Ягоныя вершы перакладзеныя больш як на дзесяць моваў сьвету, на ягоныя паэмы нямецкімі кампазытарамі напісаны араторыі, а Швэдзкі інстытут вылучыў яго на атрыманьне Нобэлеўскай прэміі. Аўтар каля двух дзясяткаў кніг, ляўрэат Дзяржаўнай прэміі імя Я.Купалы (1990) ў апошнія гады не запатрабаваны на радзіме і змушаны жыць за мяжой.
Але літаратуразнаўца Ганна Кісьліцына, якая абараніла па творчасьці Алеся Разанава кандыдацкую дысэртацыю, лічыць, што зорны час паэта на радзіме яшчэ наперадзе.
“Разанаў – гэта сапраўдны чалавек Адраджэньня, бо ён ня толькі паэт, але і мастак, і філёзаф. Але чым бы ён не займаўся, ён заўсёды на галаву апярэджваў сваіх сучасьнікаў. Калі тыя апявалі парадак, ён займаўся паэзіяй чыстай красы, калі малявалі правадыроў, ён ствараў загадкавыя “Яйкаквадраты”, а калі рабілі са слова служку, то ён пісаў у вечнасьць філязафэмы.
На мой погляд, Разанаў – гэта самы велічны праект беларускай культуры. Праект не ў сучасным значэньні гэтага слова, якое стала атаясамлівацца зь фінансамі, а ў першасным. Я ўжо ня раз казала, што гэтае слова перакладаецца як “кіданьне наперад”. Дык вось мне здаецца, што Разанаў – ён таксама закінуты наперадзе свайго часу, і тыя, што жывуць цяпер, не зусім разумеюць веліч чалавека, які знаходзіцца побач зь імі.
Але я думаю, што ў яго яшчэ доўгі-доўгі шлях, калі да яго будуць прыходзіць, перачытваць. Ён – ня толькі на сёньня, але і на заўтра, і на пасьлязаўтра. Таму я вельмі рада, што дзесяць гадоў таму я стала займацца ягонай творчасьцю. За мной прыйдуць больш маладыя дасьледчыкі Разанава і нам усім хопіць месца побач зь ім”.
Але літаратуразнаўца Ганна Кісьліцына, якая абараніла па творчасьці Алеся Разанава кандыдацкую дысэртацыю, лічыць, што зорны час паэта на радзіме яшчэ наперадзе.
Калі рабілі са слова служку, то ён пісаў у вечнасьць філязафэмы
На мой погляд, Разанаў – гэта самы велічны праект беларускай культуры. Праект не ў сучасным значэньні гэтага слова, якое стала атаясамлівацца зь фінансамі, а ў першасным. Я ўжо ня раз казала, што гэтае слова перакладаецца як “кіданьне наперад”. Дык вось мне здаецца, што Разанаў – ён таксама закінуты наперадзе свайго часу, і тыя, што жывуць цяпер, не зусім разумеюць веліч чалавека, які знаходзіцца побач зь імі.
Але я думаю, што ў яго яшчэ доўгі-доўгі шлях, калі да яго будуць прыходзіць, перачытваць. Ён – ня толькі на сёньня, але і на заўтра, і на пасьлязаўтра. Таму я вельмі рада, што дзесяць гадоў таму я стала займацца ягонай творчасьцю. За мной прыйдуць больш маладыя дасьледчыкі Разанава і нам усім хопіць месца побач зь ім”.
