Віка Мароз распачала новы навучальны год у 8-клясе адной з жодзінскіх школ. З гэтага і распачынаем гаворку зь дзяўчынкай:
Карэспандэнтка: “Дзень добры, Віка”.
Віка: “Дзень добры”.
Карэспандэнтка: “Віншую цябе з пачаткам новага навучальнага году”.
Віка: “Дзякую”.
Карэспандэнтка: “Ты беларускую мову разумееш?”
Віка: “Ну, ня вельмі”.
Карэспандэнтка: “А італьянскую?”
Віка: “Так”.
Карэспандэнтка: “А як бы ты павіталася па-італьянску?”
Віка: “Павіталася? Чао”.
Карэспандэнтка: “Ты так віталася са сваімі італьянскімі бацькамі?”
Віка “Так”.
Карэспандэнтка: “Ты ўзгадваеш іх?”
Віка: “Узгадваю”.
Карэспандэнта: “А любіш?
Віка: “Так, люблю”.
Карэспандэнта: “Хацела бы паехаць да іх у госьці?”
Віка: “Канечне хацела бы”.
Дзяўчынцы сёлета споўнілася 13 год. Разам зь ёй у сям’і Алены і Сяргея Васілеўскіх жывуць двое уласных старэйшых дзяцей, а таксама выхоўваецца родны брат Вікі Аляксандр Мароз, якога забралі зь дзіцячага прытулку раней. Юнаку ўжо 16 год, ён вучыцца ў 10 клясе. Віка кажа, што сябруе з братам і яны абодва любяць сваіх цяперашніх бацькоў. Тым ня менш, напачатку ўлагодзіць дзяўчынку было даволі складана і ўзгадвае мама, Алена Васілеўская:
“Напачатку былі, канечне, складанасьці -- яна была, як “вожык”. І нам таксама было цяжка прывыкнуць да яе характару. Напачатку яна нам падалася зусім іншай, чым яна ёсьць насамрэч. Але зь цягам часу ўсё пачало наладжвацца і адносна хутка ўсё нармалізавалася. Зараз усё добра”.
Карэспандэнтка:”Вы задаволеныя дзяўчынкай?”
Васілеўская: “Так, яна добрая дзяўчынка. З вучобай, праўда ня ўсё атрымоўваецца, ёсьць складанасьці. А як чалавек – яна вельмі добрая, міласэрная, паслухмяная. Харошае дзіця”.
Карэспандэнтка: “У вас жа яшчэ двое ўласных дзяцей у сям’і?”
Васілеўская: “Так, але мы ўжо адна сям’я. Ніякай розьніцы няма”.
Карэспандэнтка: “Выплаты на ўтрыманьне гэтых дзяцей ад дзяржавы ж ёсьць?”
Васілеўская: “Так, як і належыць паводле ўсіх нормаў”.
Карэспандэнтка: “Ці хапае грошай на ўсё неабходнае?”
Васілеўская: “Ну, не заўсёды. Я б магла зараз пайсьці на пэнсію ільготную, але не магу. Патрэбна яшчэ працаваць”.
Нагадаю, што два гады таму выхаванку Вялейскага дзіцячага дому Віку Мароз сямейная пара Алесандра Джуста і Марыі-К’яры Барначын зь італьянскага мястэчка Кагалета, у якіх дзяўчынка адпачывала на вакацыях, адмовілася вяртаць на радзіму. Яны заявілі, што дзяўчынка стала ахвярай фізычнага і сэксуальнага гвалту ў сябе на радзіме і на працягу 20 дзён хавалі беларускую сірату ў Альпах. Улады Беларусі ўсё ж вярнулі яе на радзіму, а затым адмовілі італьянцам у магчымасьці удачарыць дзяўчынку. Працягваем гаворку з Аленай Васілеўскай з Жодзіна, якая для Вікі Мароз стала новай маці ў Беларусі:
Карэспандэнтка: “Ці тэлефануе італьянская сям’я да дзяўчынкі?”
Васілеўская: “Так, тэлефануюць, цікавяцца”.
Карэспандэнтка: “А хто зь імі размаўляе?”
Васілеўская: “Віка, бо я італьянскай мовай не валодаю. Канечне, яна б не адмовілася пабываць у гасьцях і пабачыцца зь імі. Яна вельмі да іх прывязаная – я тут нічога не магу сказаць. Бо яны так шмат для яе зрабілі. І яны насамрэч пра яе думаюць і клапоцяцца. Яны б, канечне, запрасілі, але тут мясцовыя ўлады не пускаюць і дазволу не даюць”.
Карэспандэнтка: “А сама Віка ніколі не казала, што яна закончыць школу і паедзе туды вучыцца ці, магчыма, нават жыць?”
Васілеўская: “Як атрымаецца, будам бачыць. Але яна б вельмі хацела туды патрапіць”.
Карэспандэнтка: “Дзень добры, Віка”.
Віка: “Дзень добры”.
Карэспандэнтка: “Віншую цябе з пачаткам новага навучальнага году”.
Віка: “Дзякую”.
Карэспандэнтка: “Ты беларускую мову разумееш?”
Віка: “Ну, ня вельмі”.
Карэспандэнтка: “А італьянскую?”
Віка: “Так”.
Карэспандэнтка: “А як бы ты павіталася па-італьянску?”
Віка: “Павіталася? Чао”.
Карэспандэнтка: “Ты так віталася са сваімі італьянскімі бацькамі?”
Віка “Так”.
Карэспандэнтка: “Ты ўзгадваеш іх?”
Віка: “Узгадваю”.
Карэспандэнта: “А любіш?
Віка: “Так, люблю”.
Карэспандэнта: “Хацела бы паехаць да іх у госьці?”
Віка: “Канечне хацела бы”.
Дзяўчынцы сёлета споўнілася 13 год. Разам зь ёй у сям’і Алены і Сяргея Васілеўскіх жывуць двое уласных старэйшых дзяцей, а таксама выхоўваецца родны брат Вікі Аляксандр Мароз, якога забралі зь дзіцячага прытулку раней. Юнаку ўжо 16 год, ён вучыцца ў 10 клясе. Віка кажа, што сябруе з братам і яны абодва любяць сваіх цяперашніх бацькоў. Тым ня менш, напачатку ўлагодзіць дзяўчынку было даволі складана і ўзгадвае мама, Алена Васілеўская:
“Напачатку былі, канечне, складанасьці -- яна была, як “вожык”. І нам таксама было цяжка прывыкнуць да яе характару. Напачатку яна нам падалася зусім іншай, чым яна ёсьць насамрэч. Але зь цягам часу ўсё пачало наладжвацца і адносна хутка ўсё нармалізавалася. Зараз усё добра”.
Карэспандэнтка:”Вы задаволеныя дзяўчынкай?”
Васілеўская: “Так, яна добрая дзяўчынка. З вучобай, праўда ня ўсё атрымоўваецца, ёсьць складанасьці. А як чалавек – яна вельмі добрая, міласэрная, паслухмяная. Харошае дзіця”.
Карэспандэнтка: “У вас жа яшчэ двое ўласных дзяцей у сям’і?”
Васілеўская: “Так, але мы ўжо адна сям’я. Ніякай розьніцы няма”.
Карэспандэнтка: “Выплаты на ўтрыманьне гэтых дзяцей ад дзяржавы ж ёсьць?”
Васілеўская: “Так, як і належыць паводле ўсіх нормаў”.
Карэспандэнтка: “Ці хапае грошай на ўсё неабходнае?”
Васілеўская: “Ну, не заўсёды. Я б магла зараз пайсьці на пэнсію ільготную, але не магу. Патрэбна яшчэ працаваць”.
Нагадаю, што два гады таму выхаванку Вялейскага дзіцячага дому Віку Мароз сямейная пара Алесандра Джуста і Марыі-К’яры Барначын зь італьянскага мястэчка Кагалета, у якіх дзяўчынка адпачывала на вакацыях, адмовілася вяртаць на радзіму. Яны заявілі, што дзяўчынка стала ахвярай фізычнага і сэксуальнага гвалту ў сябе на радзіме і на працягу 20 дзён хавалі беларускую сірату ў Альпах. Улады Беларусі ўсё ж вярнулі яе на радзіму, а затым адмовілі італьянцам у магчымасьці удачарыць дзяўчынку. Працягваем гаворку з Аленай Васілеўскай з Жодзіна, якая для Вікі Мароз стала новай маці ў Беларусі:
Карэспандэнтка: “Ці тэлефануе італьянская сям’я да дзяўчынкі?”
Васілеўская: “Так, тэлефануюць, цікавяцца”.
Карэспандэнтка: “А хто зь імі размаўляе?”
Васілеўская: “Віка, бо я італьянскай мовай не валодаю. Канечне, яна б не адмовілася пабываць у гасьцях і пабачыцца зь імі. Яна вельмі да іх прывязаная – я тут нічога не магу сказаць. Бо яны так шмат для яе зрабілі. І яны насамрэч пра яе думаюць і клапоцяцца. Яны б, канечне, запрасілі, але тут мясцовыя ўлады не пускаюць і дазволу не даюць”.
Карэспандэнтка: “А сама Віка ніколі не казала, што яна закончыць школу і паедзе туды вучыцца ці, магчыма, нават жыць?”
Васілеўская: “Як атрымаецца, будам бачыць. Але яна б вельмі хацела туды патрапіць”.
