Зноў да тэмы выкананьня Аляксандрам Лукашэнкам сваіх абяцаньняў. Хацеў бы паглядзець на праблему вось у якім ракурсе. Звычайна зьвяртаюць увагу на тое, што дзейны кіраўнік дзяржавы ня выканаў багата сваіх абяцаньняў, якія тычацца нейкіх канкрэтных рэчаў, асабліва ў сацыяльна-эканамічнай сфэры.
Але, зь іншага боку, калі казаць не пра нешта канкрэтнае, а пра асноўныя кірункі дзяржаўнай палітыкі, то збольшага Лукашэнка рабіў тое, што казаў. Зразумела, тут таксама можна знайсьці шмат супярэчнасьцяў. Але ў асноўным ён не хавае таго, што робіць, і што зьбіраецца рабіць.
Напрыклад, Лукашэнка абяцаў спыніць рынкавыя рэформы, называў прыватызацыю «дурью несусьветной» — ну дык жа і перапыніў пераход да рынку. Назваў прадпрымальнікаў «вашывымі блохамі» — дык і не памяняў свайго стаўленьня да гэтага сацыяльнага слою.
Таксама і наконт створанай у Беларусі палітычнай сыстэмы. Калі Лукашэнка дае інтэрвію заходнім мэдыям, то даводзіць, што дэмакратыі тут больш, чым у Эўропе. Але калі размаўляе з расейскімі журналістамі, то кажа праўду. Якія сакрэты між сваімі?
«Ёсьць рэчы больш важныя, чым фармальнае выкананьне абстрактных дэмакратычных прынцыпаў»; «У мяне чвэрць тэрыторыі сёньня ў брудзе чарнобыльскім — я буду зь нейкай дэмакратыяй гуляцца?»; «Так, я нідзе гэтага не хаваю: улада ў Беларусі жорсткая, аўтарытарная».
23 лістапада 2006 г., адказваючы на пытаньне ўкраінскага журналіста пра дыктатуру ў Беларусі, Лукашэнка заўважыў: «Можа, у гэтай дыктатуры ёсьць нешта добрае? Мы не камплексуем з гэтай нагоды». Тут прэзыдэнт шчыры.
А вось яшчэ сумна вядомая цытата: «Нямецкі парадак фармаваўся стагодзьдзямі. Пры Гітлеру гэтае фармаваньне дасягнула найвышэйшай кропкі. Гэта тое, што адпавядае нашаму разуменьню прэзыдэнцкай рэспублікі і ролі ў ёй прэзыдэнта». Без камэнтароў.
Ці вось яшчэ адзін сюжэт пра выкананыя абяцаньні. На прэсавай канфэрэнцыі 20 ліпеня 2004 году, за некалькі месяцаў да выбараў у Палату прадстаўнікоў, ён заявіў: «Я спытаю ў мясцовых органаў улады, як яны выконваюць маё даручэньне: 30% гэтага складу парлямэнту павінны быць у новым парлямэнце, каб забясьпечыць пераемнасьць, стабільнасьць заканадаўчай улады.
Мяне гэта павінна хваляваць? Павінна. Я даручыў, каб ня менш за 30%, да 40% у новым парлямэнце было жанчын. Гэта што, дрэнна, нецывілізавана? Будзе там 30–40% жанчын. Як у гэтым напрамку ідзе праца?» Пазьней прэзыдэнт удакладніў, што ў Палаце прадстаўнікоў павінна быць прадстаўлена моладзь, вэтэраны, а вось бізнэсоўцаў і апазыцыянэраў туды дапускаць нельга. Акрамя таго, выбары павінны адбыцца ў адзін тур, а рэфэрэндум аб зьмене Канстытуцыі, які праходзіў разам з выбарамі, трэба выйграць з «нармальным адсоткам». Усё дакладна так і адбылося. І хто папракне, што Лукашэнка не выконвае сваіх абяцаньняў?
Таксама Лукашэнка абяцаў, што будзе праводзіць палітыку інтэграцыі з Расеяй. Дык і праводзіць. Залежнасьць Беларусі ад РФ з кожным годам павялічваецца.
Ці вось яшчэ. Памятаеце ягонае знакамітае абяцаньне, дадзенае ў 1996 годзе: «Ні за якай Прыбалтыкай я не пайду і сваё грамадзтва за цывілізаваным сьветам не павяду». Дык жа і выканаў!
Вось, калі Ксенія Сабчак спытала яго пра адстаўку, то ён шчыра адказаў: толькі калі стану нямоглым! У вас ёсьць сумненьні ў ягонай шчырасьці?
Гэта ўсё вось да чаго. Нельга казаць, што Лукашэнка падманвае даверлівы беларускі народ. Маўляў, кажа адно, а робіць іншае. Не. Свае пляны, намеры, нават патаемныя, ён прагаворвае ўслых. Калі хто хоча слухаць.
І падчас прэзыдэнцкіх выбараў, паводле незалежных сацыёлягаў, ён здабывае падтрымку каля паловы выбарцаў. Дык хто вінаваты?
Але, зь іншага боку, калі казаць не пра нешта канкрэтнае, а пра асноўныя кірункі дзяржаўнай палітыкі, то збольшага Лукашэнка рабіў тое, што казаў. Зразумела, тут таксама можна знайсьці шмат супярэчнасьцяў. Але ў асноўным ён не хавае таго, што робіць, і што зьбіраецца рабіць.
Напрыклад, Лукашэнка абяцаў спыніць рынкавыя рэформы, называў прыватызацыю «дурью несусьветной» — ну дык жа і перапыніў пераход да рынку. Назваў прадпрымальнікаў «вашывымі блохамі» — дык і не памяняў свайго стаўленьня да гэтага сацыяльнага слою.
Таксама і наконт створанай у Беларусі палітычнай сыстэмы. Калі Лукашэнка дае інтэрвію заходнім мэдыям, то даводзіць, што дэмакратыі тут больш, чым у Эўропе. Але калі размаўляе з расейскімі журналістамі, то кажа праўду. Якія сакрэты між сваімі?
«Ёсьць рэчы больш важныя, чым фармальнае выкананьне абстрактных дэмакратычных прынцыпаў»; «У мяне чвэрць тэрыторыі сёньня ў брудзе чарнобыльскім — я буду зь нейкай дэмакратыяй гуляцца?»; «Так, я нідзе гэтага не хаваю: улада ў Беларусі жорсткая, аўтарытарная».
23 лістапада 2006 г., адказваючы на пытаньне ўкраінскага журналіста пра дыктатуру ў Беларусі, Лукашэнка заўважыў: «Можа, у гэтай дыктатуры ёсьць нешта добрае? Мы не камплексуем з гэтай нагоды». Тут прэзыдэнт шчыры.
А вось яшчэ сумна вядомая цытата: «Нямецкі парадак фармаваўся стагодзьдзямі. Пры Гітлеру гэтае фармаваньне дасягнула найвышэйшай кропкі. Гэта тое, што адпавядае нашаму разуменьню прэзыдэнцкай рэспублікі і ролі ў ёй прэзыдэнта». Без камэнтароў.
Ці вось яшчэ адзін сюжэт пра выкананыя абяцаньні. На прэсавай канфэрэнцыі 20 ліпеня 2004 году, за некалькі месяцаў да выбараў у Палату прадстаўнікоў, ён заявіў: «Я спытаю ў мясцовых органаў улады, як яны выконваюць маё даручэньне: 30% гэтага складу парлямэнту павінны быць у новым парлямэнце, каб забясьпечыць пераемнасьць, стабільнасьць заканадаўчай улады.
Вось, калі Ксенія Сабчак спытала яго пра адстаўку, то ён шчыра адказаў: толькі калі стану нямоглым! У вас ёсьць сумненьні ў ягонай шчырасьці?
Таксама Лукашэнка абяцаў, што будзе праводзіць палітыку інтэграцыі з Расеяй. Дык і праводзіць. Залежнасьць Беларусі ад РФ з кожным годам павялічваецца.
Ці вось яшчэ. Памятаеце ягонае знакамітае абяцаньне, дадзенае ў 1996 годзе: «Ні за якай Прыбалтыкай я не пайду і сваё грамадзтва за цывілізаваным сьветам не павяду». Дык жа і выканаў!
Вось, калі Ксенія Сабчак спытала яго пра адстаўку, то ён шчыра адказаў: толькі калі стану нямоглым! У вас ёсьць сумненьні ў ягонай шчырасьці?
Гэта ўсё вось да чаго. Нельга казаць, што Лукашэнка падманвае даверлівы беларускі народ. Маўляў, кажа адно, а робіць іншае. Не. Свае пляны, намеры, нават патаемныя, ён прагаворвае ўслых. Калі хто хоча слухаць.
І падчас прэзыдэнцкіх выбараў, паводле незалежных сацыёлягаў, ён здабывае падтрымку каля паловы выбарцаў. Дык хто вінаваты?
