«Күйсем, күйіп кетейін, айтайын, күресейін. Мынадай сөздерімнен кейін мені енді қызметке алуы да екіталай. Бірақ бізден кейінгілер, жалпы қоғам сыртқы істер министрлігіндегі былықты білсін». Азаттыққа биыл мамыр айында келген хат осылай басталады. Авторы – Қазақстанның Сириядағы консулы Бабыр Дәуренбек.
Меніңше, «мұрынбоғын шашыратып жұмыс істейтін» шенеуніктерді жазаға тартқанша, «жоқ боп кететін» шенеуніктерді жазаға тартса әлдеқайда жақсы болар еді.
Бір "уһ" демей оқытады, кейін үнсіз ғана сыртыңнан тілеуіңді тілеп, табысыңа сүйсініп отырады. Оны саған кеп және ешкім айтпайды, алыста жүріп жүлге-жүлгеңмен сезесің.
Қайын жұртыма квартирант сияқтымын. Кешкісін келіп дайын тамақты ішіп аламын да, ыдыс-аяқты жуа салып ұйықтай кетемін. Басқа бірдеңе жасауға уақыт қалмайды.
Елім жатыр Астана сап, Есіл бойын жағалаған. Қазақ саны бастан асад, жатақхана сағалаған.
Бұған дейін анамыз түтінін түтетіп, әкеміз отынын жағып отырған ыстық ұядан алыстап көрмегендікі болар, «өз үйім – өлең төсегімнің» әнін әуелетіп жүре бергенбіз.
Тапқан айлығымның жартысынан көбін қожайыныңа ұстатқан кезде «қашан тапқанымызды өзімізге жұмсайды екенбіз?» деп күйінетін кездерім де жоқ емес.
"Қабырғадағы бұл суреттердің бәрі «хозяйндыкі» ғой. Бізде мұндай суреттер қайдан болсын, өзіміз көрпе-жастығымыз бен ыдыс-аяқтарымызбен таксимен көшіп келгенде".
"Қала жағалап пәтер іздеп кеткеніміздің себебі неде осы? Елдің тамыры ауылда болса, сол тамырды тереңдетіп, көктетіп, көгертудің орнына ортасынан балталағанымыз қалай?"
Басқа балалар секілді «аю келді», «қасқыр жейді» дегенге емес, «хозяин келді» десе, қатты қорқатын. Ол уақыт өте әдетке айналып кетті.
Отағасымен аман-сәлемім түзу. Сұлу жас келіншегі сызылып тұрады. Бір жолы “имандай шыным, ішіңде жүрсін...” деді де сырын ақтарды.
Тағы
