بلاګونه

خبر دی چې پېښور کې چارواکو شربت ګله نېولې ده. شریت ګله د خپلو ځلېدونکیو شنو سترګو د یو انځور له وجې په ګړده نړۍ کې زیات شهرت ترلاسه کړی و، خو پاکستان هغه هم په ارامه پرېنښوده. له دې اندازه لګېدلی شي چې پاکستان له افغانانو او افغانستان سره څومره مینه لري؟

زه دلته په اروپا کې اوسېږم، یوازې شپږ کاله مې تېر شوي، زه د کډوال په حیث هم دلته نه یم راغلی، خو زما ماشومانو ته یې د اوږدې مودې وېزه ورکړې چې په ختمېدو به یې شهریت هم ورکړي. زه په خپله او مېرمن مې د دې باوجود چې په امریکا کې نه اوسو خو موږ ته یې د ګرین کارتونو په راکولو شنه څراغونه ښکاره کړي چې دلته هم راتلی شئ.

دا یوازې زما کیسه نه ده، داسې په لکونو پښتانه او افغانان په ګړده نړۍ کې شته چې له یوڅو کلونو تېرولو پس ورته ځايي حکومتونو شهریت ورکړی او دا خلک یې خپل کړي دي. خو په پاکستان کې شربت ګلې او نورو کډوالو له دېرشو زیات کلونه تېر کړل، خو لا هم پردي دي.

هوښیار پردي هم غاړېباسي - کمعقل خپل پردي کوي ژړاراځینه

شربت ګله په پېښور کې ماشومه لویه شوه. په دې ښار کې یې غربت ولیده، تودې سړې یې وګاللې، همدلته یې پیغلتوب وکړ، ځوانه شوه، مشهوره شوه، واده یې وکړ او د بچو مور شوه خو د شنو سترګو دغه مېرمن بیا هم د پاکستان په سترګو کې ونه ځلېده او ونیول شوه.

شربت ګله او نور افغان ګلونه د پاکستان د شهریت وږې نه دي، خو په پېښور مین دي. ښکلی پېښور اوس د پاکستان په نقشه کې دی، خو له دې ښاره د پښتنو او افغانانو بېلول اوبه په ډانګ بېلول دي. که شربت ګلې یا کوم بل افغان شناختي کارت اخیستی هم وي نو یوازې د دې لپاره چې په خپلې خوارۍ مزدورۍ ګټلو پیسو یا د چا لخوا د مرسته شویو روپیو ټکو په بدل کې ځان ته یوه جونګړه جوړه کړي چې بغیر له اسنادونو ممکن نه دی.

زه دلته په پراګ کې هغه بله ورځ د کورونو د سامان یوې لویې مغازې ته ولاړم، هلته مې قالینونه هم پکې ولیدل، تر ټولو قیمتي قالینونه پکې د پاکستان وو. ما په پېښور کې وخت تېر کړی، د خراسان کېمپ، د اټک د کډوالو کورونه او په پېښور کې د قالینونو مارکیټونه مې لیدلي چې افغان کاریګر پکې قالینونه جوړوي او بیا همدغه قالینونه نړیوال مارکیټ ته ځي او د پاکستان نوم پرې لیکل کېږي.

یو وخت پاکستان ترکمنو قالین جوړونکیو ته ویلي ول چې تاسو (ښه کډوال) یئ او موږبه درته شناختي کارتونه درکړو. کېدای شي ورکړي یې هم وي، خو: هم مې ووژني پخپله هم په ما پسې ژړا کړه، لرې نه ده چې بله ورځ یې هغوی هم د تورو تمبو شاته غورځولي وي.

دا ښه خبره ده چې افغان حکومت د شربت ګلې دوسیه څېړي او په اسلام اباد کې د افغانستان سفیر عمر زاخېلوال وايي، دوی به د خپلې شربت ګلې پوښتنه کوي، ځکه چې هغه د افغانستان د مظلومیت ژوندی انځور دی چې په تېرو څلورو لسیزو کې یې د نړۍ پام ځان ته راګرځولی دی.

شربت ګله به زندان نه راخلاصه شي، د لوی افغانستان په سینه کې به ځان له یوه جونګړه هم ومومي او دا کار به نورو افغان کډوالو ته هم دا خبره واضحه کړي چې نور دې نو خیالي خوبونه پریږدي او د خپل ابۍ دادا وطن ته لاړ شي، ځکه چې پردی وطن د مېړو قدر کموینه.

نه حجره پاتې شوه، نه جومات او د کور خو راته غږ مه کوه. د باړې یو سپین ږیری بابا وایي، پخواني اخترونه اوس چېرته پاتې شول، د سړې ډوډۍ سره به خوشاله وو، د خپل پټي ساګ او غنم وو، ډېره ښایسته سیمه وه، او تر ټولو مهمه دا چې امن وو.

د باړې شکیل اپرېدی وایي چې کورونه وران شول نو د اختر مبارکی له به چیرته ورځي، خېمې ته؟

او اوس هسې هم یو په ”کما شو بل په اما“، له یوه بله په کېمپونو کې ورک شو، څه به اختر وي، څه به یې خوند:

اختر به وي جانان به نه وي ــ خدایه ته ورک کې بې دیدنه اخترونه

د وزیرستان او خېبر په بې کوره کړل شوو روژه هم سخته وه، او اختر یې هم ګران دی، نه یې د بچو نوې جامې شته، نه یې د مېرمنو هغه پخلي او نه د دوی هغه حجره او جمات کې راټولېدل.

په پښتنو کې تر ټولو بده ښېره ده: وایي ”خانه دې خرابه شه“، یعني کور دې وران شه. دا تر ټولو سخته خبره ده. او له دوی سره هم داسې وشو، کور او خانه یې ورانه شوه، او ”نه توره ګنا او نه سپینه“.

په ما دې وکو په تا وشه ــ په کور دې راشه بې بارانه سېلاوونه

د پښتنو د کورونو او سکولونو د ورانولو او تباه کولو خلک که په تورو جامو کې دي او که په سپینو کې دواړو غاړو پرې ښه زړه یخ کړ، د دغه دښمن لکه د اوښ فتنه ده، نه سړېږي او نه کمېږي.

چې نورې ټولې کانې یې پرې وکړې نو په اخره کې یې له سواته تر خېبره او وزیرستانه له کورونو په زوره واېستل، بیا یې ورله دغه کورونه وران کړل، او اوس یې په منتونو هم لا نه لېږي. د دښمن پر دوی دغه د خاورو کچه کورونه هم نه دي پېرزو، ځکه چې دغه د دوست په جامه کې دښمن پوهېږي د ده کچه کور څومره قیمتي دی، په میلیونونو او اربونو ډالرو یې خرصوي، خبره یوازې د کور هم نه ده، خو ولې د کور هم ده.

د باړې یو اپرېدی بابا وایي داسې نه ده چې ګنې پېښور یې خپل وطن نه دی خو هغه وایي کنه : خپله کوره او ګله کوره!

نه سپېلنی شوم نه لوګی شوم ــ نه لیونی شوم نه مې زړه صبر کوینه