«Қолжетімді» деген заманауи, «модный» сөз енді қолданысқа. Бірақ үйге қолыңды жеткізу үшін жалақың тәуір, әмияның ауыр болуы керек екен.
Жеті баламмен тар бөлмеде түрегеп ұйықтаймыз. Аяғымызды созайық десек, қабырғаға тіземіз тіреледі.
Мынандай шалқар дариядан кейін шылапшын саған жалдамалы пәтердей болып көрінетін шығар. Квартиранттың санын көбейтіп қайтемін.
Біздің квартираны аңсағанымыз қашан... Жылжып жылдар, ағып сулар, өмір өтіп барады.
Мамасы түннің бір уағына дейін тәтті тоқаш пісіреді. Ал бұның жұмысы - тәтті тоқаштарды жаңылып қалмай санау ғана.
Ана ақылшы апам: «Үйді әзірге ойлап қажеті жоқ. Үй түгілі, жер алу қиын. Осыған төзіңдер, бұйыртқаны болады» дегенде, «біздің өмірімізді қызыңызға беріп көрсінші» дегім келеді.
Пәтерақы уақтылы бер, сұратпа! Кешікпейді бір күн және бір апта... Мен ұлымның ауыл жаққа кеткенін, қожайынға айта алмадым бірақ та...
Анамның "айналайын-ау, қыз баланың бар-жоғы да білінбейді ғой" деп талай пәтер иелеріне жалынғанын көзімізбен көріп өстік.
Оралға келген бойда үй кезегіне тапсырып тастаған 5000-шы болып. Бүгін барып кезегін білсе 4900-ші болып тұр екен.
Әкесі бұған: «Біз жоқта бауырларыңа қарап қой, жылатпа, сен азаматсың ғой» дейтін.
"Сонда өмір бойы осылай жүреміз бе" деген қорқынышты ойлар да мазалайды.
Үйдің артына барып ықтап тұрдық. Қалтамызды қақсақ, қонақтың ақшасын қоспағанда бес жүз теңгедей бар екен. Ауланы жаңғыртып бір күлейік.
Тағы
