Тацяна Ваніна кажа, што яна выбрала дату 20 сакавіка невыпадкова. Менавіта ў гэты дзень два гады таму на Кастрычніцкай плошчы ў Менску паставілі першыя намёты ўдзельнікі пратэсту супраць фальшаваньня вынікаў прэзыдэнцкіх выбараў:
“У жыцьці чалавека бываюць моманты, калі паступіць інакш ён проста ня можа. Інакш можна страціць павагу да самога сябе. Вось гэта і ёсьць мой выпадак. Я не магу заплюшчваць вочы і рабіць выгляд, што нічога не адбываецца.
Сяргей Скрабец вельмі мужны і самаахвярны чалавек. І гэта ўсе зразумелі. На такія крокі здольныя толькі адзінкі. Таму не падтрымаць яго — гэта было б няправільна, не па-людзку”.
Сяргея Скрабца я засьпеў сёньня ў той момант, калі ён чытаў на нашым сайце інтэрвію Алега Алкаева. На пытаньне пра здароўе спадар Скрабец адказвае:
“Ну, сёньня нічога. Учора быў крызыс. А сёньня ўжо збольшага нармальна”.
Былы дэпутат Палаты прадстаўнікоў кажа, што яго многія падтрымліваюць маральна:
“Людзі тэлефануюць, падтрымліваюць. Сёньня быў, напрыклад, цікавы званок. Патэлефанавала жанчына з Бабруйску. Яе сына пасадзілі на восем гадоў у турму. Але падобна, што юрыдычных падставаў для гэтага няма. І яна хоча да мяне прыехаць.
Я ёй сказаў: “Калі ласка, прыяжджайце. Але цяпер я галадую”. Яна вельмі расхвалявалася і кажа: “А хто ж нам будзе дапамагаць, калі вы памраце?”. Я ёй адказаў: “Вы так моцна не перажывайце, Я так думаю, што буду жыць”.
Такія званкі бываюць. Яны зьвязаныя з маёй працай у камісіі “Рэабілітацыя”. Людзі дасылаюць лісты, прыяжджаюць”.
З траўня мінулага году Сяргей Скрабец ачольвае грамадзкую камісію “Рэабілітацыя”. Камісія дапамагае тым, хто пацярпеў ад уладаў не з палітычных матываў, а праз адстойваньне сваіх правоў.
На пытаньне, як доўга браты думаюць працягваць сваю галадоўку, Сяргей Скрабец адказвае:
“Пакуль будуць сілы, будзем галадаваць. Мы ўсё ж спадзяемся, што і Казуліна, і Кіма, і Парсюкевіча ўлады павінны выпусьціць”.
