Першы запал спагады скончыўся, людзі стаміліся, а дапамогі ўкраінскім уцякачкам і ўцекачам, якія трапілі ў краіны Эўразьвязу, трэба ўсё больш. Тое самае і з дапамогай пацярпелым ад уладаў Беларусі. Зрэшты, так бывае пры кожным зацяжным крызісе.
Нядаўна цэнтар падтрымкі сям’і і мацярынства Матуля выдаў кнігу пра перадабортнае кансультаваньне — падручнік, як адгаворваць жанчыну ад перарываньня цяжарнасьці.
Наста Захарэвіч наведала мітынгі прыхільнікаў і праціўнікаў зносу помніка савецкім вайскоўцам ў сталіцы Латвіі. Захаваньне помніка — гэта не пытаньне павагі да продкаў, а пытаньне, ці прытрымліваецеся вы расейскіх правілаў гульні, лічыць яна.
Людзі бяруць на сябе адказнасьць і клапоцяцца пра сваю будучыню — абіраюць не нараджаць дзяцей. Падазраю, што Лукашэнка меў на ўвазе троху іншае, але, як кажуць, трэба дакладней фармуляваць свае жаданьні.
Лукашэнка добра зразумеў у 2020 годзе, што незадаволенасьць у людзей зьяўляецца тады, калі яны ведаюць, што жыцьцё можа быць лепшым.
Жорсткасьць рэжыму Лукашэнкі выходзіць на новы ўзровень — цяпер расстрэльваць зьбіраюцца ня толькі за акт тэрарызму, але і за замах на яго.
Падлеткі і дарослыя жанчыны, якія зацяжаралі ў выніку гвалту расейскіх акупантаў, ня могуць зрабіць у Польшчы аборт.
Напалоханыя і стомленыя, жанчыны, што зьбеглі ад вайны ва Ўкраіне, сутыкаюцца ня толькі з унівэрсальным наборам уцякацкіх страхаў і небясьпек. Акрамя звычайных пытаньняў кшталту «дзе жыць?» і «як зарабляць грошы?», перад імі паўстае пытаньне: як ня трапіць у сэксуальную эксплюатацыю?
Праваабарончая арганізацыя La Strada Ukraine пацьвярджае, што да яе зьвяртаюцца згвалтаваныя падчас цяперашняй вайны. Яна, сярод іншага, стварыла памятку з тлумачэньнямі, як задакумэнтаваць сэксуальны гвалт, зьвязаны з вайной.
Даволі доўгі час — а асабліва апошнія паўтара года — беларусы і беларускі выглядалі ў вачах сьвету як мілыя, спакойныя і міралюбныя людзі. Жывучы ў дзяржаве, якую называлі апошняй дыктатурай Эўропы, мы заўжды пратэставалі мірна, а на маршах нават прыбіралі за сабой, чым вельмі ганарыліся.
«Мамы, забірайце адсюль сваіх сыноў!», «Жанчыны, не пускайце сюды сваіх мужчын!» – такія заклікі апошнімі днямі гучаць ад украінскіх вайскоўцаў і мірных жыхароў і жыхарак. Непрыемна? Вельмі. Крыўдна? Так. Я б нават сказала, абразьліва. Але вельмі лягічна.
Два крыжы адпаведнай формы — і ёсьць сымбаль, які выкарыстоўваюць дэмакратычныя сілы, калі заклікаюць людзей псаваць на рэфэрэндуме свае бюлетэні.
Ёсьць такі міт, нібыта жанчыны сутыкаюцца зь перадузятым стаўленьнем і дамаганьнямі выключна ў кепска адукаваным асяродзьдзі. Гэтая ідэя — сястра-блізнятка думкі «хатні гвалт бывае толькі ў маргінальных сем’ях». Да рэальнасьці яны абедзьве ня маюць дачыненьня.
Калі мужчына хоць трошачкі паўдзельнічаў у працэсе, можна лічыць, што ён зрабіў усё.
За апошнія паўгода ў Польшчы ня менш як дзьве жанчыны памерлі праз забарону абортаў. Калі называць рэчы сваімі імёнамі, іх забілі дактары. І так склалася, што гэта ня «справы іншай краіны», а цалкам сабе праблема беларускіх жанчын.
Трапіць пад рэпрэсіі цяпер можна ня толькі за відавочна пратэстную палітычную актыўнасьць, але за любую праяву незадаволенасьці любой зьявай, зьвязанай з дзяржаўнай сыстэмай.
Падручнікі па гісторыі Беларусі маюць канцэптуальна перапісваць, і Лукашэнка прапанаваў назваць там «пэрыяд Рэчы Паспалітай акупацыяй беларускай зямлі». Аналягічных прапановаў адносна Расейскай імпэрыі і СССР прадказальна не было.
Навагодняя паездка ў жаночую калёнію — проста хрэстаматыйны прыклад садызму, які дэлегацыя спрабавала назваць клопатам пра дзяцей.
Вось захварэў ваш муж, зь якім вы жывяце ў адной кватэры і сьпіце ў адным ложку, – і нічога. Вам жа чаго дома сядзець?
Мая жалоба не з нагоды канкрэтнай сьмерці — я бядую па страчанай краіне.
Дзяржава ў Беларусі робіць усё магчымае, каб ніякай дапамогі, акрамя слодычаў, дзеці не атрымалі. Шмат праектаў, накіраваных на сапраўдную дапамогу дзецям, аказаліся пад пагрозай.
Аднойчы я прыйшла на рутынны прыём да гінэкалягіні і папрасіла даць мне накіраваньне на аналізы на ВІЧ, сыфіліс і гепатыт. Яна зьмянілася ў твары, спытала, навошта мне гэта, і далей паводзілася дужа перадузята.
Калі мне было 19 гадоў, Вольга Гарбунова ўратавала мне жыцьцё. Тады яна была дырэктаркай «Радзіславы», кіравала схованкай для жанчын, пацярпелых ад хатняга гвалту, і вяла групу ўзаемападтрымкі жанчын. І калі б аднойчы яна не запрасіла мяне ў гэтую групу, я б, хутчэй за ўсё, была цяпер нябожчыцай.
У карціне сьвету ўсё было проста — тыран і агрэсар прыгнятае народ, які з апошніх сілаў спрабуе вызваліцца з гэтага жаху. Але зь міграцыйным крызісам сытуацыя ўскладнілася.
Трагедыя ня столькі ў тым, што Лукашэнка нясе лухту. Трагедыя ў тым, што гэтай лухце падпарадкоўваюцца прафэсіяналы.
У гэтым годзе тыдзень без абортаў і ўвесь патас вакол яго нагадвае мне бясконцыя відэа, на якіх зьбітыя і напалоханыя людзі нібыта прызнаюцца ў злачынствах і расказваюць, як любяць улады.
Па словах протаярэя Фёдара Поўнага, сьвятары ідуць у школу не прапаведаваць, а ачалавечваць. Аказалася, што пасьля больш чым года бесьперапынных катаваньняў у ізалятарах і турмах ачалавечваць трэба акурат дзяцей.
Аказалася, у Беларусі працягваюць зьбіраць подпісы супраць зьменаў у заканадаўства, якія супрацьстаялі б хатняму гвалту. Але калі пару гадоў таму такі збор шырока анансаваўся, цяпер усё адбываецца неяк таемна.
Вы мусіце разумець, што ўсе дакумэнты і доказы, датычныя справы Бандарэнкі, знаходзяцца ў бясьпечным месцы, і што аднойчы іх перададуць новаму сьледзтву. І вы ж разумееце, што лёгка можаце стаць наступным Раманам Бандарэнкам, калі «нешта пойдзе ня так».
Улады ліквідуюць грамадзкае аб’яднаньне «Радзіслава», якое шмат гадоў дапамагала жанчынам, пацярпелым ад хатняга гвалту. Рэжым ня можа дапусьціць, каб нават на сямейным узроўні пацярпелыя маглі сыходзіць, піша блогерка Наста Захарэвіч. Што ўжо казаць пра ўзровень цэлай краіны?
Можна доўга спрачацца, ці правільнымі былі стратэгіі супраціву ў 2020 годзе, але адно бясспрэчна — у гэтым супраціве мы па-новаму адкрылі для сябе дабрачыннасьць і валянтэрства. І гэта акурат тое, што шмат каму з нас дапамагло прайсьці празь пекла зь меншымі стратамі.
Журналістка Наста Захарэвіч, якая атрымала палітычны прытулак у Латвіі, піша пра цяперашнюю сытуацыю на мяжы Беларусі і Эўразьвязу.
Калі раней царква магла ўплываць на законы і ўвогуле мела рэальную ўладу, цяпер яна пераўтварылася ў служку нават не дзяржавы, а асабіста Аляксандра Лукашэнкі.
Дэманстратыўны гуманізм так званых уладаў Беларусі разьлічаны хіба на тых, у каго памяць, як у залатой рыбкі, і хто пасьпеў забыць, як катавалі людзей у Беларусі цягам апошняга году.
У Беларусі, дзе «часам не да законаў», разглядаюць новы законапраект, які мог бы стаць вялікім прарывам у супрацьдзеяньні хатняму гвалту. Але д’ябал, як звычайна, у дэталях.
Рэжым Лукашэнкі баіцца ня толькі нацыянальна арыентаванай актыўнасьці, але і жаночай эмансыпацыі.
Я напісала, што бібліятэкі будуць толькі ў турмах, бо ўсе прыстойныя людзі будуць сядзець. Наступныя дзевяць гадоў я лічыла гэты свой учынак праявай юнацкага максымалізму, але, як аказалася, амаль не памылілася.
Даволі прадказальна мае папярэднія ўяўленьні пра лягер цалкам зруйнаваліся, — я не таго загадзя баялася і ня тых радасьцяў чакала.
Нас катуюць, мы да гэтага звыкаем і ўвесь час прыніжаем свае пакуты параўнаньнем зь іншымі людзьмі, якім прыйшлося яшчэ горш.
Пакуль публічная падтрымка ці прынамсі адсутнасьць асуджэньня рэжыму будзе ўмовай для працы ў мэдыцыне, сытуацыя будзе пагаршацца.
Калі хочаце хутчэйшай адмены санкцый — пазбаўляйце рэжым Лукашэнкі сваёй падтрымкі. Чым менш людзей будзе дапамагаць яму ўтрымліваць уладу, тым хутчэй скончыцца гэтае пекла.
Ніводнае слова, сказанае палітвязьнямі іх катам, нельга лічыць праўдай, і ні за якія «прызнаньні» іх нельга асуджаць. Усё гэта — наступствы катаваньняў і знак таго, што чалавек яшчэ не да канца зламаны і дагэтуль змагаецца за жыцьцё.
Калі «за ўдзел у несанкцыянаваным масавым мерапрыемстве» затрымалі адну маю знаёмую, да яе дамоў прыйшлі з ператрусам. Дома ж была толькі вельмі немаладая маці, і пасьля такога сюрпрызу ад уладаў у яе рэзка пагоршылася здароўе, і яна зусім перастала хадзіць.
Як толькі ўлады адносяць кагосьці да «чужых», гэты чалавек аўтаматычна пазбаўляецца большасьці прапісаных і тым больш непісаных правоў.
Здавалася б, пасьля жахаў Другой сусьветнай вайны, зь якімі сутыкнулася Беларусь, тут як нідзе мусіць шанавацца лёзунг «ніколі зноў», але ў рэальнасьці куды больш папулярным усё яшчэ застаецца «можам паўтарыць».
Беларускі пратэст канчаткова перамог на ўзроўні сьвядомасьці. Больш ня можа быць сумневаў, бо проста цяпер мы назіраем, як руйнуецца адзін з найважнейшых падмуркаў старой сыстэмы каштоўнасьцяў — паміраюць конкурсы прыгажосьці.
У два разы павялічылася колькасьць так званых самотных татаў, якія самі выхоўваюць дзяцей. Колькасьць самотных маці таксама павялічылася.
Улады ў Беларусі заўжды казалі пра сьвятасьць мацярынства. Тое, што цяпер з гэтых жанчын зьдзекуюцца — гэта прадуманая акцыя запалохваньня ўсіх астатніх.
Нас наўмысна заражалі і забівалі, нам наўмысна адмаўлялі ў мэдычнай дапамозе на дзяржаўным узроўні.
Ня хочаш парушаць закон, але і вяртаньне да этыкі і гуманнасьці — таксама не тваё? Тады проста зьмяні закон.
Загрузіць яшчэ
