Кінадакумэнталіст, празаік, спартовец
Калісьці ў 1990-х легендарная газэта «Свабода» выйшла з сэнсацыйным рэпартажам-расьсьледаваньнем пра тое, як праваслаўная царква занялася прыбытковым бізнэсам – гандлем гарэлкай і тытунём.
Я ня надта вялікі аматар жаночага гульнявога спорту, усё ж хуткасьці, сіла, спрытнасьць на парадак меншыя, чым у мужчынскім выкананьні, але ёсьць адна катэгорыя, якая не падыходзіць і не ацэньваецца фізычнымі парамэтрамі.
Сябра з тыдзень таму запрасіў у сваю вясковую лазьню. Пакуль ехалі да ягонай сядзібы, я глядзеў па бакох на палеткі. Абапал дарогі раскінуліся шырокія й бяскрайнія бульбяныя палі — дзяржаўныя, прыватныя, асабістыя.
У 1997 годзе пад час паездкі ў Чачню на прэзыдэнцкія выбары ў мяне ўзьнікла праблема зь вяртаньнем на радзіму.
У Славеніі сьвята. Перамога нацыянальнай каманды на баскетбольным чэмпіянаце Эўропы стала сэнсацыяй.
Расейская танкавая армія, паднятая па трывозе, рушыла ў Беларусь. Так, нібыта, пачаліся вайсковыя вучэньні «Захад 2017».
Дзень беларускай вайсковай славы — дата ад самага пачатку свайго сьвяткаваньня яркая і адназначная ў сваёй прыхільнасьці да незалежнасьці краіны, таму і стаўленьне да гэтае даты, як лякмусавая паперка, вызначае адносіны дзяржавы Беларусь да ўласнага сувэрэнітэту.
Малады Фронт адзначае дваццацігодзьдзе. Стужку поўняць фоткі канца 1990-х. Дваццаць гадоў дастатковы час, каб пасталець. Тым больш, што ўсьведамленьне новае рэальнасьці, якая напаўзае на нашу прастору, падганяе гэтую сталасьць.
Неяк драматычна, калі не трагічна пачаўся адбор на расейскі чэмпіянат сьвету па футболе для беларускай нацыянальнай каманды.
Бой паміж амэрыканцам Флойдам Мэйвэйзэрам ды ірляндцам Конарам МакГрэгарам, які днямі адбыўся ў Лас-Вэгасе, менаваўся ня йнакш як бой стагодзьдзя.
Так здарылася, што ў 2000-х колькі гадоў запар пад канец жніўня я апынаўся ў Крыме.
Неяк напачатку гэтага футбольнага сэзону выйшла ў мяне размова з калегам-прыхільнікам барысаўскага БАТЭ наконт менскіх «Крумкачоў».
У палацы спорту «Ўручча», намоленым гандбольным месцы, спорткамітэт Збройных Сілаў прымусіў прыбраць з-пад зводаў арэны майкі спартоўцаў-алімпіёнікаў.
Апынуўся на выходных на галоўным месцы тусоўкі сёньняшняй моладзі, на вуліцы Зыбіцкай. Затэлефанаваў прыяцель-бізнэсовец, кажа, хадзем пасядзім-паглядзім-параўнаем. Пайшлі.
Еду ў аўтобусе й чую, як кампанія мужчын сярэдняга веку абмяркоўвае навіну: неўзабаве міліцэйскія патрулі ў беларускіх гарадах і мястэчках будуць умацаваныя вайсковымі.
Год таму на Дзень дэсантніка я распавядаў, як хлопцы ў блакітных барэтах за столікамі каля ўнівэрсаму «Цэнтральны» ў Менску бедавалі, што ў Беларусі такога сьвята няма і роду войск такога няма, таму яны сьвяткуюць як у Расеі.
Навіна пра тое, што капітан нацыянальнай хакейнай зборнай Беларусі Андрэй Стась заключыў кантракт з омскім «Авангардам» і атрымаў пашпарт суседняй краіны, выходзіць за межы чыста спартовых навін.
З часу гібелі брыгаднага генэрала збройных сіл непрызнанай Чачэнскай Рэспублікі Ічкерыі і адначасова галоўнага дэмана-тэрарыста Расеі на Каўказе 1990-ых і нулявых Шаміля Басаева мінула адзінаццаць гадоў.
Шматпакутны салігорскі «Шахтар» зноў наступіў на свае заўсёдныя граблі. У літоўскім Марыямпалі на апошняй хвіліне прапусьціў гол, які чарговы раз закрэсьліў магчымасьць салігорцам далей рушыць па шляху Кубка Лігі Эўропы.
Выйшлі апошнія затрыманыя ў справе «Белага легіёну». Але пытаньне «Чаму іх затрымлівалі?» засталося.
Загрузіць яшчэ
