум