На сайце Беларускай асацыяцыі журналістаў 16 сьнежня быў апублікаваны тэкст намесьніка галоўнага рэдактара "Беларускай газэты", дацэнта Эўрапейскага гуманітарнага ўнівэрсытэту Віктара Марціновіча пад загалоўкам "Чаму я пайду на Плошчу 19-га сьнежня". У ім аўтар тлумачыць, чаму на гэты дзень ён адпрасіўся з унівэрсытэту і адмовіўся ад прапановы камэнтаваць у вечар 19-га падзеі ў тэлестудыі ў адной з краінаў Эўразьвязу.
Знаткевіч: Віктар, перш чым зьвярнуцца да вашых тлумачэньняў, чаму вы вырашылі ісьці на плошчу, я б хацеў спытацца, чаму ў прадмове да гэтых тлумачэньняў вы пішаце: здаецца, усім відавочна, што гэтым разам плошча нічога ня зьменіць? Прынамсі некаторыя кандыдаты ў прэзыдэнты, заклікаючы на плошчу, гэтыя зьмены абяцаюць...
Марціновіч: Я так кажу таму, што я – не кандыдат у прэзыдэнты, а чалавек, які назірае за гэтым маючы вопыт расчараваньняў усіх тых разоў, якія былі ў 2001, 2006 годзе. Мне здаецца, што ўжо зараз можна казаць пра вялікую верагоднасьць паўтораў усіх тых памылак, якія рабіліся дагэтуль. Лепей быць пэсымістам, які будзе расчараваны ў сваім пэсымізьме, чым аптымістам, які будзе пасаромлены нейкімі наступствамі ў будучым. Мне здаецца, што нічога ня зьменіцца, і гэта відавочна. Зараз ідэі Плошчы бракуе той энэргетыкі, якой іскрылася паветра ў 2006 годзе. Зараз ёсьць адчуваньне пэўнага абавязку, нейкага дзеяньня, якое проста павінны зрабіць дзеля таго, каб не было сорамна перад нашчаткамі. Але ж няма веры ў тое, што гэтае дзеяньне штосьці зьменіць.
Слухаць гутарку цалкам:
Знаткевіч: Віктар, перш чым зьвярнуцца да вашых тлумачэньняў, чаму вы вырашылі ісьці на плошчу, я б хацеў спытацца, чаму ў прадмове да гэтых тлумачэньняў вы пішаце: здаецца, усім відавочна, што гэтым разам плошча нічога ня зьменіць? Прынамсі некаторыя кандыдаты ў прэзыдэнты, заклікаючы на плошчу, гэтыя зьмены абяцаюць...
Марціновіч: Я так кажу таму, што я – не кандыдат у прэзыдэнты, а чалавек, які назірае за гэтым маючы вопыт расчараваньняў усіх тых разоў, якія былі ў 2001, 2006 годзе. Мне здаецца, што ўжо зараз можна казаць пра вялікую верагоднасьць паўтораў усіх тых памылак, якія рабіліся дагэтуль. Лепей быць пэсымістам, які будзе расчараваны ў сваім пэсымізьме, чым аптымістам, які будзе пасаромлены нейкімі наступствамі ў будучым. Мне здаецца, што нічога ня зьменіцца, і гэта відавочна. Зараз ідэі Плошчы бракуе той энэргетыкі, якой іскрылася паветра ў 2006 годзе. Зараз ёсьць адчуваньне пэўнага абавязку, нейкага дзеяньня, якое проста павінны зрабіць дзеля таго, каб не было сорамна перад нашчаткамі. Але ж няма веры ў тое, што гэтае дзеяньне штосьці зьменіць.
Слухаць гутарку цалкам:
