Сорак гадоў назад Ян Скрыган, пісьменьнік, чалавек, вельмі чуйны да беларускага слова, пісаў пра калечаньне мовы бяздумнымі перакладамі. Сярод іншага прыпамінаў, як у беларускіх абвестках інфармавалі пра фільм “Ліхія вадзіцелі”. Па-беларуску ліхі – гэта дрэнны, благі, нядобры, злы, той, які можа прынесьці ліха, зло: ліхая вестка, ліхі час, ліхі сабака, ліхія людзі. Кажуць у нас: зь ліхім чалавекам і гадзіна векам. Для аўтэнтычнай, традыцыйнай беларускай мовы прыметнік ліхі ў значэньні ‘сьмелы, удалы, зухаваты’ фактычна не характэрны. Калі памянёны Скрыганом назоў разумець сапраўды па-беларуску, выходзіць, што фільм той быў пра кепскіх шафёраў. Бяздумны пераклад прывёў у гэтым выпадку да зьмены сэнсу. Каб перадаць сэнс адэкватна, трэба напісаць, напрыклад, пра шафёраў-рызыкантаў, кіроўцаў-зухаў.
Маючы свае словы, наўрад ці варта было дапускаць у беларускія нарматыўныя слоўнікі перанесенага з расійскай моўнай практыкі ліхача. Як разумець таго ліхача, калі ліхі – гэта благі, нядобры? Па-беларуску гарачага, дзёрзкага чалавека, здатнага на сумнеўныя, небясьпечныя, часам нават шкодныя ўчынкі называюць рызыкантам. Той, хто ня думае пра бясьпеку язды, – рызыкант на дарозе. Паводзіны, учынкі рызыканта на дарозе й ня толькі на ёй называем рызыканцтвам.
Маючы свае словы, наўрад ці варта было дапускаць у беларускія нарматыўныя слоўнікі перанесенага з расійскай моўнай практыкі ліхача. Як разумець таго ліхача, калі ліхі – гэта благі, нядобры? Па-беларуску гарачага, дзёрзкага чалавека, здатнага на сумнеўныя, небясьпечныя, часам нават шкодныя ўчынкі называюць рызыкантам. Той, хто ня думае пра бясьпеку язды, – рызыкант на дарозе. Паводзіны, учынкі рызыканта на дарозе й ня толькі на ёй называем рызыканцтвам.
