Гэты дзіўны рэфэрэндум, які нікому не патрэбен (у тым ліку самому Лукашэнку), прайшоў. Ён адбыўся ў традыцыйным беларускім фармаце. Наўрад ці ёсьць сэнс аналізаваць афіцыйныя лічбы, названыя ЦВК: гэта ня мае істотнага значэньня.
Калі ва Ўкраіне стане зусім горача і ўласнага рэзэрву маладых расейскіх мужчын ваенкаматам РФ стане бракаваць, Лукашэнку, відавочна, аддадуць з Крамля адпаведны загад: увесьці ва Ўкраіну беларускія войскі. І няхай паспрабуе яго ня выканаць.
Лукашэнка быў зацікаўлены толькі ў нагнятаньні напружанасьці. Сапраўднай вайны ён наўрад ці хацеў. Бо гэта вялізны шок для народу, дзяржавы зь непрагназаванымі наступствамі.
Шмат украінцаў пытаюцца ў сацсетках, чаму Беларусь дазволіла расейцам атакаваць Украіну са сваёй тэрыторыі і чаму беларусы не спынілі расейскіх танкаў. «У сытуацыі вайны гэтыя нюансы мала значаць, бо вам цяпер не да іх, але яны павінны прагучаць», — піша ў ФБ журналіст Дзьмітры Гурневіч.
25 лютага, другі дзень вайны, якая вядзецца супраць Украіны ў тым ліку і зь беларускай тэрыторыі. Чым заняты ў гэты дзень Лукашэнка?
24 лютага Расея пачала вайну супраць Украіны. Лукашэнка адмаўляе ўдзел Беларусі ў гэтым канфлікце.
Адна рэч, калі б той сьвет існаваў толькі ў хваравітых уяўленьнях і трызьненьнях аматара імпэрскай гісторыі. Зусім іншая — калі ён рэальна мае магчымасьць паспрабаваць перакроіць сваімі нажніцамі гэты сьвет і калі пад гэтыя нажніцы могуць трапіць лёсы тысяч і мільёнаў людзей.
Радыё Свабода публікуе фрагмэнты другога тому кнігі Сяргея Абламейкі «Невядомы Менск. Гісторыя зьнікненьня». У кнізе расказваецца, як Менск у ХХ стагодзьдзі страціў сваю самую старую частку — раён Замчышча, Нізкага і Рыбнага рынкаў, які называўся Старым горадам. Чытайце кожную сераду і суботу.
Знакавым выступ Уладзіміра Пуціна робіць ня толькі заява аб прызнаньні незалежнасьці «ДНР» і «ЛНР», але і яе філязофскае абгрунтаваньне. А яно вельмі адметнае.
Калі іх незалежнасьць прызнаецца ў межах больш шырокіх, чым апісаныя ў Менскіх пагадненьнях, то, безумоўна, так. За зямлю, якую ўкраінцы кантралююць, яны будуць ваяваць
Расейскія войскі застаюцца ў Беларусі на няпэўны тэрмін. Многія пасьпяшаліся абвясьціць, што гэта — канец беларускай незалежнасьці. Ці сапраўды так?
Калі савецкі міністар Грамыка быў «містэрам Не», то беларускага кіраўніка цяпер можна назваць «містэрам Ніхто».
Міністар абароны Беларусі Віктар Хрэнін, заявіў, што хоць вучэньні закончыліся, тым ня менш расейкія войскі застануцца ў Беларусі. На няпэўны тэрмін.
Тэма помсты ў выступах і інтэрвію Лукашэнкі — адна з ключавых. Не пра дараваньне і прымірэньне ён увесь час нагадвае, а пра жорсткае пакараньне тых, хто адважыўся пайсьці супраць яго.
Два крыжы адпаведнай формы — і ёсьць сымбаль, які выкарыстоўваюць дэмакратычныя сілы, калі заклікаюць людзей псаваць на рэфэрэндуме свае бюлетэні.
Выказваньні Лукашэнкі 17 лютага яскрава паказваюць ступень залежнасьці афіцыйнага Менску ад Масквы.
Мы мусім вітаць і будаваць кааліцыю з усімі, хто падзяляе нашы ідэалы беларускай незалежнай нацыянальна-дэмакратычнай дзяржавы. Пачаткам супрацы мусіць быць прызнаньне посьпехаў патэнцыйнага саюзьніка і прызнаньне слабых месцаў нашага грамадзтва.
Прэсавая канфэрэнцыя міністра замежных спраў Беларусі Ўладзімера Макея стала ў пэўным сэнсе нечаканасьцю.
Чалавеку, ня звыкламу да зьняваг, агрэсіі і хамства, чытаць і слухаць дзяржаўную прапаганду цяжка. Прычым з часам усё цяжэй. Зьніжэньне рысы дазволенага адбываецца паступова, але хутка і няўхільна.
Дадзеныя леташняга лістападаўскага апытаньня брытанскага дасьледчага цэнтра Chatham House сьведчаць аб глыбокім расколе беларускага грамадзтва
Што гэта: вялікая містыфікацыя і маштабная спроба шантажу? Ці нас сапраўды чакае вялікая вайна? Растлумачыць паводзіны Крамля толькі рацыянальнымі прагматычнымі матывамі немагчыма.
Ёсьць такі міт, нібыта жанчыны сутыкаюцца зь перадузятым стаўленьнем і дамаганьнямі выключна ў кепска адукаваным асяродзьдзі. Гэтая ідэя — сястра-блізнятка думкі «хатні гвалт бывае толькі ў маргінальных сем’ях». Да рэальнасьці яны абедзьве ня маюць дачыненьня.
10 лютага пачаліся беларуска-расейскія вучэньні «Саюзная рашучасьць — 2022», якія з самага пачатку выклікалі вялікі ажыятаж, нямала алярмісцкіх прагнозаў. Шмат хто назваў іх сродкам акупацыі Беларусі.
Праблема ў тым, што ўдзел Беларусі ў чужых войнах непапулярны і ў асяродзьдзі прыхільнікаў Лукашэнкі. І цяпер гэта нечакана вылілася ў скандал, піша палітычны аглядальнік Валер Карбалевіч.
Многіх уразіў экзальтаваны, узьнёслы, рабалепны панэгірык прапагандыста Азаронка ў адрас Лукашэнкі, паказаны на мінулым тыдні ў эфіры дзяржаўнага тэлеканала СТВ.
У штогадовым пасланьні Лукашэнка назваў дзьве прычыны, зь якіх Беларусь будзе ваяваць: напад на Беларусь і напад на РФ. У інтэрвію Салаўёву ён назваў трэцюю — напад Украіны на Данбас
Чаму беларусы маўчаць, назіраючы, як чужыя танкавыя гусеніцы «бразгаюць» ужо не за Бугам (чым палохаў Лукашэнка ў жніўні 2020-га), а па родных гасьцінцах і прасёлках, па берагах Прыпяці, Сожа і Дняпра?
Падаецца, адказ на пытаньне, чаму Лукашэнка на мяжы прыніжэньня пагаджаецца дэманстраваць ляяльнасьць Маскве, палягае ў тым, што цяпер для яго ёсьць больш важныя рэчы, чым рэпутацыя.
Калі мужчына хоць трошачкі паўдзельнічаў у працэсе, можна лічыць, што ён зрабіў усё.
Цяпер кожны беларус ведае: на вайну яго ці ягоных дзяцей пашлюць толькі ў тым выпадку, калі на Беларусь ці на Расею нападзе вораг (так паабяцаў Лукашэнка). Праблема, аднак, у тым, як даведацца, хто на каго напаў?
Калі ўлады нарэшце адменяць забарону на наземны выезд з краіны? Ужо больш як год журналісты штомесяц зьвяртаюцца з гэтым пытаньнем да чыноўнікаў. І ня чуюць нічога пэўнага ў адказ.
Вяртаньня да эпохі стабільнасьці, якая існавала перад прэзыдэнцкімі выбарамі, ня будзе. Пэрыяд турбулентнасьці — гэта надоўга, на ўвесь час існаваньня цяперашняга рэжыму.
За апошнія паўгода ў Польшчы ня менш як дзьве жанчыны памерлі праз забарону абортаў. Калі называць рэчы сваімі імёнамі, іх забілі дактары. І так склалася, што гэта ня «справы іншай краіны», а цалкам сабе праблема беларускіх жанчын.
Апошнім часам Лукашэнка амаль кожны дзень гаворыць пра вайну. Прычым зь любой нагоды. Нават калі выступае перад навукоўцамі. Адбываецца рутынізацыя самой ідэі вайны, яе магчымасьці.
Амаль штодня зьяўляюцца паведамленьні пра тых беларускіх палітуцекачоў, якія наважыліся вярнуцца на радзіму.
Кожны дзень вядучыя журналісты ўсіх краін расказваюць нам пра тое, як Уладзімір Пуцін рыхтуецца да захопу Ўкраіны. Навала ваенных сіл каля межаў; вучэньні ў Беларусі; брытанскае МЗС нават называе імя чалавека, які павінен у выпадку посьпеху расейскіх плянаў узначаліць пракрамлёўскі ўрад.
Старэйшы навуковы супрацоўнік Эўразійскага цэнтру «Атлянтычнай Рады» Браян Уітмар аналізуе спосабы, якімі Расея можа выкарыстаць афіцыйны Менск супраць Украіны.
Трапіць пад рэпрэсіі цяпер можна ня толькі за відавочна пратэстную палітычную актыўнасьць, але за любую праяву незадаволенасьці любой зьявай, зьвязанай з дзяржаўнай сыстэмай.
Стратэгія прымусовай легітымнасьці даведзеная да лягічнага канца. Навошта гуляць у дэмакратыю, калі можна гэтага не рабіць.
Сьнежаньская агаворка Аляксандра Лукашэнкі пра тое, што рэфэрэндум у лютым адбудзецца, «калі не пачнецца вайна», ледзь ня штодня набывае новыя сэнс і зьмест.
Увод расейскіх войскаў у Беларусь са сталым іх захаваньнем у краіне можа быць самастойнай мэтай Крамля, гэта неабавязкова ператворыцца ў напад на Ўкраіну з поўначы
Загрузіць яшчэ
