Крытыкі параўноўваюць гэтую кінастужку з іншай быкаўскай экранізацыяй «Узыходжаньне» па аповесьці «Сотнікаў», якая была зьнятая ў савецкія часы рэжысэрам Ларысай Шэпіцькай і атрымала ўзнагароды многіх прэстыжных міжнародных кінафэстываляў
Neues Deutschland піша, што асновай для фільму Лазьніцы стала распаведзеная Быкавым гісторыя віны, невінаватасьці і сьмерці ў беларускіх лясах падчас Другой усясьветнай вайны.
«Быкаў пісаў пра тое, што ён бачыў нібыта праз павелічальнае шкло. Пра пакуты і ахвяры беларускага цывільнага насельніцтва на той вайне і пра асноўныя экзістэнцыйная пытаньні на мінным поле ваенных франтоў паміж нямецкімі акупантамі і мясцовымі калябарантамі, паміж партызанамі і мірнымі жыхарамі».
Гэта, напрыклад, расповяд пра калябарантаў, якія пайшлі на дамову з д’яблам, каб выратаваць уласнае жыцьцё. Потым яны зьдзяйсьняюць акт садызму супраць сваіх суайчыньнікаў... Або пра партызанаў, якія рызыкуюць жыцьцём і здароўем, каб вызваліць сваю краіну ад акупантаў, і якія ня пазбаўленыя карысных эгаістычных думак. Або пра рабочых ды калгасьніках, якія ў жаданьні проста выжыць, як правіла, гінуць у першую чаргу.
У свой час ваенная проза Быкава натхніла і Ларысу Шэпіцьку. Фільм «Узыходжаньне» прынёс ёй «Залатога медзьведзя» на Бэрлінале-77.
Шэпіцька абрала форму клясічных савецкіх прапагандысцкіх фільмаў і зрабіла ў ёй пераварот. Лазьніца гэтак жа ідзе ад клясычнай экранізацыі, аднак форма, у якой ён ставіць пытаньні адносна маральных прынцыпаў гісторыі, — па-над часам.
Герой фільму — пуцявы абходчык. Спачатку яго як падрыўніка зьбіраюцца забіць немцы. А потым партызаны хочуць забіць яго як здрадніка. Аднак герой адмаўляецца ад любога супрацоўніцтва і, нягледзячы ні на што, застаецца прыстойным чалавекам. Для часоў вайны — гэта занадта складаная ісьціна.
У іншай рэцэнзіі, якая зьмешчаная на старонках выданьня Die Welt, аўтар піша: «Народжаны ў 1964 ў сучаснай Беларусі рэжысэр Сяргей Лазьніца разам з апэратарам Алегам Муту ізноў дэманструюць кінамову без кропкі і коскі, якая адначасна пераўтвараецца ў вельмі сучасную. Спосаб кінааповеду, чаргаваньне плянаў, пастаноўка сцэнаў — усё грунтуецца на школе Уэлса, Гадара, Таркоўскага».
Neues Deutschland піша, што асновай для фільму Лазьніцы стала распаведзеная Быкавым гісторыя віны, невінаватасьці і сьмерці ў беларускіх лясах падчас Другой усясьветнай вайны.
«Быкаў пісаў пра тое, што ён бачыў нібыта праз павелічальнае шкло. Пра пакуты і ахвяры беларускага цывільнага насельніцтва на той вайне і пра асноўныя экзістэнцыйная пытаньні на мінным поле ваенных франтоў паміж нямецкімі акупантамі і мясцовымі калябарантамі, паміж партызанамі і мірнымі жыхарамі».
Спосаб кінааповеду, чаргаваньне плянаў, пастаноўка сцэнаў — усё грунтуецца на школе Уэлса, Гадара, ТаркоўскагаDie Welt
Гэта, напрыклад, расповяд пра калябарантаў, якія пайшлі на дамову з д’яблам, каб выратаваць уласнае жыцьцё. Потым яны зьдзяйсьняюць акт садызму супраць сваіх суайчыньнікаў... Або пра партызанаў, якія рызыкуюць жыцьцём і здароўем, каб вызваліць сваю краіну ад акупантаў, і якія ня пазбаўленыя карысных эгаістычных думак. Або пра рабочых ды калгасьніках, якія ў жаданьні проста выжыць, як правіла, гінуць у першую чаргу.
У свой час ваенная проза Быкава натхніла і Ларысу Шэпіцьку. Фільм «Узыходжаньне» прынёс ёй «Залатога медзьведзя» на Бэрлінале-77.
Шэпіцька абрала форму клясічных савецкіх прапагандысцкіх фільмаў і зрабіла ў ёй пераварот. Лазьніца гэтак жа ідзе ад клясычнай экранізацыі, аднак форма, у якой ён ставіць пытаньні адносна маральных прынцыпаў гісторыі, — па-над часам.
Герой фільму — пуцявы абходчык. Спачатку яго як падрыўніка зьбіраюцца забіць немцы. А потым партызаны хочуць забіць яго як здрадніка. Аднак герой адмаўляецца ад любога супрацоўніцтва і, нягледзячы ні на што, застаецца прыстойным чалавекам. Для часоў вайны — гэта занадта складаная ісьціна.
У іншай рэцэнзіі, якая зьмешчаная на старонках выданьня Die Welt, аўтар піша: «Народжаны ў 1964 ў сучаснай Беларусі рэжысэр Сяргей Лазьніца разам з апэратарам Алегам Муту ізноў дэманструюць кінамову без кропкі і коскі, якая адначасна пераўтвараецца ў вельмі сучасную. Спосаб кінааповеду, чаргаваньне плянаў, пастаноўка сцэнаў — усё грунтуецца на школе Уэлса, Гадара, Таркоўскага».
