بلاګونه

خدای نور ناصر کوټه

له کومه وخته چې مې د کوټې د علي اباد سیمې تر چاودنې وروسته د بولان ميډيکل روغتون او بیا د هزاره ټاون د يوې امام باړې حالات لیدلی، او اوس چې د دې څو کرښو لیکو ته ناست یم. نه پوهېږم زما د سترګو لیدلي حالاتو او زما د زړه درد ته ټکي له کومه راوړم او څه وکاروم. په دې هم نه پوهېږم چې د کومې مور ژړا او فریاد ولیکم. د روغتون د هغو مړيو په اړه ولیکم، چې په مځکه يې کوړه کړي وو او که د هغو ميرمنو او ماشومانو د سوځل شویو مړيو په هکله، چې پېژندګلوي يې لاهم شوې نه ده.

کله چې چاودنه شوې، له هغه راهیسي تر اوسه پورې مې يوه نه دوه نه بلکې ډېری داسې پېښې وليدې، چې هر څو به مي زړه ورته ټینګ کړ، هیڅ نه کېده. او اخر به مې کار په منځ پرېښود، او بهر به ترې ووتم. يوه دردناکه پېښه مې د هزاره ټاون په يوې امام باړې کې وليده، چې له روغتونه يې د ماشومانو ټکړې تکړې په پلاسټکي کڅوړو (خلتو) کې راخیستي وو.

د هزاره و مېرمنې به دې کڅوړو ته راغلې، خلته به يې پورته کړه، د ماشوم سر او څېره به يې وکته، بیرته به يې کښېښوده. ځکه چې هغه به ددې زوي یا لمسی نه وو، د کوم بل چا به وو. لږ تر لږه اته میرمني مې داسې وليدې، خو په دې وخت کې مې هم د يوې په سترګو کې اوښکي ونه ليدې. البته رنګونه يې الوتي وو. داسې ښکارېدې، لکه چې د نورې يې په سترګو کې اوښکې ختمې شوې وې. او ولې به لا نه ختمېدې؟؟؟

تردې چاودنې وړاندې مې هم د ډېری چاودنو رپوټنګ کړی. دوه خبریالان ملګري مي په چاودنو کې ټکړې ټکړې لیدلي. انسانان مې لیدلي، چې اوور پرې بل وي، او الېیل شوي وي. خو دلته چې مې څومره درد محسوسه کړ، کله مې هم محسوسه کړی نه دی.

دا يوې خوا ته چې نه يواځې مې د ماشومانو ټکړې ټکړې جسدونه ولیدل، بلکې ښځې او نارينه هم له پيژندګلوۍ وتلي وو. خو په یوه خبره کې مې ډېر سوچ بند دی، او هغه دا چې ابوبکر صدیق د هغې وسله والې ډلې ویاند دی، چې د دې چاودنې مسوولیت يې رسنیو ته منلی. ابوبکر صدیق ادعا کوي، اهل تشیع کافران دي، او وژل يې دده خبره په ثواب دی. ابوبکر ادعا کوي، شیعه ګان د صحابه کرام رضی الله تعالی عنه په شان کې ګستاخي کوي... آیا دا ګستاخي نه ده، چې د ابوبکر صدیق نوم د دغسې چاودنو د مسوولیت اخیستلو په وخت کارول کېږي؟؟؟

اهل تشیع چې کله د جنورۍ له لسمې بیا تر څوارلسمې پورې احتجاج کاوو، او لويه غوښتنه يې دا وه، چې په صوبه کې دې ګورنر راج ولګول شي.

ګورنر راج څه مانا؟ زما په فکر هغه څوک چې د دې پېښو تر شا يې لاس دی، چې ټوله نړۍ يې ښه پېژني. کله چې اهل تشیع د جنورۍ په میاشت کې د ګورنر راج د لګېدو غوښتنه کول، نو ماته به هغه متل بیا بیا مخې ته درېده، چې وايي؛ بابا راته ویل؛ له ده يې ګوره...

نیازموساخیل،کوټه

په خدای که مې هغه بله شپه سم خوب کړی وې،کله چې زموږ ګاونډي ګلو آکا راته ووېل چې هغوی له تېرو څو کلونو راهیسې د غوښې نوم په خوله نه دی اخیستی او نه یې غوښه لیدلې ده. که څه هم زړه مې دا خبره نه منې چې له کلونو کلونو دې څوک د غوښې خوړلو ارمان ولري؟ مګر چې کله مې حقیقي ژوند ته وکتل، نو واقعي خبره هم دغسې وه .په وطن کې دا وخت د پوسه غوښه کیلو په ۵۵۰ سوه اونوره غوښه هم تر ۳۰۰ کمه نه شي ترلاسه کېدی.

خبره د غوښې خوړلو نه ده،بلکې خبره د بې وزلۍ،غربت،بې وسۍ او بې چارګۍ ده،چې اوس په وطن کې خوره وره ده.

هغه بله ورځ د بلوچستان په ختم کړل شوي حکومت کې یو وزیر سره مې خبرې کولې.ده راته وویل، چې ده د خلکو بیخې زیات خدمت کړی دی او ګنې نوکریانې یې بې روزګاره ځوانانو ته ور کړې دي،خو بیا هم د ده په وېنا،د خلکو له اړخه د نوکریو ترلاسه کولو غوښتنې کمې شوې نه دي،بلکې نورې هم زیاتې شوې دي. ما په ځواب کې ورته ووېل، که تاسو د خلکو ژوند آسانه کړی او ګراني مو قابو کړې وای،خلک به ګرسره نوکرۍ غوښتلو ته سوچ هم نه وو کړی.

یو څه کاله مخکې،چې لا هم هوس او حرص نه وو زیات شوی. په وطن کې د خلکو ژوند دومره آسانه وو چې هغوي به په ۱۰ مېږو،۵ پسونو او یوه منډو(جونګړه) کې دومره خوشحاله ژوند تېراوی چې د نه منلو وه. زما خپل آکا یو ورځ راته ووېل چې په ۱۹۹۰ لسیزه کې په موساخېل بازار کې د بېلابېلو سرکاري محکمو افسران به ګرځېدل او خلکو ته بې د نوکریو کولو خواست کاوی،مګر چا به سلام ته ځواب هم نه ویلی. مګر اوس......افسوس،نن سبا هغه اور لګېدلی دی چې نه اوړه پېدا کېږي،نه غوړي او نه دال.....هر څه د وطن د خوار وګړي تر اوس بهر شو.

غریب کس که مزدوري وکړي، نو هغه هم عارضي کار وي او ګټه یې د ورځې تر ۳۰۰ زیاته نه وي، مګر د ژوند ټول بنیادي څیزونه تر دغې شمېرې زیات ګران دي.بیا به یقینًا په ټولنه کې د یوه موباېل او ساییکل پر سر مرګونه هم کېږي او نور بد کارونه به عام کېږي.

ډېر ماشومان مې لیدلي دي چې په هوټل کې کارونه کوي،مګر سکول او مکتب ته په دې نه ښي تللی چې معمولي خرڅې یې هم د پلرونو له وسه بهر وي. مګر بلې خوا ته که بیا ورته وګورو،نو واکمنانو خپلې خېټې دومره مړې کړې چې اوس د بدهضمۍ له لاسه باکۍ (اُلټۍ)ورځي او په دې حیران دي چې په څه طریقه خواړه هضم کړي؟ د دوی مرغن خوراکونه له ٫٫سویټ ډش٬٬ نه بغېر پوره کېږي نه........څومره د ژړا مقام دی! څومره د افسوس خبره ده، یو خوا ته خلک له لوږې مري او په دې حیران دي چې یو ګوله ډوډۍ څنګه ترلاسه کړي او بلې خوا ته واکمنان په روغتونونو کې د بدهضمۍ درملنه کوي.......!واقعي زما په وطن کې یو خوا ته د لوږې انتها ده،بلې خوا ته د بد هضمۍ انتها