Новая кніга Сяргея Дубаўца, якая толькі што выйшла ў сэрыі «Беларускі калегіюм», мае, як для неабазнанага чытача, незразумелую назву. Насамрэч яна вельмі простая, — кажа аўтар.
«Раней, калі кніжкі выходзілі высокім друкам, там ужо пасьля друку нельга было нічога зьмяніць. Таму калі пасьля друку заўважаліся нейкія памылкі, апіскі, недакладнасьці, яны друкаваліся: нумар старонкі, якая недакладнасьць і як трэба чытаць насамрэч, і гэты лісток укладаўся ў кнігу. І называўся ён «Errata» — гэта значыць «заўважаныя памылкі».
Спадар Дубавец узяў гэтае слова як мэтафару для абазначэньня сытуацыі, у якой жывуць беларусы, дадаўшы падзагаловак: «Як што называецца, так і адбываецца». Вельмі многія праявы жыцьця можна растлумачыць тым, што яны ня так называюцца, — лічыць аўтар і прыводзіць прыклад:
«У школах ваенная падрыхтоўка, якая насамрэч ёсьць падрыхтоўкай да войска, дае навыкі вайсковай службы. А называецца яна „ваенная падрыхтоўка“, гэта значыць — падрыхтоўка да вайны, гэта значыць, гэтых дзяцей са школьнага веку рыхтуюць на гэтых занятках да вайны».
Ланцужок можна доўжыць блытанінай з ваенным ці вайсковым трыбуналам, ваенным ці вайсковым службоўцам ды іншымі несупадзеньнямі слова і зьместу. Аўтар сабраў шмат такіх прыкладаў і напісаў пра іх.
«Тры разьдзелы ў мяне. Гэта «Слова», «Мова» і «Народ». Я паглядзеў, як на ўзроўні лексыкі гэтыя падмены працуюць у жыцьці і скажаюць наша існаваньне, не даюць нам разьвівацца па сутнасьці, як на ўзроўні падмены мовы гэта адбываецца. І трэцяя частка, «Народ» — гэта пра тое, што адбываецца ў гісторыі з усім нашым народам, што было ў дзевятнаццатым стагодзьдзі, адкуль паўстаў міт, што беларусаў да рэвалюцыі не было. Пасьля я разглядаю сучаснасьць, я яе так ацэньваю — гэта савецкі пэрыяд, зь якога мы яшчэ ня выйшлі. Ну, я разглядаю самы цяжкі час гэтай эпохі — гэта сталінскія рэпрэсіі. І далей — будучыню ў разьдзельчыку, які ў мяне называецца «Бацькі і дзеці. Эгаізм старасьці».
Сяргей Дубавец зазначае, што пісаў сваю кнігу з чыста практычных, што да будучага чытача, меркаваньняў.
«Гэта абсалютна практычная кніжка. Тое, што бачыць чалавек кожны дзень і чаго ён ня бачыць — я зьвярнуў яго ўвагу на гэтыя рэчы».
«Раней, калі кніжкі выходзілі высокім друкам, там ужо пасьля друку нельга было нічога зьмяніць. Таму калі пасьля друку заўважаліся нейкія памылкі, апіскі, недакладнасьці, яны друкаваліся: нумар старонкі, якая недакладнасьць і як трэба чытаць насамрэч, і гэты лісток укладаўся ў кнігу. І называўся ён «Errata» — гэта значыць «заўважаныя памылкі».
Спадар Дубавец узяў гэтае слова як мэтафару для абазначэньня сытуацыі, у якой жывуць беларусы, дадаўшы падзагаловак: «Як што называецца, так і адбываецца». Вельмі многія праявы жыцьця можна растлумачыць тым, што яны ня так называюцца, — лічыць аўтар і прыводзіць прыклад:
«У школах ваенная падрыхтоўка, якая насамрэч ёсьць падрыхтоўкай да войска, дае навыкі вайсковай службы. А называецца яна „ваенная падрыхтоўка“, гэта значыць — падрыхтоўка да вайны, гэта значыць, гэтых дзяцей са школьнага веку рыхтуюць на гэтых занятках да вайны».
Ланцужок можна доўжыць блытанінай з ваенным ці вайсковым трыбуналам, ваенным ці вайсковым службоўцам ды іншымі несупадзеньнямі слова і зьместу. Аўтар сабраў шмат такіх прыкладаў і напісаў пра іх.
«Тры разьдзелы ў мяне. Гэта «Слова», «Мова» і «Народ». Я паглядзеў, як на ўзроўні лексыкі гэтыя падмены працуюць у жыцьці і скажаюць наша існаваньне, не даюць нам разьвівацца па сутнасьці, як на ўзроўні падмены мовы гэта адбываецца. І трэцяя частка, «Народ» — гэта пра тое, што адбываецца ў гісторыі з усім нашым народам, што было ў дзевятнаццатым стагодзьдзі, адкуль паўстаў міт, што беларусаў да рэвалюцыі не было. Пасьля я разглядаю сучаснасьць, я яе так ацэньваю — гэта савецкі пэрыяд, зь якога мы яшчэ ня выйшлі. Ну, я разглядаю самы цяжкі час гэтай эпохі — гэта сталінскія рэпрэсіі. І далей — будучыню ў разьдзельчыку, які ў мяне называецца «Бацькі і дзеці. Эгаізм старасьці».
Сяргей Дубавец зазначае, што пісаў сваю кнігу з чыста практычных, што да будучага чытача, меркаваньняў.
«Гэта абсалютна практычная кніжка. Тое, што бачыць чалавек кожны дзень і чаго ён ня бачыць — я зьвярнуў яго ўвагу на гэтыя рэчы».
