Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Сусьветны дзень барацьбы з ракам: Як жывуць тыя, хто перамог хваробу


У Беларусі на ўліку ў анколягаў цяпер стаіць каля паўмільёна чалавек. Рак застаецца адной з самых распаўсюджаных і небясьпечных хваробаў сярод беларусаў.​ Паводле анколягаў, у Беларусі 60% хворых на рак выздараўліваюць

Сёньня адзначаецца Сусьветны дзень барацьбы з ракавымі захворваньнямі. Гэта штогадовае мерапрыемства, якое арганізуецца Міжнародным супрацьракавым саюзам (International Union Against Cancer, UICC) з 2005 года. Мэта — прыцягнуць увагу грамадзкасці да гэтай глябальнай праблемы, нагадаць пра тое, наколькі небясьпечныя і распаўсюджаныя цяпер анкалягічныя захворваньні.

На ўліку ў анкалягічных дыспансэрах Беларусі стаіць каля паўмільёна чалавек. Колькасьць хворых на рак штогод узрастае. У 2014 годзе выяўлена 43 210 новых выпадкаў, а сёлета чакаецца 44 210 выпадкаў. Але пры гэтым за апошнія дзесяць гадоў на 12% зьнізілася сьмяротнасьць ад анкалягічных хваробаў.

Павал Маісееў пра кнігу «Жыцьцё пасьля раку»
пачакайце

No media source currently available

0:00 0:02:43 0:00

У 2013-2014 гг Радыё Свабода падрыхтавала сэрыю публікацыяў, прысьвечаных беларусам і замежнікам, якія ўласным досьведам паказалі, што рак — не прысуд.

У кожнага свая гісторыя змаганьня, свае спосабы эфэктыўнага лекаваньня: для кагосьці — лекі, для іншых — спорт, каханьне альбо вера ў Бога. Пад рэдакцыяй Ганны Соўсь была выдадзеная кніга «Жыцьцё пасьля раку», якая разышлася цягам месяца тысячным накладам па ўсёй Беларусі.

Клоўнатэрапія. Перамагчы рак дапамагла Доктар Нюша
пачакайце

No media source currently available

0:00 0:07:23 0:00

Сотні людзей у Менску, Клічаве, Смаргоні, Бабруйску ды іншых гарадах узялі ўдзел у прэзэнтацыях, а ключавое мерапрыемства — канцэрт — адбылося ў канцэртнай залі Менск і сабрала больш за 300 чалавек.

Кніга даступная для бясплатнага спампаваньня на сайце Радыё Свабода.

Разам з прэзэнтацыяй кнігі была распачатая кампанія «Пераможам рак», у межах якой зьявіўся асобны партал з архівам тэкстаў і парадаў для вылекаваньня — pieRAKmozam.by. У Менску зьявіліся білборды кампаніі, а таксама сэрыя друкаванай прадукцыі, дзе героі кнігі «Жыцьцё пасьля раку» прадстаўленыя ў вобразе супэргерояў.

Канцэпцыю кампаніі распрацавала беларускае рэклямнае агенцтва «Adliga».

Пазнаёміцца з гісторыямі герояў кнігі «Жыцьцё пасьля раку» можна на нашым сайце.

Вось што распавялі героі кнігі ў кастрычніку 2014 году перад прэзэнтацыяй у Менску:

Жыцьцё пасьля раку: Сяржук Бахун
пачакайце

No media source currently available

0:00 0:07:03 0:00
Наўпроставы лінк

Сяржук Бахун: Глядзім з дачкой гандбол

Свой дыягназ Сяржук Бахун пачуў у 2005 годзе. Тады ж прайшла пасьпяховая апэрацыя, але праходзіць абсьледаваньні былы лідэр берасьцейскага «Маладога фронту» мусіць дагэтуль. Кажа, што хоць і ёсьць уяўленьне, што ён перамог рак, але гэта такая хвароба, зь якой трэба змагацца ўвесь час.

— Але рук я не апускаю. Ва ўсім астатнім зьменаў няма, жыцьцё працягваецца. Дачка расьце і цешыць, дзякуй Богу. Любім зь ёй падарожнічаць. Улетку езьдзілі ў Палангу, але ня толькі на мора, пасьпелі яшчэ і ваколіцы наведаць. Ходзім на шматлікія мерапрыемствы, напрыклад, у лялечны тэатар. Дачка мая любіць нават гандбол глядзець, а зборная ў нас акурат на добрым узроўні. Але найбольш хіба любіць рыцараў, таму наведваем розныя тэматычныя мерапрыемствы. Відаць, у кожнай дзяўчыне закладзеная любоў да рыцараў.

Антон Івашкевіч: Бегаю, але крыху меней

Антон Івашкевіч
Антон Івашкевіч

Яшчэ пазалетась падчас размовы Антон Івашкевіч уразіў нас сваёй неверагоднай фізычнай формай. Антон Іванавіч займаўся плаваньнем у маладосьці, а пасьля хваробы пачаў бегаць. І ўжо трыццаць гадоў не спыняе сваіх трэніровак.

— Дзёньнік самакантролю вяду, абавязкова. Я запісваю там ціск, пульс і што я натварыў падчас трэніроўкі. Як бегаю, так і бегаю, толькі крыху меней, — шчыра распавядае Антон Іванавіч, але ня кажа, што ўсё гэта ён робіць у свае амаль восемдзесят.

Калі Антон Іванавіч даведаўся пра дату і час прэзэнтацыі кнігі, то нават расстроіўся — акурат у гэты час меў сход у пратэстанцкай царкве, якую ўжо даўно наведвае. Кажа, што падчас спатканьня хацеў падзяліцца досьведам і ідэямі з маладымі. У тым, што Антон Іванавіч яшчэ не аднаму маладзейшаму дасьць форы, сумнявацца не выпадае.

Барыс Шаравар: Жыву прыродай

Барыс Шаравар
Барыс Шаравар

68-гадовы Барыс Шаравар, акрыяўшы, цалкам прысьвяціў сябе сям’і і прыродзе. Год таму былы пацыент Бараўлянаў распавядаў, што кожную вольную гадзіну стараецца быць на прыродзе, а з вудай на возеры праводзіць фактычна па паўгода. Кажа, што за час пасьля інтэрвію ніякіх кепскіх наступстваў ня зьведаў і працягвае цешыцца жыцьцём:

— Увесь час намагаюся рухацца: ці то ў лес, ці на рэчку, ці на возера. Балазе, на Аршаншчыне прырода надзвычай багатая, разнастайная. Дый лета сёлета выдалася добрае. З жонкай і сябрамі выяжджалі, адпачывалі на азёрах, па цэлым тыдні нават удавалася стаць лягерам з намётамі. Рыбалка пастаянна, ледзь не ад сьнегу да сьнегу. А як толькі пайшлі грыбы — то ў грыбы, вядома ж, езьдзілі. Таму, яшчэ раз кажу, вяду абсалютна актыўны лад жыцьця. Можна нават сказаць, што толькі прыродай і жыву, бо, як на маё перакананьне, наўрад ці што яшчэ можа так пазытыўна ўплываць на чалавека.

Аляксандар Паляшчук: Тэатар і шпіталь

Аляксандар Паляшчук
Аляксандар Паляшчук

Саша захварэў на рак у 23 гады. Цяпер яму 29. Кажа, што, як і раней, вядзе звычайнае жыцьцё, ходзіць у тэатар.

— Зьявіліся пэўныя сымптомы, і дактары мяне абсьледавалі, але абышлося. У лякарні я зразумеў, што людзі зусім мала ведаюць пра анкалёгію. Нават тыя, якія хварэюць, нічога пра хваробу не разумеюць. Гэта цяжкая навука — анкалягічная паталёгія. Чалавек, які перахварэў і вылечыўся, стаў такім дылетантам-лекарам без клінічнай практыкі. Ёсьць людзі, якія проста просяць парадаў. Я лічу, што варта слухаць дактароў і пачынаць лячэньне адразу, не чакаць некалькі тыдняў, месяцаў.

Люк Олнат: Сын даў мне надзею

Люк Олнат з сынам
Люк Олнат з сынам

Пра сваю хваробу брытанец Люк Олнат даведаўся пазалетась у красавіку. Неўзабаве адбылася пасьпяховая апэрацыя, а потым Люк праходзіў курс хіміятэрапіі. 6 студзеня 2014 году, яшчэ падчас лячэньня, у сям’і Люка нарадзіўся другі сын. Менавіта дзіця дало яму тады столькі надзеі, распавядае мужчына. І працягвае даваць надзею сёньня. Нядаўна Люк прабег свой чарговы маратон і ўжо рыхтуецца да наступнага.

— Прайшло ўжо амаль 18 месяцаў ад таго дня, калі я даведаўся, што ў мяне рак. Але сёньня па-ранейшаму ня маю прыкметаў хваробы. Пасьля апошняга абсьледаваньня я ў поўным парадку, і мае дактары кажуць, што задаволеныя гэтым. Але пакуль што нельга сказаць, што ўсё выдатна. Бывае, што рак вяртаецца, і гэта дратуе.

Яшчэ некалькі гадоў давядзецца вельмі пільна ставіцца да ўсіх абсьледаваньняў. Для мяне гэта найцяжэйшае ў раку — ня хімія ці апэрацыя, але жыцьцё з пастаянным страхам, што гэты зьвер вернецца. Але як ёсьць, так ёсьць — і пакуль што я перамагаю.

Натальля Саматыя: «Акіян Эльзы» павышае адрэналін

Натальля Саматыя
Натальля Саматыя

Яшчэ адну нашу гераіню, Натальлю Саматыю, у жніўні 2014 году звольнілі са школы, дзе яна працавала сацыяльным пэдагогам. Цікавасьць жа да музыкі і канцэртаў у спадарыні Натальлі застаецца.

— Жыцьцё працягваецца. Я жыву, хаджу на канцэрты. Вось ужо зусім хутка іду на легендарнага Лені Кравіца (размова са спадарыняй Натальляй была ў кастрычніку - рэд.). Яшчэ маю квіток на канцэрт украінскага гурту «Акіян Эльзы». Не магу дачакацца! Я ўвогуле глыбока перажываю апошнія падзеі ва Ўкраіне, сачу за любымі здарэньнямі. Падабаецца тое, як сябе паводзіць Андрэй Макарэвіч. Вельмі яго падтрымліваю. А з «Акіянам Эльзы» я нават баюся, бо калі ўключаю, то адрэналін павышаецца. Старую музыку мне ўжо ня надта хочацца слухаць.

Ірына Жыхар: Сьпяваю пад гітару ў шпіталях

Ірына Жыхар на афішы прэзэнтацыі кнігі «Жыцьцё пасьля раку»
Ірына Жыхар на афішы прэзэнтацыі кнігі «Жыцьцё пасьля раку»

48-гадовая Ірына Жыхар чула анкалягічны дыягназ двойчы. Першы раз — яшчэ 20 гадоў таму, другі — у 2008-м. Хваробу ўдалося перамагчы, але спадарыня Ірына як ніхто ведае, як патрэбная дапамога хворым на анкалёгію. Некалькі гадоў Ірына займалася каардынаваньнем такіх групаў падтрымкі, а ў сакавіку нарэшце была зарэгістраваная сацыяльна-асьветніцкая ўстанова «Цэнтар падтрымкі анкалягічных пацыентаў „У імя жыцця“».

Яшчэ адной формай падтрымкі лічыць спадарыня Ірына сваё новае хобі — нейкі час таму таму жанчына пачала займацца сьпевамі ў Сержука Доўгушава.

— Я настолькі баялася хіміятэрапіі, што пачала вучыцца граць на гітары. Цяпер хачу навучыцца карыстацца сваім прыродным голасам. Развучваю зь Сержуком беларускі фальклёр, люблю хрысьціянскія псальмы, бардаўскія песьні. Ужо выступала перад анкапацыентамі ў Бараўлянах, Менску, нават Пінску. Заўсёды, калі наведваю кагосьці падчас хіміятэрапіі, бяру гітару і раздрукоўкі песень. Дактары, дарэчы, ніколі не замінаюць.

Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG