Сёньня на наша пытаньне з-за кратаў адказвае Андрэй Аляксандраў.
— Калі я думаю аб тым, што мяне парадавала ў 2021 годзе, я найперш думаю пра людзей, якія сёлета напісалі і адаслалі тысячы лістоў, паштовак і тэлеграмаў (ну і ня будзем забываць пра перадачы). Бадай, ніколі ў жыцьці я не назіраў такой канцэнтрацыі шчырасьці, дабрыні, любові, салідарнасьці, чалавечай цеплыні.
Мяне радавала, калі людзі праз расчараваньне, бездапаможнасьць і больш шукалі, і, спадзяюся, знаходзілі адказы і сэнсы; не здаваліся, не спыняліся.
Мяне радавала, калі людзі прызнавалі памылкі і пачыналі задумвацца над важнымі рэчамі, над якімі не задумваліся раней.
Мяне парадавала, што я не расчараваўся ў ніводным чалавеку, якога/якую лічыў сябрам, і завёў шмат новых сяброў.
Мяне вельмі радавалі, зусім як у клясыка, «простыя словы, простыя рэчы»: тое, што бацькі пішуць, быццам усё ў норме (ніколі ж не прызнаюцца, калі й не); кляновы лісток ці засохлая кветачка ў лісьце; калі сьледчы пасьля допыту перадае словы каханьня ад любай дзяўчыны; калі сябра піша, што ў бясьпецы; калі сяброўка дасылае тэлеграму, што «Лівэрпуль» забіў пяць разоў на «Олд Трафард» і цытуе гімн клюбу, які я пераклаў на родную мову: «Ты ніколі ня будзеш адзін».
Так, мяне парадавала, што я моцна адчуваў увесь гэты год: я ніколі ня буду адзін. Троху выглядае на пекла для інтравэрта, але насамрэч гэта вельмі моцнае адчуваньне, якое натхняе і не дае згубіцца.
Дзякуй вам за гэты год!
Андрэй Аляксандраў — журналіст і мэдыямэнэджар, палітвязень. Арыштаваны ў студзені 2021; у чэрвені Аляксандраву выставілі абвінавачаньне паводле ч. 1 арт. 356 Крымінальнага кодэксу («Здрада дзяржаве»). Яму пагражае ад 7 да 15 гадоў пазбаўленьня волі. Трымаюць яго ў СІЗА № 1 Менску («Валадарцы»).
