За апошнія месяцы я назіраў ажно дзьве дыскусіі па той самай вельмі цікавай тэме — тэме добрасьці ці дрэннасьці такой рэчы, як «беларускі парадак».
Cлова «Belarus» супярэчыць традыцыйным назвам Беларусі ў заходнеэўрапейскіх мовах. Куды больш мэтазгодна было б перакладаць «Беларусь» індывідуальна як «Белая Русь» (не «Белая Расея»).
Удумацца толькі: незалежная беларуская дзяржава! Хай аўтарытарная і міжнародна-ізаляваная... Сто гадоў таму пра такое можна было толькі марыць.
Пра войны мінулых стагодзьдзяў мы ня памятаем. Пра Другую Сусьветную мы абавязаныя памятаць, каб такое больш ніколі не паўтарылася.
Мой дом не зьяўляецца «кананічнай тэрыторыяй» РПЦ. Мая душа не зьяўляецца «кананічнай тэрыторыяй» РПЦ. І Беларусь таксама нічыёй «кананічнай тэрыторыяй» не зьяўляецца.
25 сакавіка — гэта жывы пульс жывога беларускага грамадзтва, жывой і сапраўднай беларускай нацыі. Піша Алесь Чайчыц.
Беларусь была і застаецца арэнай процістаяньня вонкавых сілаў замест таго, каб быць самастойным гульцом з самастойнымі інтарэсамі.
Калі я амаль пару дзесяцігодзьдзяў таму зацікавіўся гісторыяй, мовай і культурай сваёй гістарычнай радзімы Беларусі, для мяне, канечне ж, важным наноў адкрытым рамантычным складнікам беларушчыны была спадчына Вялікага княства Літоўскага.
Забаўна, што рэжым А. Лукашэнкі ў цяперашні час можа з большай пэўнасьцю давяраць нацыянальна-дэмакратычнай проэўрапейскай апазыцыі, чым сваім традыцыйным ідэалягічным камісарам.
Калі тваёй веры можна нанесьці шкоду якісьці дурацкі малюнак — значыць, твая вера нічога ня вартая. Піша Алесь Чайчыц.
