Бязьвіз — гэта псыхалягічнае прыняцьце краіны, якая яна ёсьць цяпер, з усімі яе недасканаласьцямі і праблемамі.
11 чэрвеня 2017 году Ўкраіна на сымбалічным узроўні канчаткова сышла ад статусу «падмандатнай Крамлю тэрыторыі».
Агульны эмацыйны настрой выказаў прэзыдэнт Украіны Пятро Парашэнка, які публічна працытаваў вядомыя радкі Міхаіла Лермантава:
Прощай, немытая Россия,
Страна рабов, страна господ,
И вы, мундиры голубые,
И ты, им преданный народ.
Так, на пачатку бязьвізам будуць карыстацца тыя, хто і перад тым езьдзіў у ЭЗ, хай сабе адстойваючы чэргі ў консульствы па візы.
Так, украінская эканоміка яшчэ моцна зьвязаная каляніяльнымі нітамі з былой «мэтраполіяй».
Так, дзяржаўныя органы Ўкраіны яшчэ доўга будуць інфільтраваныя агентамі ўплыву Крамля.
Але.
Бязьвіз — гэта давер авансам.
Бязьвіз — давер не да дзяржавы як сыстэмы, а да асобных людзей. У тым ліку і да тых, хто пры ўладзе.
Бязьвіз — гэта сымбалічнае запрашэньне вяртацца дадому ў Эўропу.
У байнэце я шмат чытаў чарка-шкварачных развагаў пра эўрапейскі бязьвіз для Ўкраіны. І пра «толькі багатыя могуць сабе дазволіць», і пра «рынуцца гастарбайтэры», і пра «чакайце наплыву крыміналу». Фальшывае шкадаваньне Эўропы, за якім тырчаць вушы зайздрасьці. Гэта людзі, якім радасна калі ў суседа дохне карова. А калі ў суседа ўсё добра, ім робіцца млосна.
Але я хачу павіншаваць з украінскім бязьвізам беларусаў. Іншых беларусаў. Тых, хто ведае, што Беларусь таксама ад самай першай — Полацкай — дзяржавы была часткай Эўропы. Аж да акупацыі беларускіх земляў Расейскай імпэрыяй у 1772-1795 гг.
Тых беларусаў, хто прагне каб наша краіна з падмандатнай Крамлю тэрыторыі сталася цалкам незалежнай і змагла зрабіць выбар да вяртаньня дадому — у Эўропу.
Павіншаваць з тым, што за нашай паўднёвай мяжой у суседа стратэгічна ўсё вырашана.
Прыклад Украіны дэманструе, што калі не апускаць рукі і дзейнічаць насуперак самым страшным жахалкам, можна дамагчыся свайго.
Меркаваньні, выказаныя ў блогах, перадаюць погляды саміх аўтараў і не абавязкова адлюстроўваюць пазыцыю рэдакцыі.
