د لاسرسي ځای

تازه خبر

بلاګونه

وبښئ، دلته ۱۸ اکتوبر هېڅ و نه موندل شول. تر دې پخواني مطالب وګورئ.

سه شنبه ۸ اکتوبر ۲۰۱۳

موږ باید تل د بورا غوندې پر ګلونو راتاوو شو نه د مچانو غوندې پر چټلیاتو کېنو.

د بودايي مذهب بنسټګر سدارتا چې د ګوتم بود په نامه پېژندل کېږي، د ښکنځلو په باب د هغه یو وینا ده، چې ویل کېږي، یو چا ورته بدرد او ښکنځلې کولې، نو ده شکنځاکوونکي ته وویل، کله چې یو څوک تاسو ته سوغات درکوي، او تاسو یې نه اخلی نو دا سوغات د چا شو، هغه کس ورته وویل چې د سوغات ورکوونکې، نو بودا ورته وویل دا کوم سوغات چې تاسو ماته راکوئ زه یې نه اخلم او له ځان سره یې کښېږده.

ګرانو مېنوالو په کار ده چې کله موږ پر ولسي رسنیو خپلې څرګندونې کوو، باید له خپل اسلامي او افغاني چوکاټ سره سمې وي، داسې نه چې په ناحقه د یو چا زړه ازار کړو.

موږ باید تل د بورا غوندې پر ګلونو راتاوو شو نه د مچانو غوندې پر چټلیاتو کېنو.

فېسبوک پاڼه د هر یو تن شخصي کورګۍ دی، او هېڅوک نه غواړي چې د هغه کور او کورنۍ دې په بدنامه یاده شي، او د خپل دغ شخصي درشل درناوی په پوچ رد خبرو بې ځایه خرابېږي.

هر کله چې د یو چا پر لیکنه څرګندونې کوو، باید د کوپړۍ تر راډار یې چاڼ کړو او بیا ورته په سړه سینه ځواب ووایو.

د غني خان یو شعر دی

کعبه جوړه ابراهیم کړه زه جوړ کړی یم الله

مانا چې انسان د لوی څښتن په کاینات کې یو له غورو مخلوقاتو ګڼل کېږي او د هغې لوی سبب دا دی چې په موږ کې لوی الله د خپلمنځي خپلوۍ عنصر زېږولی، چې د یوه بل په دړد پوهېږو. او بل ته دړد رسول خپلځان خوږول دي.

خوشال خان خټک بابا وايي:

که دې زړه وي چې بد نه مومې له چا نه
اول ته پرېږده د بدو خصلتونه

له هر چا سره نرمیه ملایمت کړه
ګوندې وي چې په دا خپل کړې د چا زړونه

که دې زړه دی چې د عیب ښکاره نشي
چا ته مه شمېره د خلکو پټ عیبونه

پښتون وطن لکه د رخت یوه زړه څیره (ټوکر، ځړوکی) چې هر لوري ته یې د پلو ولونه په نیولو رېښه رېښه کېږي. د وجود کاسه یې ماته شوې ده.

دا د هغې ویررژنې ترورکۍ غږ وو چې ښکلې پښتونخوا د شوکدر مټه مغول خېلو کوچي بابا کې د خپلې کورنۍ د اتلس تنه ترور شویو مړیو تر سر ناسته په چیغو چیغو یې سوتونه کول. د دغه کلي د یوې کورنۍ ګڼ غړي پېښور ته د واده بلنې لپاره تللي ول چې په کیسه خوانۍ بازار کې د وحشي ترهګرو په بریدونو کې لاهو شول. او شا ته یې د غمژن داستان کیسه پرېښودله.


پښتنو هغه د رحمت شاه سایل د شعر په څېر که د خپلې خاورې وجود په جوارۍ کې بایللی نو د ترهګرۍ په جوارۍ کې یې سرونه رېبل کېږي.

دا وګړی په وجود څومره غني دی
خو په برخه جوارګر دی تاواني دی
تار تار پروت دی چا راټول نه کړو سایله
د پښتون وطن ګرېوان د لېوني دی

پښتون وطن لکه د رخت یوه زړه څیره (ټوکر، ځړوکی) چې هر لوري ته یې د پلو ولونه په نیولو رېښه رېښه کېږي. د وجود کاسه یې ماته شوې، ځکه خو یې ولسونه د اجتماعي دړد احساسولو له کېفیته وتلي دي.

پښتانه متل کوي:

وزې (بیزې) چې پمنې شي سره مینې شي، خو پښتانه چې څومره ځپل کېږي هومره د دغه ناورین پر وړاندې د سنجولي فکر له چوکاټه وځي، چې ولې وهل کېږم، څله کړول کېږم. ولې کندو ته غورځول کېږم. ولې مې وینه ارزانه شوې ده. ولې د جومات ملا د جمعې په خطبه کې د دغه وحشي کړنو پر ضد غږ نه پورته کوي. ولې د شوکدر مټه مغول خېلو کوچي بابا د ترورجانې او ادې جانې غوندې د لسګونه زره مېندو سوتونه او چیغې نه اورېدل کېږي.

نور وښیئ

XS
SM
MD
LG