شماری از زنان نیازمند در افغانستان می‌گویند، به کمک‌های هرچه عاجل بشردوستانه نیاز دارند.
یکی از این زنان که ساکن کابل است و نخواست نامش در گزارش گرفته شود، به رادیوآزادی گفت، با مشکلات فراوانی در زندگی روبه‌رو است:
"شوهرم پودری است یک بچۀ هفت ساله دارم دو دختر دارم خودم با خیلی از مشکلات روبه‌رو هستم در بلاک‌ها می‌رفتم کالا و فرش می‌شستم حالا هم این کار را می‌کنم نان‌آور کس ندارم، در زیرزمینی خانه ایورم (برادر شوهرم) زندگی می‌کنم از آن هم کرایه می‌گیرد، یک نیم بوجی آرد، کمی برنج و روغن با ما کمک شده دیگر کمکی را ندیده‌ایم."
از سوی هم برخی از کارمندان زن نهاد‌های امدادرسان غیردولتی نقش زنان در رسانیدن کمک‌های بشردوستانه به نیازمندان را مهم می‌دانند.
زهرا تابش، کارمند نهاد پژوهش و توسعه می‌گوید، زنان می‌توانند راحت‌تر مشکلات‌شان را با زنان در میان بگذارند و با در نظرداشت شرایط فعلی و محدودیت‌های وضع شده، حضور زنان در کمک‌رسانی به زنان ضروری است:
"در شرایط فعلی اگر یک مرد «امدادرسان» وارد یک خانه بدون سرپرست شود، این ممکن جرم بزرگی شمرده شود، این کار امکان پذیر نیست، پس آن خانواده که مشکل دارد و بی‌سرپرست است و به کمک نیاز دارد، به حال خودش باقی خواهد ماند و یا در بخش زنان باردار درست رسیدگی نمی‌شود، زیرا یک زن باردار افغان نمی‌تواند مشکلاتش را به یک مرد توضیح بدهد اما آن را به سادگی با یک زن در میان گذاشته می‌تواند."
این در حالیست که انتونیو گوترش، سرمنشی سازمان ملل متحد می‌گوید، برداشتن تمامی اقداماتی که حق کار زنان را محدود می‌کند، کلیدی برای دستیابی میلیون‌ها نیازمند در افغانستان به کمک‌های بشردوستانه است.
انتونیو گوترش روز شنبه در توییتی گفته، افغان‌ها به کمک‌های فوری نیاز دارند و برای اطمینان از رسانیدن این کمک‌ها حضور زنان ضروری است.
دفتر هماهنگ کننده امور بشردوستانه ملل متحد (اوچا) در افغانستان پیش از این گفته که تقریباً نصف ۲۸.۳ میلیون نیازمند کمک‌های بشردوستانه در افغانستان را زنان و دختران تشکیل می‌دهند.
این در حالیست که ستیفن دوجاریک، سخنگوی سازمان ملل متحد به روز جمعه گفت که این سازمان متعهد به ادامۀ ماموریتش در افغانستان است و در بارۀ چگونگی پیشبرد کارشان ارزیابی می‌کنند.
پیش از این، دفتر هیئت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما) پس از ممنوعیت کار زنان در دفترهای این سازمان در افغانستان در چهارم اپریل، گفته بود که آنها مجبور هستند که انتخاب وحشتناکی بین ماندن در افغانستان و کمک رسانی به نیازمندان و متعهد ماندن به اصول شان، داشته باشند.
همچنان اخیراً شورای امنیت سازمان ملل متحد با تصویب قطعنامه‌ای سرکوب زنان از سوی طالبان را نکوهش کرده و خواهان رفع فوری محدودیت‌های وضع شده بر زنان شده است.
حکومت طالبان در پاسخ به این قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد گفته که این مسئله داخلی افغانستان است و به سایر کشورها آسیبی نمی‌رساند.
طالبان در بیش از بیست ماه حاکمیت‌شان در افغانستان محدودیت‌های شدیدی بر زنان و دختران وضع کردند که ممنوعیت آموزش بالاتر از صنف ششم و تحصیل در پوهنتون‌ها و کار در اداره‌های غیردولتی و بیشتر اداره‌های دولتی از مهمترین محدودیت‌های وضع شده اند.
