Спадар: “Гэтага сьвята я не адзначаю, таму што выхаваны ў савецкай традыцыі, а яна не дапускала іншых сьвятаў, апроч афіцыйных. Дзень сьвятога Валянціна ўвайшоў у нашае жыцьцё зусім нядаўна. Яго называюць днём закаханых, але я думаю, што кахаць і прызнавацца ў каханьні мы павінны кожны дзень. Таму для мяне гэта ня сьвята”.
Сталы спадар: “Кожнае сьвята мае права на існаваньне, нашае яно ці не, але Дзень сьвятога Валянціна ёсьць рэальна”.
Карэспандэнт: “А самі вы яго адзначаеце?”
Сталы спадар: “Дачку павіншаваў, моладзі падабаюцца валянцінкі ды ўсё іншае”.
Карэспандэнт: “А жонку павіншавалі?”
Сталы спадар: “Так, вядома, гэта ж жонка. Я ж не самагубца, зь ёй жа жыць трэба!..”
Спадар: “Можа, нам і падабаецца гэтае сьвята, але адзначаць не адзначаем. Нашым яно, магчыма, стане толькі зараз ці празь некалькі год. Я проста добра ведаю гісторыю, ведаю, хто такі сьвяты Валянцін. Усё гэта – чароўная казка, якую прыдумалі на Захадзе, каб лепей прадаваўся сёй-той тавар. Магчыма, гэта добра”.
Спадарыня: “Мы ідзем падарунак купляць”.
Карэспандэнт: “Вы ўжо дамовіліся, што гэта можа быць і на якую суму?”
Яе муж: “Як Бог дасьць”.
Карэспандэнт: “А вы на якую суму хацелі б, ці ня ў суме сэнс?”
Спадарыня: “Справа ня ў суме, а ў патрэбе рэчы. Гэта – ювэлірны выраб”.
Спадар: “Я лічу, што гэта сьвята ўсіх людзей, ня важна, у якой краіне. Без каханьня і шчасьця нічога добрага ў сьвеце няма”.
Дзяўчына: “Мы чакаем сьвята і дорым валянцінкі і сувэніры”.
Маладая спадарыня: “З мужам абменьваемся падарункамі, гэта можа быць проста валянцінка, паштоўка, сыну якуюсьці цацку мілую набуду. Проста дробязь, але каб было прыемна”.
Спадарыня: “Будзем з мужам абавязкова адзначаць, купім штосьці смачнае, торцік, сядзем за стол, пап'ем кавы”.
Карэспандэнт: “А падарункі будуць?”
Яе муж: “Усё, падарункі ёсьць ужо, я набыў набор японскіх кубачкаў для кавы”.
