یکی از آرایشگران سابق شهر کابل که به دلیل آنچه مشکلات امنیتی عنوان می‌کند نمی‌خواهد نامش در گزارش ذکر شود به رادیو آزادی گفت، پس از بسته شدن آرایشگاه‌ها اکنون مدت چهار روز می‌شود که به کشور ایران مهاجر شده است:
"خودم یک آرایشگر هستم مره اول فامیلم و جامعه اجازه ندادند که درس بخوانم، یک آرایشگر بودم یک لقمه نان و نفقه را از همین آرایشگری پیدا می‌کردم، فعلاً هم ایران آمدم، این‌جا هم برای افغان‌ها اجازهٔ کار نیست با بسیار محدودیت‌ها روبه‌رو هستیم، بسیار مبارزه کردیم تظاهرات کردیم گفتیم شاید آرایشگاه‌ها را بسته نکنند، ولی زنان را لت و کوب کرده شیشه‌های آرایشگاه‌های‌شان را شکستانده از آرایشگاه کشیدن، زندگی را برای ما جهنم ساختند یگانه راه که مانده باید خودکشی کنیم و خود را بی‌غم کنیم از این دنیا."
مروه، یکی دیگر از زنان آرایشگر در کابل می‌گوید، پس از آن که پدرش را از دست داد، تنها نان‌آور خانواده‌اش بود.
مروه به رادیو آزادی می‌گوید، تلاش دارد تا به یکی از کشورهای همسایه مهاجرت کند و کارش را در آن‌جا ادامه دهد:
"شرایط فعلاً برای ما خیلی دشوار است، نمی‌توانیم در این شرایط زندگی کنیم، مخصوصاً خودم پدر ندارم، نان‌آور خانه بودم، فعلاً زندگی برای من خیلی مشکل است، در همین چند روزی که بیکار هستم خانه هستم این را زیاد درک می‌کنم و فعلاً تصمیم گرفتیم که به خارج از کشور بریم ایران پاکستان و یا یک کشور دیگر، هنر چیزی است که اگر مه هر سر دنیا بریم هنر پابرجاست."
رها حسنی، نمایندهٔ آرایشگران شهر کابل از مهاجرت زنان آرایشگر به کشورهای دیگر ابراز نگرانی می‌کند و از حکومت طالبان می‌خواهد که بر تصمیمش مبنی بر توقف فعالیت آرایشگاه‌ها در افغانستان تجدید نظر کند.
او به رادیو آزادی گفت:
"این آرایشگاه تنها عاید یک مادر بود، وقتی این را هم از یک سرپرست خانه بگیری در کنج خانه نشسته دست سر دست می‌گذارد که چه کند؟ ما عاجزانه تقاضا می‌کنیم که چشم پوشی نکنن از این ضربه‌هایی که به این خانواده‌ها می‌خورد اقتصادی، جانی و مالی، روزانه چندین نفر به حالت گریه زنگ می‌زنند که بعد از این چطور کنیم؟ کرایۀ خانه‌ام و دکانم مانده، این مشکلات را دولت امارت درک می‌کند لطفاً خواهش می‌کنم کار و فعالیت‌شان را از شان نگیرید."
پیش از این اتحادیهٔ پیشه‌آوران افغانستان به رادیو آزادی گفته بود که با فرمان وزارت امر به معروف و نهی از منکر حکومت طالبان، ۱۲ هزار آرایشگاه در افغانستان بسته شده و ۶۰ هزار زن کارشان را از دست خواهند داد.
با این حال هیدر بار معاون بخش حقوق زنان دیدبان حقوق بشر، نیز روز چهارشنبهٔ هفتهٔ گذشته در واکنش به بسته شدن آرایشگاه‌های زنانه از سوی حکومت طالبان در افغانستان در یک توییتی گفت، این موضوع فقط کوتاه کردن مو و ناخن نیست، بلکه ۶۰ هزار زن شغل خود را از دست می‌دهند و این تنها جاهای برای حمایت از زنان در جامعه بود که آن را نیز از دست دادند.
وزارت امر به معروف و نهی از منکر حکومت طالبان سه‌شنبهٔ هفته گذشته سوم اسد را آخرین مهلت برای بستن آرایشگاه‌ها تعیین کرده بود.
سازمان ملل متحد نیز پیش از این گفته است که بسته شدن آرایشگاه‌ها در افغانستان اقتصاد زنان را متاثر خواهد ساخت.
طالبان از آغاز حاکمیت‌شان تا اکنون محدودیت‌های شدیدی را بر کار، تحصیل، مشارکت سیاسی و اجتماعی زنان و دختران در افغانستان وضع کرده‌اند.
هرچند این محدودیت‌ها با واکنش‌های جهانی روبه‌رو است، اما حکومت طالبان آن را مسالهٔ داخلی افغانستان عنوان می‌کنند و هیچ تغییری در سیاست‌هایشان نه آورده اند.
