Эка-садок "ВЕТКА" нагадвае звычайны дзіцячы садок. Толькі дзеці сюды прыходзяць не на ўвесь дзень, а ня больш як на чатыры гадзіны. Адразу кідаецца ў вочы, што ў памяшканьні няма плястыкавых цацак — амаль усе драўляныя, шмат самаробных. Мэбля, іншыя рэчы — усё не зусім падобнае да звычайнай сучаснай абстаноўкі.
Адна з гаспадынь — Рыма Ўшкевіч, журналістка паводле адукацыі, кажа, што прыйшла да ідэі такога садку, выхоўваючы сваё дзіця. Знайшла аднадумцу — Тацяну Валошчык, пэдагога-псыхоляга, якая выхоўвае траіх сваіх дзетак. Доўга думалі, абмяркоўвалі і вырашылі дзейнічаць.
— Я прыйшла да высновы, — кажа Рыма Ўшкевіч, — выхоўваючы сваё дзіця, што чалавек можа дасягаць большага, калі ў дашкольны пэрыяд ягоным выхаваньнем насамрэч займаюцца, а ня проста аддаюць у садок.
Экалягічнай ідэяй Ушкевіч захапілася пасьля ўнівэрсытэту ў Менску, калі была сябрам экалягічнай арганізацыі. Там набралася тэарэтычных ведаў, навучылася любіць і шанаваць прыроду. А таксама заўважыла, што многія сёньняшнія дзеткі нават не ўяўляюць, адкуль бяруцца харчы.
— Мы вырашылі стварыць такую прастору для дзетак, каб кожны, хто сюды заходзіць, адчуў тут гэтую ідэю экалягічнасьці, аховы навакольнага асяродзьдзя, адчуў нашу традыцыю, аўтэнтычнасьць, — працягвае Ўшкевіч. — І на ўсіх нашых занятках мы ўсе вучымся адзін у аднаго, дапамагаем адзін аднаму, і ў нас няма лепшых і горшых. І тут мы ўсе як маленькія галіначкі, якія вырастаюць у вялікія і прыгожыя дрэвы.
Тацяна Валошчык дадае, што і заняткі пабудаваныя адпаведным чынам. Паводле яе, у сваёй працы яны імкнуцца карыстацца дасягненьнямі розных пэдагагічных школаў, напрыклад сыстэму Мантэсоры.
Згодна з вальдорфскай пэдагагічнай сыстэмай, заняткі праводзяцца па тэмах у залежнасьці ад пары году. Увосень тут стараюцца рабіць і пазнаваць тыя рэчы пра прыроду і чалавека, якія датычаць восені, а не вясны і лета. Кожны дзень — праца зь нейкім прыродным матэрыялам, маляваньне, лепка, ручная творчасьць, шыцьцё. Плянуецца наладзіць навучаньне ткацтву і іншым традыцыйным беларускім заняткам.
— Кожны раз, калі мы выходзім на вуліцу гуляць, то вітаемся з дрэўцамі. У нас у пакоі жыве птушачка-сінічка. Кожны зь дзяцей бярэ яе ў рукі, гладзіць, а калі адыходзім дахаты, становімся ў кола і разьвітваемся зь ёю.
Тэатральныя заняткі, паводле Валошчык, таксама адыгрываюць спэцыфічную ролю, бо праз гэта ляжыць шлях да самараскрыцьця дзіцяці.
— Гэта дзеля таго, — кажа спадарыня Тацяна, — каб дзеці ня толькі сядзелі за столікамі і нешта рабілі рукамі, а яшчэ каб маглі свабодна ляжаць на падлозе, маляваць на вялікіх лістах паперы, каб яны вучыліся раскрываць сваю індывідуальнасьць.
— Кожную нядзелю мы паказваем нейкае тэатральнае прадстаўленьне, а пасьля гэтага дзеці самі выбіраюць для сябе ролі таго ці іншага героя. Рыхтуемся да таго, што пастаноўкі будуць ставіць самі дзеці.
Рыма Ўшкевіч кажа, што бачыць цікавасьць бацькоў да іхняй студыі. Паводле яе, гэта раней людзі ставілі перад сабой задачу выгадаваць генія або нейкага незвычайнага чалавека, а цяпер усё болей людзей задумваюцца пра тое, каб іх дзеці расьлі звычайнымі нармальнымі добрымі і здаровымі людзьмі.
— Мы і ставім задачу, каб чалавек з маленства навучыўся жыць у гармоніі з прыродай і людзьмі, каб любіў і ахоўваў сваю зямлю, даглядаў свой гарод, быў гаспадаром сваёй невялічкай справы. Хочацца, каб жыцьцё ў чалавека ня проста мінула, а каб ён меў для сябе як мага болей прасторы для рэалізацыі сваёй асобы за адведзены яму час. Хочацца, каб нашы дзеткі стварылі нешта большае...
