Масъалаи хат ва забон дар Тоҷикистон ва берун аз он ҳар сари чанд гоҳе доғ мешавад ва ҳатто тобишҳои сиёсӣ мегирад.
Аз куштори Ҳувайдо Тиллозода дар Серпухово ду сол сипарӣ мешавад ва аз рӯзӣ ҳодиса то ба ин замон мавзӯъ дар расонаҳои Русия бозтоби гуногун дошт.
Он замон, гуфтан мумкин, ки Ҳукумати Тоҷикистон имтиҳони сангинеро пушти сар намуд. Шояд вазъеро, ки ҳукумат рӯ ба рӯ буд, тӯли
Ҳоло номаълум аст, ки Эмомалӣ Раҳмон бо чӣ барномае ба интихоботи президентии ноябри имсол вориди корзор мешавад.
АЗ ЗАМИНИ СИТОНИДАШУДА ТО ЗАХОИРИ ИСТИФОДАНАШУДА.
ГУФТУГӮИ МИЛЛӢ. ҲНИТ акнун нест. Баҳси диниву дунявият ҳам. Пас чаро ҳукумат бо нерӯҳои “безарар” набояд сари мизи гуфтугӯ нишинад?
Ҳатто диктаторҳо сахт бовар доранд, ки иқдомоти онҳо фақат барои хушҳоливу хушбахтии мардум нигаронида шудааст.
Яке аз равандҳои асосии "осебпазире", ки то ба имрўз бархилофи равандҳои низоми ҷаҳонии нақлиёт дар Тоҷикистон вуҷуд доранд,
Нишастҳои матбуотии мансабдорони тоҷик оғоз ёфт. Барои на танҳо хабарнигорон, балки мардуми оддӣ ҳам шояд ин нукта ҷолиб бошад,
Ҳайкалшиканиҳои охир олами инглисзабонро ба ларза овард, ки гумон мекунад, ин як навоварии садаи 21 аст. Ҳол он ки барои қаламравҳои султаи пешини рус ва Иттиҳоди Шӯравӣ ин як чизи одист: онҳо аз аввали асри 20 камаш се мавҷи ҳайкалшиканиро дидаанд.
Интихоботи президентӣ ва масъалаи интиқоли қудратро дар Тоҷикистон чӣ гуна мешавад осон кард?
Ин воқеият аст, ки рухдоди 27-уми июни соли 1997-ро ҳар чизе ном набарем, барои мардуми Тоҷикистон як ҳодисаи таърихист.
Ёфтҳои бештар
