Гісторыя пра Міколу Статкевіча, якога неяк чарговы раз судзілі «на суткі». «Встать, суд идёт!» Спадар Статкевіч не зварухнуўся. Судзьдзя настойвае, каб падсудны ўзьняўся. Падсудны з усьмешкай адмаўляецца. «Я вас пакараю за непавагу да суду!» – «Што вам загадаюць, тое вы і зробіце!» – парыруе Мікола Статкевіч. Судзьдзя вылятае з залі пасяджэньняў уся чырвоная. Праз паўгадзіны вяртаецца і працягвае пасяджэньне, нібыта нічога не было.
Гісторыя прыгадалася, калі прачытаў, што міністар унутраных спраў Ігар Шуневіч заявіў пра новы канцэпт стаўленьня міліцыі да вулічных акцый: «Беларуская міліцыя адмовілася ад вулічных затрыманьняў у часе несанкцыянаваных акцый пратэсту». Вось узяла – і адмовілася. Перадумала міліцыя. «Сама».
Улада сур'ёзна занепакоеная іміджам міліцыі. Крыху раней усё той самы міністар Шуневіч паскардзіўся: «Супраць міліцыі пачалася інфармацыйная вайна». Ані назваў, ані імёнаў, ані канкрэтных прыкладаў. «Вайна» – гэта не адзінкавыя выпадкі, гэта шырокі скаардынаваны фронт. Дзе прыклады такой маштабнай зьявы? Па сутнасьці, спадар міністар паўтарыў тэзіс, агучаны перад тым газэтай Адміністрацыі прэзыдэнта «Советская Белоруссия». Пакідаю ў арыгінале, каб перадаць дух часопіса «Крокодил» часоў росквіту застою:
– «С организаторами и координаторами черного пиара все понятно: раздувают скандалы, вдохновляют молодежь на провокации, четко следуя пунктам переведенных с английского методичек по разжиганию костров так называемых «цветных революций».
Таксама ў артыкуле аніводнага канкрэтнага прыкладу. Такое адчуваньне, што гэта пасланьне Юстаса Алексу. І карэспандэнт, і адрасат разумеюць, пра што гаворка. А для публікі – празрысты намёк на «пагрозу каляровых рэвалюцый». Пужалка.
Зноў нагадвае рапарт галоўнакамандуючаму, як і ў выпадку з тэмай беларусаў на ўкраінскай вайне, якую міліцыя агучыла таксама праз «Советскую Белоруссию». Дзе праз агульнае «разьбяромся» выразна тырчаць вушы барацьбы з «неугодными ідеологическими элементами».
Хутчэй за ўсё, шырокая публіка сапраўды ня ведае маштабу адмоўнай тэндэнцыі ў стаўленьні да міліцыі. Сытуацыя з аднаго боку замоўчваецца, зь іншага – «трэба рэагаваць».
Насамрэч, добрыя ўчынкі міліцыянтаў робяцца мэдыйнай падзеяй. Гэтаксама, як і дрэнныя ўчынкі. Толькі вось чаму дрэнныя значна пераважаюць у СМІ і сацсетках? «Злыя сілы» наўмысна скажаюць рэальнасьць, ці такі стан рэчаў?
З апошняга гучнага – зьбіцьцё журналіста Паўла Дабравольскага. Вось пабоі, вось сьведкі, якія чулі гукі ўдараў. Факты не прызнае ні міліцыя, ні сьледчы камітэт, ні суд. Што гэта было? У народзе скажуць проста – «палітыка».
Міністэрства ўнутраных спраў задумала паставіць помнік паліцэйскаму Расейскай імпэрыі. На момант пачатку ХХ ст. царская паліцыя, апроч непасрэдных прафэсійных задачаў, займалася падтрымкай палітычнага перасьледу апанэнтаў царскай улады. Можна было б тых паліцэйскіх назваць пярэваратнямі ў пагонах, толькі адказ быў сур'ёзна аргумэнтаваны – «мы служым Яго Вялікасьці Гасудару».
Можа так проста супала, можа ідэя помніка – ад недахопу адукацыі, атрыманай у СССР? Няведаньне, што гарадзкая варта была ў Менску як мінімум ад 1499 году, калі горад атрымаў права самакіраваньня – Магдэбурскае права.
У кожным разе, пакуль Міністэрства ўнутраных спраў, апроч барацьбы са злачыннасьцю, будзе паралельна выконваць функцыю «царскай ахранкі», палепшыць імідж не атрымаецца.
Толькі калі міліцыянт будзе памятаць, што ён найперш грамадзянін, а пасьля ўжо сяржан-маёр-генэрал, тады пачне зьмяняцца імідж міліцыі, бо пачнуць зьмяняцца паводзіны і ўчынкі людзей у пагонах.
Меркаваньні, выказаныя ў блогах, перадаюць погляды саміх аўтараў і не абавязкова адлюстроўваюць пазыцыю рэдакцыі.
